Τις προάλλες στο δρόμο πέρασε ένα από αυτά τα αυτοκίνητα που έχουν τη μουσική στη διαπασών και έχουν κίτρινο χρώμα, κάτι κορίτσια που ακροβατούν σε δωδεκάποντα καθώς μασουλάνε τις πελώριες τσίχλες τους [αφού γεμίζει το στόμα] και τους παρτενέρ τους με τα φουσκωμένα μπράτσα που φοράνε εκείνες τις μπλούζες με τα στρας λιοντάρια. Άκουγαν την επιτυχία της Άντζελας – τις «Μαργαρίτες», και θυμήθηκα πως έχω καιρό να πάω στη νέα Παπαρούνα. Ναι ξέρω, ο συνειρμός είναι δαιδαλώδης αλλά είναι ένα λουλούδι που βλέπω συνέχεια στο instagram αυτές τις μέρες και έχει τέλεια ατμόσφαιρα για κυριακάτικα τραπεζώματα. Και στην τελική σίγουρα δεν θες και λόγο να πας μέχρι εκεί και να ανοίξεις δυο-τρία μπουκάλια κρασί από τη μεγάλη ποικιλία στην κάβα τους.
Κατηφορίσαμε την Παγγαίου και κοντοσταθήκαμε μπροστά στο εστιατόριο, παρατηρήσαμε κάτι πιτσιρίκια που έπαιζαν, τις μοντέρνες μαμάδες με την ελπίδα στο κουτάλι τους να τα κοιτάνε πρόθυμες και κάτι αραχτούς τύπους που απολάμβαναν κάτι χίλια πιάτα στοιβαγμένα στο τραπέζι τους. Θύμιζε λίγο από Μαδρίτη σε εκείνα τα στενά που χάνεσαι και πας και βρίσκεις κάτι γεύσεις σε μινιατούρα – μόνο που εδώ ήταν γεμάτα τα πιάτα και μεγάλα. Τα χρώματα μας τράβηξαν μέσα – η αλήθεια είναι ότι εδώ έπαιξε σοβαρή δουλειά με τα χρώματα κι όλο το μαγαζί έφερνε έναν αέρα πολύ ανοιξιάτικο. Στα μινιόν τραπέζια που σε φέρνουν πιο κοντά καθίσαμε και κοιτάξαμε γύρω μας, η μουσική ήταν σωστή στα αυτιά μου και τα παιδιά [Αθηναίοι παιδί μου, τι να τους κάνεις;] χάρηκαν για την επιλογή μου. Καταβρόχθισα τον κατάλογο με τα μάτια μου – ξέρεις πολύ καλά ότι όταν πεινάω είμαι λύκος – και επέλεξα με αετίσιες ματιές κάτι λίγα για να τσιμπήσουμε. Το μαστέλο στη σχάρα ήταν μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη, ίδρωσα μέχρι να τους πείσω να μην πάρουμε 4ο πιάτο. Ευτυχώς που υπήρχαν και οι μίνι μπρουσκέτες με σαλάμι για να σπάσει λίγο η λαιμαργία – το καλό με την παρέα είναι ότι τρώει καλά και τρώει πολύ οπότε δεν νιώθω ούτε εγώ τύψεις που κατανάλωσα μία μερίδα προσούτο με σύκα γλασέ, τη σαλάτα και έγλυψα με το ένα δάχτυλο το σιρόπι γλυκού κρασιού που ακολούθησε. Σοβαρό επιχείρημά μου: η αγάπη μου στο σύκο. Όσο για τις σαλάτες, μην μείνεις σε μία μόνο – ξεχώρισα τη ζεστή πατατοσαλάτα με τοματίνια Σαντορίνης η οποία μου άφησε επίγευση από μοσχοκάρυδο. Αμαρτωλή προσθήκη στο τραπέζι μας ήταν τα γεμιστά μανιτάρια [θα διατηρήσω τη γέμιση μυστική για να πας και να τη δοκιμάσεις]. Επίσης, μαθαίνω ότι τα βράδια γίνεται χαμός, μαζεύονται λέει και τραγουδάνε, πίνουν και περνάνε ωραία – απόδειξη οι ευφάνταστες αφίσες [της Deux design] των events που αποτελούν από μόνες τους culinary art.
Περιττό να σου πω πως κανένα σοβαρό πιάτο δεν μπορεί να κονταροχτυπηθεί και να κερδίσει ένα ωραίο γλυκό, και δη μία πανακότα λευκής σοκολάτας με μπισκότο φουντουκιού και μαρμελάδα μύρτιλου – ο ορισμός του ερωτισμού σε ένα πιάτο πασπαλισμένο με πάθος. Θα με πεις ρομαντικό, θα με κατηγορήσεις ως υπερβολικό, πιθανόν να μου κλείσεις το τηλέφωνο αλλά η [νέα] Παπαρούνα έχει αλλάξει κτήριο αλλά σίγουρα δεν έχει αλλάξει χαρακτήρα, παραμένει παθιάρικη, νόστιμη, γιομάτη [το “γεμάτη” δεν μου φαίνεται αρκετό] και είναι σίγουρα μια κλασική αξία. Σχεδόν σαν το παλιό καλό κρασί, ή ένα από τα πολλά τελοσπάντων που έχουν στην κάβα τους.
Till next week
Παπαρούνες μην μαδάς
