Και ενώ οι γιορτές πέρασαν και το after party feeling καλά κρατεί, αναζητώντας τις μεγάλες στιγμές που έζησες τις προηγούμενες εβδομάδες, καλείσαι να γυρίσεις πίσω σε μια πραγματικότητα όχι και τόσο λαμπρή. Κουβαλώντας τα συναισθήματα του νόστου, κάθεσαι και αναπολείς με την παρέα σου, τρώγοντας καπ κεϊκ και πίνοντας ζεστή σοκολάτα, καθισμένος στα πολύχρωμα καρεκλάκια του Candy Bar, στον πεζόδρομο της Αγίας Θεοδώρας.
Απαραίτητο ντεκορασιόν του καταστήματος, εννοούνται τα ζαχαρωτά, κάθε μορφής, πήλινα, πλαστικά, ζωγραφισμένα, αλλά και φαγώσιμα πάνω στα τραπέζια. Σαν μια γλυκιά απόδραση, εκείνα τα παγωμένα αλλά και ηλιόλουστα μεσημέρια του χειμώνα, όπου αδειάζεις το μυαλό σου από τα άγχη και τις παράνοιες της καθημερινότητας. Με ήχους που παραπέμπουν σε μπιστρό, χαρωπές διασκευές μεγάλων επιτυχιών, παρατηρείς τους χαμογελαστούς θαμώνες και όλο αυτό σου θυμίζει στιγμιότυπο ταινίας. Από την τζαμαρία, βλέπεις έξω, τον κόσμο να περνά, δεν κατάλαβες πότε έφτασε κιόλας βράδυ, οπότε παραγγέλνεις και το κρασάκι σου. Φαίνεται πως τα παιδιά που ηγούνται του καταστήματος, έκαναν καλή δουλειά, νομίζω τους λένε Γιάννη, Θανάση και Χρήστο. Ένας νέος σχετικά χώρος, που ανακαλύφθηκε κάπου τα Χριστούγεννα και θαρρώ πως η πορεία του διαγράφεται καλή, μιας και σπάνια το πετυχαίνεις άδειο.
Η πόρτα δεν σταματά να ανοιγοκλείνει από ενθουσιασμένα πρόσωπα, κάθε ηλικίας που αποζητούν μια ζεστή γωνιά για τα νέα τους. Αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις και κανένα βιβλίο, μιας που θα βρεις διάφορα στα ράφια των τοίχων. Κάποιος ακούγεται να λέει ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε. Ο παιχνιδιάρης σερβιτόρος μας ζητά ψιλά, οι τσέπες αναγκαστικά ανοίγουν, αλλά είναι σίγουρο ότι επισκέψεις έπονται. Έτσι λοιπόν, χαλαρά και ωραία, με διάθεση για άραγμα και κους κους, κάνε μια βόλτα στην Αγίας Σοφίας και στρίψε στο στενάκι. Μόλις δεις τον μαυροπίνακα έξω από τη βιτρίνα, άνοιξε και μπες. Τα υπόλοιπα τα αφήνω σε εσένα.
