Urbanities

Η ζωή μερικές φορές σε βρίσκει απροετοίμαστο, σου ρίχνει αναπάντεχα και με αγένεια καμιά δυσκολία έτσι για να μην συνηθίσεις και πολύ τον έρωτα. Ξυπνάς μία Κυριακή πρωί και αναρωτιέσαι που πήγαν όλα εκείνα τα κόκκινα μπαλόνια, τα σύννεφα στον ουρανό πυκνώνουν και η θερμοκρασία γδέρνει το πρόσωπο. Το κρεβάτι παραείναι άδειο και εσύ μένεις να κοιτάς στο κενό – περπατάς στην πόλη και βλέπεις τα ζευγάρια να πίνουν καφέ και κάπου εκεί στο βαθος της ψυχής σου ζηλεύεις και θυμάσαι τα δικά σου. Ζευγάρια νεαρά, καινούργια και παλιά, κρατάνε χεράκι και διαβάζουν τις εφημερίδες όπως προβλέπεται από τα διεθνή στάνταρτς ερωτευμένων γιάπηδων. Φοράνε μεγάλα γυαλιά και καπελάκια tweed, κασκόλ και κομμένα γάντια και κρατάνε την καρδιά τους ζεστή. Θα τους δεις στη Ζεύξιδος, στην Ικτίνου και τελευταία στην Ολύμπου. Ένα τέτοιο μέρος είναι σίγουρα και το νέο δημιούργημα της ομάδας του «Pasta Flora», δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει κάτι λιγότερο ευφάνταστο σαν όνομα παρά μόνο το «Φρειδερίκο αγάπη μου». Όταν πέρασα το κατώφλι σκέφτηκα πως θα άλλαζα το όνομα, στη θέση του «Φρειδερίκου» θα έβαζα σίγουρα το δικό σου, θα σε προσκαλούσα για καφέ και θα έσφιγγα το χέρι σου.
Κάθησα σε μία γωνίτσα για να βλέπω τα χρώματα γύρω μου. Ήθελα να μην είμαι μόνος παρόλο που ήμουν μονάχος. Χαμογέλασα όταν αντίκρυσα το ρολόι με τον κούκο, τα καδράκια με τις αστείες φάτσες στον τοίχο και έριξα μια ματιά στον τιμοκατάλογο. Τα φλυντζάνια καφέ χορεύουν δεξιά και αριστερά στα πολύχρωμα τραπέζια, είναι βλέπεις σαν εκείνα τα παλιά της θείας της Κλειώς και ακούγονται σαν μικρά ραγίσματα στον πάγο όταν πέφτουν ελαφρά στο πιατάκι τους. Η μουσική είναι λες και έχει το δικό σου playlist, όλα είναι αναμενόμενα δικά σου και καθώς στερούμαι της φυσικής σου παρουσίας χαμογελάω στο κορίτσι που διαβάζει ένα βιβλίο απέναντι. Ο φωτισμός είναι πολύ δυνάτος για τη διάθεση μου – χάνω την αστική εσάνς του χώρου και σκέφτομαι να ζητήσω να τα χαμηλώσουν. Τραβιέμαι πίσω και σκέφτομαι πως έγινα ένας γεροξεκούτης. Συγκεντρώνομαι στα στοιχεία που κοσμούν το χώρο – 70’s και 80’s λεπτομέρειες που θα αρέσουν και στον πιο δύσκολο πέλατη αφού θυμίζουν κάτι από τη ζωή, κάτι που είναι σίγουρα ολόδικο μας όπως τα παιδικά μας βιώματα. Ζάχαρη περνούσαμε τότε, σκουντουφλούσαμε μεν αλλά πάντα σηκωνόμασταν με κέφι. Τώρα, δεν ξέρω πια…
Ο ζεστός μου καφές μυρίζει ωραία. Μου μαλάκωσε τη ψυχή. Σκέφτηκα πως σου έφτιαχνα καφέ και με τσαλακώνει. Θα ήθελα να μύριζε κανέλα και πάλι. Ένας χαμογελαστός κύριος στο μπαρ μου κάνει νόημα αν θέλω την εφημερίδα. Λέει ευχαριστώ και παίρνει θέση στα ψηλά σκαμπό. Ξαφνικά προσέχω πως γεμίζει το μαγάζι και οι ρυθμοί θεριεύουν. Διστάζω να φύγω αλλά κρατάω ένα ολόκληρο τραπέζι για μένα. Τόσος κόσμος περιμένει. Σίγουρα θα ήθελες να είσαι και εσύ εκεί.
Till next week
Να θυμάσαι τα πάντα.