Πολύχρωμος πλανήτης. Θάλασσα με χαμόγελα σε φόντο με κουρτίνα φοινικόδεντρο. Κοκτέιλ και καφές είναι σαν το χθες, φίλοι κι εχθροί είμαστε ένα. Νιάτα κι εγώ κι ένα κοκτέιλ με ομπρελίτσα.
Σε μία ζωή δύσκολη, γεμάτη σύννεφα, ανάμεσα σ’αυτό που λέμε «θέλω να σε ξεχάσω» και πραγματικότητα, έρχεται η ανάγκη να ηρεμήσεις. Θες να φύγεις ένα ταξίδι ή να μπεις σε ένα λεωφορείο και να κάνεις γύρους στην πόλη ή να φας παγωτό μες τη βροχή – θες γενικά να επαναστατήσεις, να ανοίξεις εκείνο το παράθυρο να μπει το φως και να μην πας στη δουλειά. Χώσου λοιπόν στην Πάστα Φλώρα και ηρέμησε.
Στον πολύχρωμο αυτό παράδεισο της Ζεύξιδος θα βρεις φάτσες και προσωπάκια νταρκ και μουντά, νεαρά κορίτσια με φουστίτσες και αγόρια με τσουλούφια στο κεφάλι. Παραδίπλα θα δεις εκείνο το ζουμερό κορίτσι που χαμογελάει πίσω από τη ζεματιστή κούπα του καπουτσίνο και το παιδί που τη συνοδεύει πάντα με το παπιγιόν στο λαιμό. Μπήκα κι εγώ στον πειρασμό να καθήσω σ’ένα τραπέζι μόνος, να χαζέψω τη φλοράλ ταπετσαρία και να στείλω μηνύματα από το κινητό που περίμεναν καιρό να φύγουν. Ο ήχος της τεχνολογίας μερικές φορές είναι πιο επώδυνος από το θρήνο της Κάλλας για χάρη του Puccini κι εγώ σκέφτηκα πως το τέλος δεν έρχεται αν δεν το θες – πρέπει να κλείνεις τα παραθυράκια του μυαλού και να βγαίνεις στους δρόμους για βόλτες. Ο σερβιτόρος έφερε τον καφέ μου κι εγώ ζήτησα κανέλα, έβαλα ένα παχύ «λ» έτσι για το τελευταίο αντίο, αυτή η πόλη με γέμισε παχουλά σύμφωνα και αναμνήσεις που παίζουν παιχνίδια μαζί μου. Στον τοίχο, ο κούκος πετάχτηκε έξω για να μας ανακοινώσει την ώρα, είπε το ποιηματάκι του και εξαφανίστηκε. Πιο πέρα παλιές φωτογραφίες από κάτι ζευγάρια, ζουμερές δεσποινίδες και θαρραλέα παληκάρια που τις φλερτάρουν και καρτ ποστάλ από το Μεξικό, το ιερό Θιβέτ και τους ναυτικούς σε λιμάνια της λησμονιάς.
Πίσω από τις πλαστικές πράσινες φυλλωσιές είδα ένα κορίτσι κι ένα χέρι να με χαιρετάνε έντονα – η Νάνσυ καθότανε με δύο άλλα κορίτσια στο βάθος και χαχάνιζαν σαν μικρές Ιαπωνέζες. Το χεράκι κοντά στο στόμα και τα μάτια γουρλωμένα σαν τρομαγμένο ελάφι που είναι το σήμα κατατεθέν των οριεντάλ δεσποινίδων – οι ελληνίδες φίλες μου είχαν ξεκαρδιστεί με κάτι που είδαν σε ένα περιοδικό. Σχολίαζαν τις φωτογραφίες ρετουσαρισμένης σταρ και όλοι μαζί σχολιάσαμε την πρόθεση του φωτογράφου, την αφέλια του ζευγαριού και το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στο εγχώριο σταρ σύστεμ. Στο χώρο έπαιζε μουσική με ένταση που γέμιζε το δωμάτιο – όπου κενό το γέμιζε η μουσική, ούτε ανασφάλειες, ούτε ενοχές, ούτε σκέψεις χωρούσε πλέον. Τα φώτα χαμήλωσαν ελαφρώς, ο καπνός πύκνωσε ευχά- ριστα, έμοιαζε να καλύπτει τις σκιές και το φεγγάρι ετοιμάστηκε να βγει να τραγουδήσει. Ήμουν έτοιμος για το gin&tonic μου.
Τill next week
Χρώμα να είναι η ζωή σου
