Στην Κατούνη με Αγ. Μηνά έχω περάσει άπειρα βράδια στο Παρελθόν, εκεί συναντήθηκαν τα βλέμματα μας πρώτη φορά, παράλληλα βλέμματα χωρίς ουράνιο τόξο, βλέμματα που στράγγιξαν από την προσμονή. Αυτό τον δρόμο είχαν στολίσει με άπειρες πολύχρωμες ομπρέλες κι όταν περάσαμε από κάτω δεν έβρεχε ούτε σταγόνα – μετά ξεκίνησε η μπόρα και η θαλασσοταραχή. Εδώ πέρασα πολλά βράδια με το Θοδωρή και το Δημήτρη, έξω στο πεζοδρόμιο να πίνουμε μπίρες, μόνος με το Γιώργο κάτι νύχτες χωρίς φεγγάρι, ακόμα και περαστικός για να μυρίσω τις νεραντζιές.
Εκεί άνοιξε ένα εστιατόριο [πιο πολύ για δεύτερο σπίτι το βλέπω να γίνεται] εν ονόματι Ακαδημία που άνθισε στην Αγ. Μηνά το χειμώνα που μας πέρασε και μαζί με τις περιβόητες νεραντζιές μοσχοβόλησε τα δρομάκια στα Άνω Λαδάδικα. Εδώ θέλεις να φέρεις το φλερτ και να ξεχαστείς, να ακουμπήσεις τον ώμο και να πεις λόγια αγαπητικά και να μετρήσεις τις μέρες μέχρι τον Αύγουστο – τα φλερτ όμως μας τελείωσαν αυτή την εποχή άρα παίρνεις πολλούς φίλους και γεμίζεις τις αίθουσες του εστιατορίου. Το μαγαζί είναι μικρό αλλά πελώριο συνάμα, έχει δύο χώρους όπου φαντάζομαι οτι μέγα στοίχημα θα θεωρηθεί το να πας πολλές φορές και η επιτυχία του θα είναι να καθήσεις σε όλα τα τραπέζια και όλες τις θέσεις. Ο κάτω όροφος έχει μία χαλαρή και παστέλ διάθεση με πινελιές από τουρκό-μπαρόκ ερωτικούς πίνακες που θυμίζουν παλιές καλές εποχές όπου η σεξουαλική απελευθέρωση δεν σήμαινε βρωμιά. Στους τοίχους ημίγυμνοι άντρες και γυναίκες, κοιτάνε δεξιά και αριστερά, χαζεύουν τους πεινασμένους θαμώνες και κρυώνουν – ήταν στιγμές που σκέφτηκα να τους ρίξω ένα ρούχο πάνω τους. Σαν καρτ-ποστάλ παλιών ερωμένων, οι κυρίες λίγο πιο συνεσταλμένες και οι κύριοι απόλυτα απελευθερωμένοι αποτελούν τη σίγουρη επένδυση και καλλιτεχνική συνδρομή του εικαστικού Λάζαρου Πάντου. Πολλά τραπέζια και όμορφες καρέκλες σε κρατάνε δέσμιο, σχεδόν εγκλωβισμένο, ναρκωμένος κοιτάς μέσα από την κουζίνα που είναι ανοιχτή και προσκαλεί να μυρίσεις τα αρωματικά, τα μπαχαρικά, τις μυρωδιές από τηγάνι και σχάρα, τα αμέτρητα πιάτα που βγαίνουν από εκεί μέσα και είναι βασισμένα σε υλικά στην εποχή τους και βιολογικά προϊόντα. Ο chef Κωνσταντίνος Μάρκου κρύβεται εκεί πίσω και κάνει τα μαγικά του, ραντίζει τις σαλάτες με βαλσάμικο, πασπαλίζει το κρέας με αλάτι και πιπέρι και πασπατεύει το κάθετί που βγαίνει στους πεινασμένους φίλους του – φυσικά στο έργο όλο συνεισφέρει και ο Κώστας Γαργάνης, συνέταιρος και φίλος του Κωνσταντίνου. Τα πιάτα είναι μοσχομυρωδάτα, ζουμερά, φρέσκα και ευφάνταστα, βρίσκεις λόγους να γυρίσεις στον δίπλα σου και να του κλέψεις μια μπουκιά. Δοκίμασε τα ζυμαρικά που είναι χειροποίητα, θα μου τηλεφωνήσεις να έρθω να σε βρω! Στον πάνω όροφο έχεις τον εξώστη, είσαι στο μπαλκόνι του χώρου και κοιτάς το λαό κάτω, μπροστά στα πόδια σου απλώνεται η χάρη και η ομορφιά του μαγαζιού – και αν είσαι έξυπνος θα ανέβεις πάνω για να μυρίζεις όσα αναδύονται από την κουζίνα του chef.
Ευτυχώς έχω ονομαστική γιορτή που έρχεται, γενέθλια και κάτι άλλους λόγους για να γιορτάσω – σίγουρα θα γνωρίσω τον chef από κοντά και θα επιμείνω στην επανάληψη [που είναι σαφέστατα και μήτηρ πάσας ευχαρίστησης] του γευστικού αυτού ταξιδιού. Φεύγοντας ένιωσα μια γλύκα, μία αγαλίαση. Χαμογέλασα και άναψα τσιγάρο – είναι καλό που η Κρίση βγάζει τους καλούς μπροστά.
Till next week
Μην μετανιώνεις για την αγάπη
