Κάθησα έξω και άνοιξα έναν «εξώστη». Είχε πολύ ωραία μέρα και ο ήλιος τσουρούφλιζε τις πέτρες αλά χειμωνιάτικα. Περίμενα να παραγγείλω τον καφέ μου και να βυθιστώ στην ανάγνωση αλλά παρέμεινα να κοιτάω τους περαστικούς και αυτούς που έπιναν τον καφέ τους στο Θερμαϊκό. Η μουσική στα αυτιά μου έπαιζε Alex Clare και έβριζε τα μάτια εκείνα που του υποσχέθηκαν πολλά – μάλλον συχνό φαινόμενο στις μέρες μας, υποσχέσεις που δίνονται, υποσχέσεις που δεν τηρούνται, υποσχέσεις που μαραίνουν. Η φωνή του κοκκινοτρίχη μουσάτου με παρασύρει τελευταία, ο Βασίλης μου τον υπέδειξε και από τότε παραμένω εξαρτημένος. Η μπορντό πρόσοψη μου άρεσε τόσο που την απαθανάτισα με το κινητό για να μείνει στις αναμνήσεις μιας μέρας γαλήνιας – τα νιάτα που κάθονταν γύρω μου φορούσαν σταράκια, jeans με φουτεράκια και αντάλλαζαν χαμόγελα Τζοκόντας μεταξύ τους. Μίνιμαλ ψυχές που διάβαζαν «εξώστη», πληκτρολογούσαν τα σμαρτ μηνύματα τους και κάπνιζαν στριφτά. Ήρθε ο καφές μου και όλα σταμάτησαν.
Τα μάτια μου παρατηρούσαν το ασπρόμαυρο πλακάκι και το μυαλό μου έπιασε έναν συλλογισμό ο οποίος δεν μου κάνει καλό τελευταία. Οι πράσινες φυλλωσιές που πλαισίωναν το κάδρο μου έμοιαζαν σαν να ήταν βγαλμένα από ταινία σε μία αγγλική αποικία και θυμήθηκα την οικογένεια μου – έχω καιρό να τους δω, θα κάνω ένα ταξίδι εκεί σύντομα. Οι σερβιτόροι τριγυρνούσαν σαν μέλισσες, εργατικοί και αμέριμνοι, οι γιάπηδες και οι χίπστερς συνυπήρχαν και τα ντεσιμπέλ ανέβαιναν. Το λογότυπο στην είσοδο – μία υφήλιος – υπόσχεται πολλά ταξίδια, και αυτό είναι αλήθεια. Εδώ μέσα ταξιδεύεις σε πόλεις ρομαντικές, σε στιγμές εραστών που μένουν ανεξίτηλες και καταγεγραμμένες στο χρόνο. Σκέψου πόσα φλερτ έχουν παιχτεί εδώ μέσα – αγώνες με στοιχήματα και κέρδη καρδιάς. Στο παράθυρο καθόταν ένα κορίτσι. Μόνο. Κάπνιζε και κοιτούσε το περίεργο φωτιστικό που μοιάζει να στριφογυρίζει – θα μπορούσε να πει κανείς ότι τους πληρώνω όλους αυτούς για να μου φτιάχνουν την ημέρα, το κάδρο μου, το κείμενο. Μάλλον όχι, σίγουρα καθόταν μόνη και ηρεμούσε τον δικό της αέρα – φυσούσε και έπαιρνε μαζί του την ησυχία.
Άρχισε να δροσίζει, ήταν από εκείνες τις στιγμές που ξαφνικά πέφτει 2-3 βαθμούς η θερμοκρασία και σε πιάνει ένα ρίγος στο σβέρκο – πάλι ντύθηκα ελαφριά. Η Μαρία είχε δίκιο, έπρεπε να ήμουν εδώ, μέρες τώρα – χρόνια μην σου πω. Ανακάλυψα ένα μέρος όπου οι άλλοι πάνε να ξεχαστούν και αφήνουν πίσω τους το παρελθόν, έχουν έρθει εδώ μετά το σχολείο, έχουν γνωρίσει κόσμο, έχουν πιει την μπύρα τους με έναν άγνωστο στο διπλανό τραπέζι και δάνεισαν τον αναπτήρα τους στο κορίτσι της παρέας. Εγώ μάλλον ανακάλυψα ένα μέρος που θα πηγαίνω για να θυμηθώ.
Till next week
Βρες τον προορισμό σου
