Η πόλη νυστάζει, μερικές φορές χασμουριέται στο μούτρο μας, ανησυχεί για εμάς και πίνει ένα ποτηράκι παραπάνω. Είναι στιγμές που αυτή η πόλη δείχνει να σκάει σαν μάνα, να τρώει τα νύχια της με αγωνία για το παιδί της που δεν τρώει το δείπνο του. Στο δρόμο τις προάλλες κάποιος είπε οτι η Θεσσαλονίκη ροχαλίζει και εμείς απλά έχουμε χάσει την ακοή μας. Φιγούρες βγαλμένες από film noir περιφέρονται στην πόλη τούτη με μάτια πεινασμένα και σκοτεινά, διψασμένα και κουρασμένα. Σαλεύει όμως κάτι στη γωνιά, δίπλα στο τζάκι κάθεται για ζεστασιά και περιμένει την παρέα του. Τα νιάτα της πόλης πίνουν φραπέδες και σπάνε μάρμαρα με τα skateboards και ο δήμαρχος τοποθετεί τον πρώτο ευρωπαικό κάδο κάπου στην Όλγας με Μαρτίου – από εκείνους με καπάκι. Το πρωί σαν περπάτουσα με τον καφέ στο χέρι σκέφτηκα πως η πόλη χρειάζεται ανανέωση, καινούρια και παλιά έχουν γίνει ένα. Αντιλαμβανόμαστε τα αρνητικά πολύ εύκολα και χάνουμε ή ριχνουμε πόρτα στην ομορφιά. Δεν τολμάμε, κάνουμε πίσω, δεν ερωτευόμαστε, φοβόμαστε, υψώνουμε τον εγωισμό και επιλέγουμε τη δική μας παρέα που θυσιάσαμε στο βωμό του «περνάω και μόνη μου καλά…». Τις προάλλες κάποιος δήλωσε «έχω ανάγκη την αγάπη σου…» και εσύ το μόνο που είπες ήταν: «όταν λες αγάπη, τι εννοείς;»
Το σαββατοκύριακο βρέθηκα στα γυρίσματα μιας ταινίας, θέμα: οι εναλλαγές της εξουσίας και το στοιχειωμένο παιχνίδι μιας κόρης και της μάνας. Ενδιαφέρον σενάριο, παιδιά που είχαν στο βλέμμα τους τον ήλιο, φωτογράφοι, σκηνογράφοι και ενδυματολόγοι όλων των λογιών. Κάποιοι κουβαλούσαν, κάποιοι έστηναν χώρους και άλλοι έλεγαν πως το Oscar πρέπει να το πάρει ο τάδε. Κοιτούσα γύρω μου όλους αυτούς να τρέχουν με μανία πάνω-κάτω, να στολίζουν χώρους, να μετράνε με την κάμερα, να υψώνουν τον γερανό και να κάνουν σημάδια με ταινία στο πάτωμα. Τριγύρω μου ένα δείγμα του δυναμικού της πόλης, ένα μικρό ποσοστό αυτού του μικρόκοσμου που λέμε Θεσσαλονίκη, μία δύναμη που διοικεί, έχει blogs, ντύνεται ανάλογα με τις εποχές και όχι βάσει της παθογένειας που ορίζει την οικογένεια τους και έχει κοινωνικό status που αραιά και που εμφανίζει και στο facebook. Κάποια κορίτσια γελάνε δυνατά με τα ανέκδοτα της Δάφνης (στον ήχο), ο Γιώργος (φωτογράφος) καταναλώνει τον χρόνο του με μεθοδικότητα και απαθανατίζει τις σκιές που παίζουν με τους καπνούς στο χέρι της Σάρας (κομπάρσος, wannabe star της μεγάλης οθόνης), η Δέσποινα (σκηνοθέτης) τρέχει πίσω από τον Γιώργο (σεναριογράφος) ενώ όλοι γνωρίζουμε πως εκείνη κάνει κουμάντο. Ο Σταύρος (κομμωτής) και η Δήμητρα (μακιγιάζ) δημιουργούν στα κεφάλια των κοριτσιών και σκαρφαλώνουν σε καρέκλες και τραπέζια για να τις περιποιηθούν – βλέπω σε κάποια φάση την «Έρικα» να κάνει πρόβα και σκέφτομαι πως τελικά κανουμε πρόβα καθημερινά για κάτι μεγαλύτερο, για κάτι φαντασμαγορικό. Τελικά η αυλαία πέφτει και εμείς μένουμε με το σενάριο στο χέρι.
Τill next week
Αγάπησε κάτι καινούριο κάθε μέρα.
