Δευτέρα σήμερα, αργία, πάσης φύσεως απραξία. Η αρχή της εβδομάδας και του καλοκαιριού, του πολυπόθητου εκείνου καλοκαιριού που μας καθυστέρησε κάτι όνειρα για μπίρες και ξενύχτια ενώ κτυπούσε αδιαλείπτως την πόρτα μας και ήθελε να παίξουμε. Τα παιχνίδια είναι όπως τότε που ήμαστε μικρά παιδιά, φορούσα σορτς εγώ και εσύ ένα φόρεμα πουά, είχες μακριά μαλλιά, κατάμαυρα και σπαστά. Ήσουν πάντα χλωμή όμως και αυτό τα έκανε πιο έντονα. Τότε λέγαμε πως θα τα κάνουμε όλα, θα πετύχουμε και το βαν που περνούσε με τα παγωτά, θα καταφέρουμε τα πάντα, ακόμα και τον δάσκαλο να μας δώσει τρία χρυσά αστέρια για την εργασία. Ξέρεις, εκείνα τα μικρά αστέρια που κολλούσε στο τετράδιο και μετά έτρεχες [με σκισμένα παντελόνια στα γόνατα] να το δείξεις στον παππού, να σου δώσει σελίνια, να πάρεις παγωτό, να μην έχουν τα άλλα παιδιά κι εσύ να αριστεύεις. Να παίρνεις και βανίλια και σοκολάτα. Τότε μιλούσαμε [μόνο] για το όνειρο.
Από μικρός κάνω πολλά όνειρα, τα πλάθω το βράδυ και ξυπνάω το πρωί να τα βρω μπροστά μου σ’ ένα χαρτί που έγινε βαρκούλα. Τις περισσότερες φορές θυμάμαι τη φωνή του μπαμπά μου να λέει πως τα όνειρα είναι για τους παλαβούς ενώ η μαμά μου νευριασμένη τον μάλωνε που δεν τελείωσε το τσάι του. Εγώ όμως επέμενα, διάβαζα, ζωγράφιζα και μελετούσα τα όνειρα μου, σκεφτόμουνα τα σχοινιά με τα απλωμένα κατάλευκα σεντόνια να με τυφλώνουν στο φως, τις μυρωδιές από τον κάθε επισκέπτη να έχουν εξαφανιστεί και τις νέες να εμφανίζονται στο άγγιγμα του ήλιου. Τα μεσημέρια θα τρώγαμε όλοι μαζί, οικογένεια στο περίπου που την ενώνουν τα βράδια με μουσική και ανάγνωση. Μέσα στα δωμάτια θα έβαζα πάντα λεβάντα, δυόσμο στα μπαλκονάκια και βασιλικό για τα κουνούπια – όπως τότε που μεγάλωνα στην Κύπρο και η μαμά έκρυβε πουγκιά από αρώματα στο σπίτι μας. Η αδερφή μου τα έκανε συλλογή.
Από μικρός κοιτούσα τις επενδύσεις μου, ήθελα να είναι μικρό – 6 με 8 δωμάτια μόνο, για προσωπική επαφή και περισσότερες βραδιές στο φως των κεριών. Θα έπαιρνα και μαξιλάρες, μεγάλες και παχουλές για να αράζουμε εκεί και να στοιβάζουμε τα όνειρα μας, ριγέ άσπρο με μπλε και ίσως κάτι άλλες μικρότερες σε λευκό. Όλα γύρω μας θα θύμιζαν το Μπλε, τα νησιά και εμάς – αγκαλιασμένοι όπως εκείνο το βράδυ που μου ζήτησες να σε παντρευτώ.
“Ανόητη, τα κορίτσια δεν κάνουν πρόταση γάμου» πρέπει να σου είπα.
Κι εσύ χαμογέλασες και φόρεσες το δαχτυλίδι. Από μικρός ήξερα πως ήθελες να είσαι αλλιώς. Από μικρός έλεγα να ανοίξω ένα πανδοχείο – μάλιστα έλεγα να το λέω συνέχεια πανδοχείο, ούτε ξενοδοχείο, ούτε boutique κατιτίς. Μία μικρή λεπτομέρεια μου διέφυγε και δεν ήταν διόλου ασήμαντη. Θα είχαν οι πόρτες κλειδιά;
Όταν μεγάλωσα ξέχασα το όνειρο. Ξυπνούσα το πρωί, ντους και κάφες, λεωφορείο και δουλειά. Τα χρήματα έρχονταν και έφευγαν κι εγώ δεν αγόρασα το πανδοχείο μου. Θα φύτευα και λαχανικά, έτσι είχαμε πει αλλά το ξέχασα. Τώρα έχω φορτώσει τον μπαξέ στο μπαλκόνι με μυρωδικά, με κάκτους και λεβάντα. Από δυόσμο είμαι το πρώτο μπαλκόνι στη γειτονιά. Κάτι ήξερες εσύ που μου έλεγες πως πρέπει να ακούμε το μέσα μας. Εκείνο που λένε οι μεγάλοι ένστικτο και δεν πρέπει να το σωπαίνουμε ποτέ. Μεγαλώνοντας το έμαθα αυτό, τώρα πια δεν περνάει κανένα βαν κι εγώ δεν αγοράζω παγωτό – παχαίνει άλλωστε.
“Μάθε να ονειρεύεσαι” πρέπει να μου είχες πει.
Till next week
Μάθε να ονειρεύεσαι, λοιπόν.
