Στις σχέσεις μας μιλάμε πάντα για χημεία. Σαν σε κοιτάξει θέλεις να λυγίσουν τα γόνατα, του κλείνεις το μάτι και ελπίζεις μετά να σε πάει για φραπέ και κουλούρι στο Λευκό Πύργο. «Αυτό το κάτι που θέλω» όπως τραγούδησε η Καίτη είναι η χημεία και μερικές φορές την βρίσκεις στο πιάτο σου.
Τελευταία πολλοί ψάχνουν να φάνε κάτι καλύτερο, αρνούνται να δαγκώσουν τις υπερμεγέθεις ντομάτες που είναι λείες και κατακόκκινες ολόχρονα, να βάλουν στο πιάτο τους αυγουλάκι από βιομηχανοποιημένη κότα που ζει σε ένα δυάρι κάπου στο Κιλκίς με άλλες 34 συναδέλφισσες αλλά και να κάνουν μακροβούτια στη χωριάτικη τους με πλαστικό ψωμί που «τελειώνει» μετά από δύο μέρες. Λύσεις υπάρχουν για όλους αυτούς τους συνειδητούς καλοφαγάδες αλλά τις περισσότερες φορές είναι αρκετά εκτός budget που σε τρομάζει από το να κάνεις μια καλή συνήθεια πειθαρχεία. Στο Green Family Το Ελληνικόν θα σου αλλάξουν γνώμη και θα φροντίσουν να σε φιλέψουν και κατιτίς.
Είμαι αρκετά τυχερός που ζω κοντά στο μαγαζί τους στη Σοφούλη όπου πετάγομαι για τις ανάγκες της διατροφής μου. Το Σάββατο συνήθως πιάνω καλάθι ανά χείρας και ρίχνω μέσα άλειμμα χαρουπιού με φουντούκι [κάνει καλό στο στομάχι – η χλωρίδα μου είναι διαταραγμένη] και φακές που μαγειρεύω συχνά. Πιάνω λαχανικά με το χέρι και τα μυρίζω, ξεχνάω πως είναι να κόβεις το αγγούρι στη μέση και να μοσχοβολάει όπως επίσης και τη λεβάντα που έβαζε η μαμά στα μαξιλάρια μας – κανονικά είναι για τσάι αλλά εγώ λυπάμαι να τη βράσω. Τσάι του βουνού – από αληθινά βουνά με χώμα υγρό και βλάστηση στη μέση του πουθενά, ευκάλυπτος για τις κρύες νύχτες που η μύτη θυμίζει Ρούντολφ και σπαθόχορτο που έχει καταπραυντικές ικανότητες για το στομάχι.
Ονομάζεται σπαθόχορτο – μου λένε – διότι το χρησιμοποιούσαν για την περίθαλψη των πληγωμένων από σπαθί ιπποτών του παλιού καιρού, το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλει λίγο μέλι για να το απολαύσω. Στο χώρο κυριαρχεί μία φρεσκάδα μυρωδικών, μία θρησκευτική ευλάβεια προς τα μπαχαρικά και μία γαληνεμένη ηρεμία στα πρόσωπα των παιδιών που δουλεύουν εκεί.
Έξω γίνεται πόλεμος, λεωφορεία, περαστικοί, φωνές και κόρνες – διόλου περίεργο για αυτή την πόλη, αλλά μέσα επικρατεί η νηφάλια σιωπή της μυρωδιάς. Μικρό μυστικό κρατάω ακόμη το φρέσκο βούτυρο αγελάδος – πρέπει να το έφερε η Χάιντι από τις αγελάδες στις βουνοπλαγιές της γιαγιάς – το οποίο είναι ένα κιτρινόλευκο, παχύρευστο και ουράνιο δώρο για τις αβγόφετες του πρωινού. Τράστ μι!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν περιορίζεται σε τρόφιμα ή αφεψήματα αυτή η βόλτα. Τελειώνοντας με τα απαραίτητα μικροπράγματα, παίρνεις μία γκοφρέτα για να μασουλάς και οδεύεις προς τα καλλυντικά, ανακατεύεις το ράφι με τα σαπούνια μέχρι να βρεις την κατάλληλη μυρωδιά, ψάχνεις να βρεις εκείνο το υγρό σαπούνι από φύκια και το πασάρεις δίπλα για να το μυρίσει και η κολλητή που δεν έχει πεισθεί.
Κάτι που πάντα με συγκινεί σ’ αυτές τις βόλτες είναι οι πάνες μωρού που μου θυμίζουν τη γιαγιά – δεν είναι κακό να θυμόμαστε να επιστρέφουμε στο παρελθόν για να μην ξεχνάμε.
