Νιόβη Κλαυδιανού

Η συναυλία που θα πραγματοποιήσω περιλαμβάνει συνθέσεις των σημαντικότερων Αμερικανών συνθετών του 20ου αιώνα, τις οποίες γνωρίζουμε ερμηνευμένες από την Ella Fitzgerald, τη Sarah Vaughan, τη Nina Simon… Είναι όλα τα εκείνα τα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα.. Ό,τι μιλούσε για έρωτα, για πόνο και για πόθο, το τραγουδούσα εκνευριστικά δυνατά και απείρως εγωκεντρικά μπροστά στον καθρέφτη μου.

Στην Γερμανία υπάρχει έντονα η νοοτροπία του μοναχικού καβαλάρη. Ο καθένας διάγει το βίο του πλήρως ανεξάρτητος από τον Άλλο, σε κάθε μορφή σχέσης. Εμείς εδώ λειτουργούμε πιο αυθόρμητα, έχουμε ταμπεραμέντο, παλμό στις σχέσεις μας, φιλότιμο. Όχι ότι δεν έχουμε τα μπλοκαρίσματά μας κι εμείς: γκρίνια, φθόνος, ασάφεια, βλαχομπαρόκ… Ειδικά η ασάφεια με τρελαίνει!

Τελικά τί σημαίνει “αδικούμαι επειδή είμαι γυναίκα”; Μήπως οι γυναίκες με έντονη καριέρα σε παραδοσιακά ανδροκρατούμενα επαγγέλματα δε θυσίασαν κάτι από τη γυναικεία τους φύση για να αντέξουν την καθημερινότητα και να γίνουν κατανοητές στους συνεργάτες ή αντεργάτες του αντίθετου φίλου;
Νοητικός προγραμματισμός –τον οποίο και διδάσκω- όπως λέμε….με ποιό τρόπο μπορεί κανείς να βιώνει την καθημερινότητα του με όσο γίνεται λιγότερα αυτογκόλ (!) , να πραγματοποιεί τα όνειρά του, να προοδεύει στη δουλειά του, να αποδίδει υπέρ του εαυτού του, να αντιστέκεται στην πίεση των γύρω του. Με δύο λόγια, πόσο αυθεντικά μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου;

Η ευρωπαϊκή κοινωνία δείχνει να έχει αντικαταστήσει τη φρεσκάδα της αισιοδοξίας με μια βαριά, υπαρξιακή ματαιότητα. Οι Αμερικανοί από την άλλη, κουβαλούνε μια αφέλεια, μια υπεραπλουστευμένη έννοια πίστης, ότι δεν ήρθαν στον κόσμο  για να υποφέρουνε, αλλά για να αυτοπραγματωθούνε…. Και οι δύο λογικές είναι εμφανείς στη μουσική τους και άρα, ναι, η απόσταση είναι μεγάλη

Δεν κάνω σχέδια, τα σχέδια με αγχώνουν…. Οι επιθυμίες από την άλλη, με αναζωογονούν…..Έτσι ή αλλιώς στα αναπόφευκτα βρίσκεται το ζουμί…

Info.
Όταν στα δέκα της η Νιόβη ερωτεύθηκε το συμμαθητή της Αλέξη της άρεσε να του τραγουδάει το «Can't help loving that man of mine» της Liza Minnelli.

Τη λατρεύω τη νύχτα. Ποτέ δε με κούρασε. Ποτέ μα ποτέ δεν μπήκα στο δίλημμα Βραδινό dvd ή βραδινή έξοδος. Και όταν διαλέγω το dvd μόνο αν είναι σε άλλο σπίτι με φίλου το διαλέγω. 2 -3 -4 το πρωί 5 ή 6 ή και 7 καμιά φορά. Υγρασία, λιγοστοί άνθρωποι, μεθυσμένοι. Πιο κάτω κανένα ζευγάρι που φιλιέται ή χαριεντίζεται μέσα στο αμάξι, Junkια και ζητιάνοι που αποφάσισαν να ξεπροβάλλουν, να περπατήσουν, να μαλώσουν ή να φωνάξουν δυνατά. Η γη για λίγες ώρες τους δέχεται. Αυτές τις νεκρές ώρες μόνο.
Η μέρα απο την άλλη είναι αποδοτική. Γρήγορη. Με δυνατές φωνές διαυγείς, χωρίς τρεκλίσματα και ανευθυνότητα. Αλλά σαφώς πιο νεκρή. Πιο ψεύτικη και με κόσμο δεμένο στις υποχρεώσεις του. Ο ήλιος είναι πολύ ωραίο πράγμα. Και η μέρα. Αρκεί να έχεις χρόνο να σηκώσεις το βλέμμα και να τον αντικρίσεις. Και να μη σκύβεις το κεφάλι για να τρέξεις ή νυχτώνεσαι μέσα στο γραφείο. Τότε ο ήλιος σε σκοτώνει. Σε απορροφά και σου παίρνει τη ζωή. Και γυρισμό δεν έχει. Η ζωή γυρισμό δεν έχει.