O Xρήστος Μακριδάκης παρουσιάζει την έκθεσή του Περιπλανήσεις στο καφέ Ζώγια από τις 9 Δεκέμβρη και για ένα μήνα. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει έργα του επηρεασμένα από τις περιπλανήσεις του στον κόσμο (Ινδικός Ωκεανός), στις αναρχικές Μεγαλουπόλεις της φαντασίας του, σε θαμμένες ιστορίες στο υποσυνείδητο,στις αναμνήσεις και τη λήθη. Περιπλανήσεις τέλος ανάμεσα στις πολυάριθμες καλλιτεχνικές εκφράσεις της εποχής του.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν πολλά χρόνια. Σπουδές μαθηματικών στο Αριστοτέλειο. Παιδαγωγικά στο Παρίσι. Εργάστηκε σαν καθηγητής στην περιφέρεια του Παρισιού και στη Μαγιότ (Ινδικός Ωκεανός). Ζωγραφίζει από παιδί. Λέει ότι είναι αυτοδίδακτος αν και παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου, ζωγραφικής, φωτογραφίας, ιστορίας της τέχνης… Το 2004 εξέδωσε το Βιβλίο ΒιΒλιοφιλίας «Rendez vous Septembre» σε συνεργασία με την ποιήτρια Mireille Fargier Caruso. Έκανε εξώφυλλα στις εκδόσεις ποίησης «le de bleu », «paupieres de terre». Έκθεση στην γκαλερί La Hune με τα κολλάζ της έκδοσης «Rendez-vouz septembre». Εκθέσεις σε Βιβλιοπωλεία, Μπαρ και άλλους ύποπτους χώρους. Λέει «δεν μετανιώνω για τίποτα». Αν και καμιά φορά μελαγχολεί χωρίς λόγο.
Ως καθηγητής τι ήταν αυτό που θέλατε οπωσδήποτε να μάθουν οι σπουδαστές από εσάς;
Εκείνο που θέλησα πάντα να διδάξω στους μαθητές μου,αγόρια και κορίτσια, ήταν να εμπιστεύονται τον εαυτό τους, να ψάχνουν, και να αμφιβάλουν. Όλα αυτά βέβαια, ανάμεσα σε δύο θεωρήματα και κάποιες δυσεπίλυτες εξισώσεις.
Πώς τα μαθηματικά σας οδήγησαν στην τέχνη; Tι σας τράβηξε κοντά τους και τι σας τράβηξε μακριά τους;
Μαθηματικά σπούδασα γιατί δεν πέτυχα στην αρχιτεκτονική. Την αξία τους την κατάλαβα πολύ αργότερα όταν πλέον είχα αποφοιτήσει. Έγινα καθηγητής μαθηματικών από επιλογή και πεποίθηση, έχοντας σπουδάσει και παιδαγωγικά. Έζησα ευτυχισμένες στιγμές (χρόνια;) σαν καθηγητής. Δεν είναι τα μαθηματικά που με οδήγησαν στην τέχνη. Η ενασχόλησή μου με την τέχνη υπήρχε, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Αλλά ούτε το κοινωνικό μου περιβάλλον, ούτε και οι επικρατούσες αντιλήψεις στα χρόνια της νιότης μου δεν βοηθούσαν για να ασχοληθεί ένας νέος επαγγελματικά με την τέχνη. Όμως η τέχνη, σαν γνώση αλλά και σαν προσωπική δημιουργία, με τραβούσε πάντα σα μαγνήτης.
Tι σας λείπει από την εποχή του Παρισιού;
Στο Παρίσι πλησίασα την τέχνη με τρόπο πιο συστηματικό. Παράλληλα με τις σπουδές μου στα παιδαγωγικά και αργότερα με τη δουλειά του καθηγητή, παρακολούθησα μαθήματα σχεδίου, φωτογραφίας, γραφιστικής, διαλέξεις πάνω στην ιστορία της τέχνης, παρουσιάσεις σύγχρονων ρευμάτων και μεμονωμένων ζωγράφων. Είχα φιλίες με ζωγράφους και παρακολούθησα τη δημιουργία των έργων τους. Φυσικά επισκέφθηκα επανειλημμένα τα μουσεία και τις γκαλερί.
Θα έλεγα ότι επηρεάστηκα, όχι από κάποιο ζωγράφο, αλλά από το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής: το ριζοσπαστικό πνεύμα του 20ου αιώνα. Όλες οι ρήξεις, τα σκάνδαλα, οι ανατροπές, τα μανιφέστα, οι καυγάδες, οι ελπίδες… Αυτά με έθρεψαν και από αυτά προσπαθώ να εμπνέομαι.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι; Eπηρεαστήκατε από κάποιον;
Ας πούμε ότι επηρεασμένος από τον ντανταϊσμό έκανα πολλά κολλάζ τα πρώτα χρόνια. Αλλά εξίσου και από τον σουρεαλισμό. Σήμερα κάνω μια ζωγραφική διαφορετική αλλά εγώ θεωρώ ότι στοιχεία εκείνης της πρώτης περιόδου ενυπάρχουν και στα τωρινά έργα. Όπως και στοιχεία ποπ αρτ ή μη παραστατικού λυρισμού. Καθώς η ζωγραφική δεν ήταν βιοπορισμός για εμένα αισθανόμουν, και ακόμη αισθάνομαι, ότι μπορώ να δοκιμάζω διαφορετικές τεχνικές και υλικά. Η θεματική όμως παραμένει σε γενικές γραμμές η ίδια. Η ανθρώπινη ύπαρξη, τα πάθη, οι αμφιβολίες, τα αναπάντητα ερωτήματα, η λήθη και οι αναμνήσεις. Βέβαια και ο έρωτας. Και σίγουρα ο θάνατος.
Τέτοιου είδους ερωτήματα τίθενται από τη γέννηση του κόσμου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και, όσο κι αν ντύνονται με χρώματα και λάβαρα διαφορετικά, όσο κι αν οι τελετές, ο λόγος, οι δοξασίες παίρνουν μορφές ασυνήθιστες για εμάς, παραμένουν στην ουσία τους τα ίδια. Αν κάποιες απαντήσεις διαφέρουν είναι γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν απαντήσεις.
Τι είναι αυτό που σας μελαγχολεί και τι αυτό που σας φτιάχνει τη διάθεση;
Πολλά πράγματα με μελαγχολούν. Γνωρίζετε κάποιον που πλέει διαρκώς σε πελάγη ευτυχίας; Ειδικά αυτά τα χρόνια; Αρκεί να κοιτάξει κανείς γύρω του. Δεν είμαι και ιδιαίτερα αισιόδοξος. Έπειτα είναι και τα χρόνια που περνούν. Η διάθεσή μου ανεβαίνει όταν βλέπω νέα παιδιά ερωτευμένα. Η όταν τα βλέπω γεμάτα ελπίδες όνειρα και ενθουσιασμό. Η όταν με ικανοποιεί κάποιος πίνακάς μου. Η τέχνη είναι αναπνοή, ιδίως σε αυτούς τούς δύσκολους καιρούς.
