Δευτέρα βράδυ και όλοι είμαστε σιωπηλοί, γυρνάμε στο σπίτι αργά με την άρνηση του σαββατοκύριακου να μας βαραίνει, άνοιξε ο καιρός και μυρίζουν τα πάντα όμορφα, ρίχνεις ένα λευκό κρασί στο ποτήρι και αράζεις – υπό άλλες συνθήκες. Η Μαριάννα με ρώτησε αν θα πάμε το βράδυ και εγώ σκέφτηκα πως θα γούσταρα ένα κρασί μαζί της – η αλήθεια είναι οτι πάει καιρός που γυροφέρνουμε αυτό το ποτήρι. Απόψε όμως δεν είναι σαν τις άλλες βραδιές, απόψε ήμαστε καλεσμένοι στην αναδρομική έκθεση μόδας στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης. «Η Θεσσαλονίκη αλλιώς», η παλιά Θεσσαλονίκη μέσα από τις μαγικές κλωστές του χθες, του πολύ παλιού χθες που σήμαινε βασιλείς και πρίγκηπες σε μεγάλες σάλες χορού, μουσική από κουαρτέτα και βάτες πελώριες που θα ντρόπιαζαν ακόμα και τη Gaga. Και όλα αυτά στημένα από δύο κορίτσια του στυλ, τη Δήμητρα Νάνου και την Ιωάννα Μαλμιδούρη, και οι δύο φίλες μου έχω να σου πω!
Στην είσοδο ένα μεγάλο banner με τις υπόλοιπες εκδηλώσεις του «η Θεσσαλονίκη αλλιώς», πολλά συμβαίνουν στην πόλη μας αυτή την εβδομάδα και όλα έχουν μια παλιά εσάνς που σε ταξιδεύει. Επιτέλους όλοι δουλεύουμε (και εθελοντικά) για το καλό αυτής της πόλης, όλοι κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε αυτήν την ερωτική πόλη που νυστάζει. Στο φουαγιέ μαζεμένοι κάτι νεαροί με τα κορίτσια τους, όμορφα κορίτσια με πρίγκηπες στο εικονοστάσι τους, φούστες με πουά και φιόγκους στα μαλλιά. Ο κόσμος συγκεντρωμένος σε έναν κύκλο γύρω από τους περφόρμερς της ομάδας «Μόδας και Τέχνης Εραστές” που χόρευαν για την τέχνη με το «Γύρνα πίσω στα ψηλά τακούνια» μια εμπνευσμένη performance από την ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ο κόσμος πολύς, τα παλτό βαριά και ανακατεμένα με καπνό και ναφθαλίνη – σάστισα όταν κατάλαβα οτι αυτό θα είναι το τέλος του δικού μου χειμώνα. Προχωρήσαμε στην είσοδο του χώρου της έκθεσης, στην υποδοχή το μαυροφορεμένο κορίτσι που είχε γενέθλια – η Ιωάννα με το μεγάλο καπέλο-φιόγκος στο κεφάλι και κάτι τακούνια που μάλλον παραήταν πολύ ψηλά για να είναι ξεκούραστα. Πιο κάτω η Δήμητρα, σίγουρη για την υπερμεγέθη πουκαμίσα της φόρεσε ένα απλό (!) Fendi αριστούργημα που χόρευε στις νότες του πολύχρωμου. Γύρω μου μία ισορροπία από ταφτά και πλισέ, δερμάτινο και πλεκτό που άφηνε τις Belle Époque να περάσουν το κατώφλι του σήμερα – στα δεξιά μου ένα λευκό φόρεμα με κεντημένους ώμους και λαιμό της κας Αγγελικής Κατράνη που πολλές υποψήφιες θα έδιναν τον νεφρό τους για να έχουν στο κόκκινο χαλί. Παραπέρα ένα κατακόκκινο μάξι φόρεμα της Andria δεμένο έξυπνα με ανδρικές τιράντες και ένα πράσινο πλισέ που παραχώρησε η κα Σαραφίδου.
Στο χώρο φτερούγιζαν κορίτσια νεαρά και άλλα λίγο πιο μεγάλα, μαμάδες με Chanel outfits και θυγατέρες με αρραβώνες. Μία φωτογράφος απαθανάτιζε τις στιγμές και κάπου μέσα μου ζήλευα τις εποχές εκείνες με τα όμορφα δωμάτια και την απαλή μουσική, τα κορίτσια με τα κόκκινα χείλη και τους αξιωματικούς με τις αυστηρές στολές τους. Για όλους ήταν μία πασαρέλα ζωής…
Till next week
Wear something nice in spring
