Πρέπει να ταρακούνησουμε και να ταρακουνηθούμε από τους νέους
Τον συνάντησα στο καμαρίνι του, στο θέατρο Εγνατία λίγο πριν μια ακόμα παράσταση, που στο τέλος καταχειροκροτήθηκε. Έχοντας τον ρόλο κλείδι στο έργο Η σεξουαλική ζωή του κου και της κας Νικολαϊδη ως ο ψυχολόγος ενός ζευγαριού που βιώνει το αδιέξοδο στην σχέση του ο Γιάννης Ζουγανέλης βρίσκει χώρο για να σχολιάσει και να συνομιλήσει με το κοινό. Αυτό άλλωστε κάνει πάντοτε ανησυχώντας για όσα βιώνουμε τα τελεύταια χρόνια. Έτσι λοιπόν η κουβέντα μας ξεκίνησε καλλιτεχνικά αλλά γρήγορα απλώθηκε και στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε…
Καταρχάς μετά από δύο χρόνια πως σκέπτεστε τον κο και την κα Νικολαϊδη?
Για μένα είναι ένα εξαιρετικό έργο με απίστευτη ευφύια. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου έχει την φοβερή οξυδέρκεια να αυτοανατρέπεται. Προκύπτει μια παράσταση που σε κάνει να γελάς με τα πιο σοβαρά πράματα που ζούμε στην καθημερινότητα μας. Είναι πολύ σημαντικό πως βιώνει ένα ζευγάρι αυτή την καθημερινότητα και πως οδηγείται στον ψυχολόγο για να λύσει τα προβλήματα του. Καταλαβαίνετε πως ο θεατής που γελάει με όσα αναγνωρίζει από την δική του ζωή ίσως καταφέρνει να ξορκίσει κάτι από τις δυσκολίες του. Η διαδραστικότητα μεταξύ κοινού και ηθοποιών είναι σημαντικό κομμάτι. Και εδώ θέλω να καταθέσω πόσο εντύπωση μου κάνει η αντίδραση του κόσμου σε αυτό το διαδραστικό παιχνίδι και πόσο μαγικές είναι οι απόψεις τους. Θα έλεγα πως σαν άνθρωπος δεν πιστεύω στην ορθή λογική αλλά μερικές φορές καταλαβαίνεις την ατμόσφαιρα που επικρατεί ευρυτερα. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Όταν ξεκινήσαμε τις παραστάσεις το ένα τρίτο των θεατών ψήφιζε υπέρ του να κάνει το ζευγάρι της παράστασης ένα παιδί. Σήμερα και μετά από όσα ζούμε εδώ και δύο χρόνια ακόμα και σε αυτή την υποθετική θεατρική ερώτηση οι θεατές που είναι υπέρ του να κάνει το ζευγάρι παιδί έχουν μειωθεί στο ελάχιστο! Καταλαβαίνετε πως αυτός ο κόσμος κουβαλάει τα βιώματα του όπως και οι ηθοποιοί.
Είστε μονίμως στη επικαιρότητα μέσα από το έργο σας τόσο σαν μουσικός όσο και σαν ηθοποιός. Πως το καταφέρνετε?
Κατάφερα στη ζωή μου να είμαι αυτάρκης. Αυτή την δυνατότητα μου την έδωσε ο κόσμος μέσα από την δουλειά μου. Δεν μετράω τον χρόνο μου επαγγελματικά γιατί δεν δουλεύω αλλά εργάζομαι. Από την στιγμή που παράγω έργο αισθάνομαι πολύ καλά. Έχω φυσικά και το ελεύθερο χρόνο μου. Ασχολούμαι και με άλλα πράματα. Είμαι σε μια ομάδα που ευαισθητοποείται σε θέματα κοινωνικού ρατσισμού. Με δυσαρεστεί πολύ αυτό το άδικο κράτος που δεν ασχολείται με αυτούς τους αδύναμους ανθρώπους.
Παράλληλα με το θέατρο κυκλοφορήσατε πρόσφατα ένα album, το “Με γειά το κούρεμα” που έχει σχέση και με την επικαιρότητα.
Είναι ένα cd που έχει διάθεση να μιλήσει στην γλώσσα του κόσμου για όλα αυτά που ζούμε εδώ και καιρό. Στους στίχους μιλάμε για το περίφημο κούρεμα και όλα τα υπόλοιπα.
Εφόσον σας απασχολεί η πολιτική επικαιρότητα πως βλέπετε τις εκλογές? Έχετε αποφασίσει ποιον θα στηρίξετε?
Θα ψηφίσω το μη χείρον βέλτιστον δυστυχώς. Δεν ταυτίζομαι με κανένα κόμμα αλλά μόνο με πρόσωπα. Η εποχή μας όμως απαιτεί να δώσουμε το παρόν σε αυτές τις εκλογές. Αλλά να στηρίξουμε τους πιο κατάλληλους και αυτούς που θεωρούμε σωστούς. Και επειδή δεν κρύβομαι πίσω από νοήματα και λέξεις σου λέω ότι στηρίζω τον Ψαριανό. Δεν πιστέυω όμως πλέον σε σχηματισμούς, κόμματα και σε όλο αυτό το φθαρμένο σύστημα.
Πιστεύετε ότι ο κόσμος έχει καταλάβει τι γίνεται και πλέον θα ψηφίσει σωστά?
Υπάρχει μια μορφή συνευθύνης σε ότι ζούμε τώρα. Κι αυτό γιατί διαχρονικά εκλέξαμε αυτούς τους κατάπτυστους ανθρώπους που μας έφτασαν εδώ που είμαστε τώρα. Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος μέσα από αυτή την δοκιμασία ωρίμασε και πλέον το κριτήριο του θα είναι πιο σωστό από ότι παλιότερα. Και ευτυχώς η αντίδραση του κόσμου οδήγησε ήδη σε κάποιες μεγάλες νίκες. Είναι πολύ σημαντικό ότι γλυτώσαμε σε αυτή την προεκλογική περίοδο τις πλαστικές σημαίες, τις ντουντούκες και τις μεγάλες συγκεντρώσεις του παρελθόντος. Χρειάζεται να τρομοκρατήσουμε αυτό το κράτος. Κι όταν εννοώ να το τρομοκρατήσουμε εννοώ να το τρομάξουμε. Και όποιος στηρίξει αυτό το φθαρμένο δικομματικό σύστημα είναι πλέον συνυπεύθυνος. Πρέπει να μπουν οι νέοι στην διαδικασία της ζωής για να αλλάξουν τα πράματα.
Οι νέοι όμως τα τελευταία χρόνια έχουν μηδενίσει αντιδρώντας απίστευτα.
Με προβληματίζει που τα νέα παιδιά έχουν μηδενίσει τα παντα. Αλλά νιώθω πως την ευθύνη για αυτό τον μηδενισμό τον έχουμε εμείς. Ανήκω στην “γενιά του Πολυτεχνείου”. Όμως μεταπολιτευτικά αυτή η γενιά δημιουργήσε μια λαιφσταλιά και μια ευμάρεια απίστευτη. Φέραμε τους γιάπηδες και δεν εφαρμόσαμε ποτέ το σύνθημα “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”. Αφήσαμε τα κουστούμια να μας φοράνε χωρίς να τα φοράμε και θωρακιστήκαμε στις λιμουζίνες και στα αμάξια. Και κάπου εκεί ο απλός κόσμος μάσισε και άρχισε να λογαριάζει πλεόν την τιμιότητα και την καλοσύνη με την οικονομική επιφάνεια του άλλου. Αυτά τα παιδιά τώρα πρέπει να τα ταρακουνήσουμε και να ταρακουνηθούμε και εμείς μαζί τους. Έχω ένα παιδί που είναι κοντά στα 28, κατέβηκε πέρυσι στο Σύνταγμα με τους Αγανακτισμένους και διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον με τον δικό του τρόπο. Και εγώ θα είμαι μαζί του.
Μετά τον κο και την κα Νικολαίδη τι ακολουθεί?
Το καλοκαίρι θα είμαι στον θίασο του ΚΘΒΕ με τους Ιππείς του Αριστοφάνη. Ο Σταματης Φασουλής σκηνοθετεί, ο Πέτρος Φιλλιπίδης κάνει τον Αλλαντοπώλη και εγώ θα είμαι ο Παφλαγόνας. Θεωρώ το έργο καθαρά μνημονιακό γιατί αναφέρεται σε δύο τύπους που ανταγωνίζονται ποιος θα είναι ο πιο δημαγωγός και ο χειρότερος πολιτικός που θα καταλάβει την εξουσία.
Μου κάνει εντύπωση που εκφράζεστε πολύ ανοιχτά στην συζήτηση μας για όλα.
Έκανα πάντα αυτό που με ευχαριστούσε. Και νιώθω πως είμαι σε μια πολύ καλή φάση επαγγελματικά. Αισθάνομαι την αγάπη του κόσμου και αυτό μου δημιουργεί μια επιπλέον ανάγκη να εκφράσω και να εκφραστώ μέσα από την εποχή μου. Νιώθω την υποχρέωση λοιπόν να πάρω θέση για όσα ζούμε. Ήμουν από τους πρώτους που έκανα στην τηλεόραση πολιτική σάτιρα. Αυτή την σάτιρα πλέον δεν μπορώ να την κάνω γιατί η τηλεόραση δεν την αντέχει αυτή την κριτική αλλά περνάω με άλλους τρόπους τα μηνύματα μου και επιπλεόν χαίρομαι γιατί έχω την ευκαιρία να κάνω ότι με ευχαριστεί.
