γράφει η Φανή Εμμανουήλ
Το How to Have Sex της Molly Manning Walker μας έδειξε την σκληρή πλευρά για την πρωτόγονη φύση των ελληνικών διακοπών από την μεριά των τουριστών. Μένοντας στο ίδιο θεματικό μοτίβο, το Animal της Σοφίας Εξάρχου, η πρώτη ελληνική ταινία που απέσπασε τον Χρυσό Αλέξανδρο στο 64 ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μετά από 30 ολόκληρα χρόνια, μας προσφέρει μια άλλη οπτική για την αλήθεια πίσω από τις καταστάσεις που έχουμε συνδέσει με τον ήλιο και την ξεγνοιασιά, αυτή την φορά από την πλευρά των εργαζομένων.
Η πλοκή ακολουθεί μια ομάδα ανιματέρ που εργάζονται για την σεζόν σε ένα all-inclusive resort το οποίο φιλοξενεί τουρίστες κυρίως από την Ρωσία και τις βαλκανικές χώρες. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η αρχηγός της ομάδας, η Κάλλια, την οποία ενσαρκώνει η Δήμητρα Βλαγκοπούλου σε μια καθηλωτική ερμηνεία που δικαίως βραβεύτηκε τόσο στην Θεσσαλονίκη όσο και στο φεστιβάλ του Λοκάρνο. Η δουλειά της είναι να συντονίσει τα μουσικοχορευτικά νούμερα με τα οποία θα ψυχαγωγήσουν τους παρευρισκόμενους.
Πολύ σύντομα διαπιστώνουμε πως αναλαμβάνει πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει. Παλεύει με τον εαυτό της και με ένα απρόσωπο σύστημα, μέχρι που οδηγείται στην πλήρη κατάρρευση καθώς δεν μπορεί να υποστηρίξει πια αυτόν τον ρόλο.
Το Animal στηλιτεύει υποδειγματικά το «ελληνικό όνειρο», την ιδέα του live your myth in Greece που κάθε χρόνο προσελκύει χιλιάδες εργαζομένους στην τουριστική μηχανή. Είναι ένα κομμάτι της ελληνικής ταυτότητας σε βαθμό που καθιστά το φιλμικο σύμπαν πιο εύπεπτο στο ελληνικό κοινό. Η Εξάρχου μάλιστα πρόσθεσε στο Q&A που έδωσε μετά την avant-premiere στο Ολύμπιον πως η Βόρεια Ευρώπη μπορεί να νιώθει και ενοχή για όσα βλέπει. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν καθιστά το Animal μια ταινία που απευθύνεται μόνο στο ελληνικό κοινό.
Με αφετηρία αυτή την ιστορία, χτίζει μια καπιταλιστική αλληγορία που αφορά μια τεράστια και καλοκουρδισμένη δομή από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν οι σκληρά εργαζόμενοι. Ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο παρόλο που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, δεν καλύπτεται δημοσιογραφικά. Με αφορμή τους ανιματέρ, αφηγείται μια πολύ-επίπεδη ιστορία για το πως προσφέρεται η διασκέδαση μέσα στον καπιταλισμό με ανταγωνιστή ένα σάπιο και απρόσωπο σύστημα. Ενώ δεν βλέπουμε κάποιον ανταγωνιστή όπως ένα κακό αφεντικό ή έναν εργαζόμενο με τον οποίο να έρχονται σε σύγκρουση, νιώθουμε διαρκώς να υποβόσκει κάτι σκοτεινό και απειλητικό. Αντιθέτως οι πρωταγωνιστές μας παλεύουν πρώτα με τους εαυτούς τους και μετά με ένα σύστημα το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί από κανέναν και κατά συνέπειά να ανατραπεί.
