Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο Coo café, με μια ελληνο-γερμανίδα φίλη μου. Είχαμε δώσει και ένα μάθημα πιο πριν, άστα, πικρή ιστορία. Anyway, αυτή που λες, μου είχε πει πως της θύμιζε πολύ το Βερολίνο και μαζί κοιτούσαμε το φωτιστικό του ταβανιού, για κανένα πεντάλεπτο, είναι φτιαγμένο από κρεμάστρες, τύπου γλυπτό και είναι πολύ σκαλωτικό!
Γενικά, στο χώρο, επικρατεί αυτή η πιο αρτιστική διάθεση, urban τοπίο, με απλή διακόσμηση, αλλά ρετρό ύφος, κατά τη γνώμη μου. Τις προάλλες, πέρασα Παρασκευή βράδυ, από εκεί, παρατήρησα έναν ψιλοχαμό και ο φίλος μου, μου είπε με ύφος αλητείας και αλανιού συνάμα, «είναι το στέκι». Το μαγαζί, έχει δύο χώρους, αφενός το café-bar, που μπορείς να το επισκεφτείς ανά πάσα ώρα και στιγμή και Κυριακές μετά τις 18:00 και το υπόγειο, στο οποίο διοργανώνονται πάρτυ, συναυλίες ξένων και Ελλήνων καλλιτεχνών, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις κλπ. (Άντε Πατσάκα, σου βρήκα και χώρο για να προβάλλεις το σπάνιο φωτογραφικό σου ντοκουμέντο!) Μετράει τρία, περίπου, χρόνια ζωής και δημιουργήθηκε για να βοηθάει στη χρηματική στήριξη των υπόλοιπων παρακλαδιών της Coo ομάδας. Αυτή, είναι μια παρέα παιδιών, που τρέχουν άλλα τρία project, το Coo radio, το Coo design, και τη Coo records, θέλοντας να δώσουν ένα βήμα στην κάθε νέα καλλιτεχνική έκφραση που προσπαθεί να εξωτερικευτεί.
Οπότε τώρα ξέρεις, πηγαίνεις εκεί, πίνεις το καφεδάκι σου, τσαγάκι και γενικά ότι πίνεις και ενισχύεις και την ντόπια οικονομία, μιας που το κατάστημα προσφέρει δικά μας καλούδια, ενώ ταυτόχρονα παίρνεις και την αρτ δόση σου. Επίσης δεν ξέρω για σένα, αλλά εμένα μου αρέσει που είναι πάνω στο δρόμο, δεν ξέρω γιατί, αλλά κάνω γούστο με αυτούς που περνάνε. Αν σε βγάλει ο δρόμος σου στη Βασιλέως Ηρακλείου κάποια στιγμή, ψάξτο. Θα το καταλάβεις, είναι το μικρό με τα χαμογελαστά πρόσωπα. Αλλά καλύτερα πάνε βράδυ και πιες και ένα ποτό για μένα.
Στο αλκοόλ! Και την τέχνη…
Cheers.
