Τις προάλλες μάζεψα φίλους και πήγαμε για φαγητό. Η πρόσκληση έλεγε «Άνοιξη 2012» στη μία όψη που ήταν γυαλιστερή και λευκή, στην άλλη είχε πολλές φωτογραφίες των χρόνων που πέρασαν. Στη μία είχα μουσάκι, στην άλλη φορούσα ζιβάγκο και είχα λιγότερα μαλλιά, σε κάποιες δεν χαμογελούσα καθόλου. Τελικά η ανάμνηση του παρελθόντος είναι και θέμα μόδας – φορούσες ζιβάγκο και είχες μουσάκι, έζησες τα 90’s – χαμογελάς και πίνεις Pina Colada με Malibu, έζησες τα 80’s κ.ο.κ. Τα πάντα είναι θέμα συνέπειας, τα διαχρονικά και αυτά που δεν σβήνουν είναι αυτά που είχαν ανέκαθεν μία αξία, μία λαμπερή θέση στο κοσμηματοπωλείο της πόλης. Βιτρίνες και μαγαζάκια που ξεθαρρεύουν ναρκωμένα από το χειμωνιάτικο τοπίο, καρέκλες που βγαίνουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν την Άνοιξη και ανάμεσα σε όλα αυτά είμαι και εγώ που φωνάζω εκδρομή.
Περπάτησα στην Αγ. Σοφίας και ύψωσα το βλέμμα μπροστά στο «Κόκκινο Σπίτι» [Ερμού με Αγ. Σοφίας], ανατρίχιασα άλλη μια φορά για την ομορφιά που υπάρχει διάχυτη στην πόλη αυτή αλλά συνεχίζει να καμουφλάρεται από τις ανοησίες του Ανθρώπου και κοντοστάθηκα στην είσοδο του εστιατορίου. Μέσα από τα τζάμια οι φίλοι χαιρετούσαν, χαμογελούσαν, κάπνιζαν. Στέκομαι έξω από το «Κουρδιστό Γουρούνι» και δεν θέλω να μπω μέσα, θέλω να μείνω έξω να το καμαρώνω. Να καμαρώνω το πεζοδρόμιο του, τις πρασινάδες στον κήπο του, τον μεσοπόλεμο που στέλνει καρτ-ποστάλ και χαιρετάει μανάδες στρατιωτών αλλά και τα μοτίβα στους τοίχους από το παιχνίδι με την αντανάκλαση από το φως που εισβάλει από το δρόμο. Τελικά, έρχεται ο Δημήτρης και με παίρνει από το χέρι.
Με το που μπήκα με έπιασε μια αγνή και άδολη λαιμαργία. Μύρισα τη μπύρα, ανίχνευσα τα λουκάνικα με τη μύτη, παρατήρησα τους δίσκους να πηγαινοέρχονται και έβγαλα την καμπαρντίνα [το μπερέ το άφησα στο σπίτι]. Οι άλλοι είχαν ήδη αφεθεί. Παρήγγειλα μία μοναστηριακή και άνοιξα τον κατάλογο – απόλαυσης το ανάγνωσμα. Τομπιφτέκι από μοσχαρίσιο κιμά με Leberkase, ψητή ντομάτα και κασέρι πετάχτηκε από τη σελίδα και μου άγγιξε το χέρι, το “Κουρδιστό Λουκάνικο” ήθελε κι αυτό να παίξει μαζί μας αφού φώναξε στην παρέα και μία ποικιλία με παραδοσιακά ελληνικά τυριά. Γύρω, όλοι μιλούσαν δυνατά, γελούσαν, έτρωγαν βιαστικά – σχολίαζαν τον Αντώνη και τη νέα του Δημοκρατία αλλά εγώ προτίμησα να καταπιώ μία μεγάλη γουλιά μπύρα. Σύντομα θα ήταν όλα μία ανάμνηση και ήθελα να το χαρώ στο έπακρον. Τα τετράγωνα [άσπρα και μαύρα] στο πάτωμα χόρευαν για μένα – αλήθεια ξέρουν πόσο μου αρέσει αυτό το πάτωμα και το βάζουν σε όλα τα εστιατόρια που πάω; Κλασική μπυραρία, ίσως κάπως έτσι να έμοιαζαν οι ταβέρνες στη Γερμανία του μεσοπολέμου, με δυνατό όνομα και χιούμορ. Μου λένε τα παιδιά πως το ονόμασαν έτσι αφού δουλεύει ολημερίς [κουρδιστό] και είναι και ο αγαπημένος τους μεζές [χοιρινό].
Απολαύσαμε τα πιάτα μας και χαμογελάσαμε στα γκαρσόνια. Ήπιαμε τις μπύρες και σκουπίσαμε τα μούσια με υφασμάτινες πετσέτες. Φύγαμε με μία αγαλλίαση και φουσκωμένο στομάχι απ’ όλα αυτά τα πιάτα. Πιάτα γεμάτα αναμνήσεις προσεχώς.
Till next week
Βρες έναν καλοκαιρινό προορισμό
