Αυτό το κείμενο το γράφω από την Πέμπτη το βράδυ, αργά έξω στο μπαλκόνι, έχω δίπλα μου τον πρoτελευταίο Εξώστη, ένα ποτήρι παγωμένο τσάι και τον καπνό από το τσιγάρο μου που τυλίγεται στο μπράτσο μου σαν αναρριχόμενο παρελθόν. Σκέφτομαι το χρόνο που πέρασε και την αγάπη, πιάνω τα τεύχη στα χέρια μου και μυρίζω το χαρτί, νιώθω το στεγνό μελάνι που μας φιλοξενεί. Γράφω και σβήνω, έτσι είμαι στη ζωή αλλά και στο κείμενο, σκέφτομαι το όνειρο, το παλιό και το μελλοντικό, εκείνο το απόγευμα που σε γνώρισα και κάθε μέρα από τότε που σε ξεχνάω. Περιμένω να έρθουν οι λέξεις αλλά μάταια, ένα περαστικό αυτοκίνητο με ξελογιάζει με τις μουσικές του και αναρωτιέμαι αν αυτή η πόλη κοιμάται ποτέ. Πιάνω το τσιγάρο στο χέρι και ενθουσιάζομαι στην ιδέα των διακοπών που έρχονται – αρχικά θα αποδράσω στο νησί του ηφαιστείου σε λίγες μέρες και μετά θα κανονίσω γλέντια Κρητικά με λύρες και μαντινάδες. Θα πιω φεγγάρι και ποτό, θα ανοίξω τα μάτια μου στο φως του ήλιου και θα συγκρατώ λέξεις και στιγμές για του χρόνου. Για εσένα αγαπημένε αναγνώστη.
Είναι μεγάλο θέμα να έχεις όνειρα και να μπορείς να γράφεις γι’αυτά. Να σου δίνει κάποιος ένα κομμάτι χαρτί και να σε αφήνει να ζωγραφίσεις με όποιο χρώμα θέλεις εσύ, να σου δίνει χρώματα παστέλ και fluo, να παίρνεις και εκείνα τα ηλεκτρίκ που ξαφνιάζουν και να γράφεις μεγάλες λέξεις και μικρά συνθήματα. Να φωτογραφίζεις όπως εσύ θέλεις τη στιγμή και να ονειρεύεσαι με φίλους τις νύχτες στην ταράτσα, να βάζεις το ποτήρι κάτω και να χορεύεις με την κολλητή που έχει μαυρίσει. Μέσα από τις σελίδες του Εξώστη διαβάσαμε για τα καλά και τα άσχημα, τις ταινίες και τα ντοκυμαντέρ, αγοράσαμε βιβλία και ήπιαμε Μαλαγουζιά, φάγαμε χταποδάκι βουτηγμένο σε φάβα και πήγαμε σε ξέφρενα πάρτι στο δρόμο. Νιώσαμε υπερήφανοι για την πόλη μας και τα σκατώσαμε και πολλές φορές, τραβήξαμε μία κόκκινη γραμμή στην αγένεια και αφιερώσαμε τεύχη στο σεβασμό και την αγάπη. Μόνο αγάπη…
Τώρα που κλείνει το τελευταίο τεύχος [για φέτος] αισθάνομαι τυχερός και ευγνώμων, είναι λες και είσαι εκεί αγαπημένε αναγνώστη και περιμένεις να με ακούσεις – κάτι μου λέει οτι θα έπρεπε να με χρεώνεις γι’αυτό. Τον τελευταίο χρόνο και κάτι έγραψα γύρω στα 35 κείμενα, επισκέφτηκα μαγάζια και γνώρισα κόσμο, ζήτησα πιο πολλές ώρες στην ημέρα, έκανα λάθη και έμαθα να λέω πολλά ευχαριστώ. Δίπλα μου είχα την αρχισυνταξία που με στήριξε και με άφηνε να κάνω του κεφαλιού μου και στη διπλανή σελίδα την κολλητή μου, τη θεία Ρίτα που όλα τα γράφει και όλα τα μαχαιρώνει! Όταν γράφεις, εκτίθεσαι τρομερά, δίνεις στοιχεία της ζωής σου, κομμάτια της ημέρας σου γίνονται πραγματικότητα για άλλους και είναι ωραία, φοράς ένα χαμόγελο και είσαι υπερήφανος γι’αυτό που ζεις, όπως είσαι υπερήφανος για πολλά άλλα. Δεν είναι κακό να είμαστε ο εαυτός μας, να είμαστε οι επιλογές μας, μην το φοβάσαι φίλε αναγνώστη, είναι δώρο Θεού η αλήθεια. Όλοι οι άλλοι είναι κρατημένοι, γι’ αυτό γίνε αυτό που είσαι.
Till the fall
Καλό καλοκαίρι
