Ακόμη κι αν είναι Φεβρουάριος

Έχουμε χαθεί ανάμεσα σε ταινίες του Godard και του Woody Allen, σε άλμπουμ των Calexico και των Rapture. Περπατάμε και κοιτάμε μπροστά, αλλά το μάτι μας φεύγει και στα αριστερά.

Είμαστε σίγουροι πως θα πάμε σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά μέχρι να φτάσουμε κάποια φώτα και κάποια μουσική μας έχουν σύρει σε άλλο. Ξεκινάμε για να δούμε κάποιον, και βλέπουμε άλλους τόσους.

Χανόμαστε ανάμεσα σε μεξικάνικες και ιταλικές συνταγές. Μιλάμε για τέχνη, για curators, για αρχιτεκτονική, και για βιβλία.

Οργανώνουμε ταξίδια και εκδρομές, και μιλάμε με τις ώρες για τον έρωτα, ενώ έξω ο κόσμος χάνεται.

Βγάζουμε λίστες με τα best of: καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που έφυγε, καλύτερα συγκροτήματα, καλύτερες ταινίες, καλύτερες παραστάσεις. Ψάχνουμε συνέχεια τα καλύτερα. Και μετά γελάμε με τα χειρότερα: τα χειρότερα live, τις χειρότερες ταινίες, τις χειρότερες στιγμές στην τηλεόραση.

Είναι φοβερό πώς γίνεται ταυτόχρονα να νιώθουμε πως όλα γύρω μας διαλύονται, αλλά μετά από 5 λεπτά να σχεδιάζουμε διακοπές και συναυλίες.

Μας αρέσει να βάζουμε τα πράγματα σε κατηγορίες.

Μας αρέσει να βάζουμε ταμπέλες σε αισθήματα.

Και μετά ερωτευόμαστε και ψάχνουμε να συγκρίνουμε τα συναισθήματά μας με του άλλου, να δούμε ποιός αγαπά περισσότερο, ποιός εκφράζεται περισσότερο, ποιός μιλάει λιγότερο, ποιός φεύγει νωρίτερα, ποιός δεν φεύγει ποτέ.

Και όταν κάποιος φεύγει, ο κόσμος χάνεται. Και όταν κάποιος έρχεται και ερωτευόμαστε πάλι, όλα είναι όμορφα.

Η πόλη χρωματιστή, η πίεση στη δουλειά παιχνίδι, γελάς πολύ, οι μέρες κυλούν σα νερό σε αυλάκι, και η άνοιξη έρχεται κάπως νωρίτερα, ακόμη κι αν είναι Φεβρουάριος.