Urbanities

Η Ματίνα είναι ένα κορίτσι ξέφρενο, ανέμελο, ρομαντικό. Όταν ήρθε στην πόλη για λίγες μέρες τριγυρίσαμε αρκετά. Ταξιδέψαμε με τις ιστορίες της, φάγαμε μαζί, λυπηθήκαμε που ζει μακριά και γελάσαμε με τις ιστορίες μας εκείνο το βράδυ στην Αθήνα με τον Βαλτινό… Το τελευταίο βράδυ, το κορίτσι μας φορούσε ένα μπερέ, μύριζε ένα παριζιάνικο άρωμα και φλέρταρε πολύ. Περπατήσαμε κατά μήκος της παραλίας και ανηφορίσαμε την Εθνικής Αμύνης. Η Θεσσαλονίκη είχε συννεφιάσει, ένιωθε υγρή και στατική, το θέατρο κλειστό και έρημο, οι δρόμοι μοναχικοί και η Λέσχη Αξιωματικών πενθούσε τις εποχές που όλοι μύριζαν όμορφα με μπριγιαντίνη στα μαλλιά.
Μπήκαμε στο “La place mignonne”, περάσαμε από την κόκκινη βελούδινη κουρτίνα και ξαφνικά ο χωροχρόνος άλλαξε – στο μπαρ μας περίμενε ο Τόνι που κάπνιζε το τσιγάρο του σαν πράκτορας-συνάδελφος της Μάτα Χάρι. Φορούσε ένα ζιβάγκο που βοηθούσε πολύ. Το μαγαζί μισογεμάτο, μια ελαφριά νότα καπνού σε ένα mash-up με τον ήχο από βιόλα – κάποια ποτήρια συνόδευαν τη μουσική και μια κυρία κάτω από έναν προβολέα σιγοτραγουδούσε τα ερωτικά. Ο σερβιτόρος (το μουστάκι του θύμιζε Σαλβαντόρ Νταλί) μας συνόδευσε στο ξύλινο τραπέζι, άφησε ευγενικά τους τιμοκαταλόγους και εξαφανίστηκε πίσω από ένα σύννεφο καπνού. Οι κουβέντες μας πολλές, αναρίθμητες αναμνήσεις και όμορφα λόγια κάθονταν δίπλα στο μπουκάλι κρασιού που παραγγείλαμε, τσιμπούσαμε ξηρούς καρπούς και κοιτούσαμε την είσοδο σε περίπτωση που έκανε την έκπληξη ο Χέμινγουεϊ ή ο Πικάσο. Στο μενού, πεινάσαμε και το ρίξαμε έξω βρε αδερφέ, δώσαμε βάση στους δίσκους με τυριά και αλλαντικά (το προσούτο και τα κριτσίνια κέρδισαν τις εντυπώσεις), μια σαλάτα με αραχνοΰφαντες φετούλες αγγουριού και σως από φέτα και γιαούρτι που συνόδευσε άριστα τις παπαρδέλες με πέστο. Στη μέση του γεύματός μας σκέφτηκα πως αυτό το μαγαζί δεν είναι ακριβώς bistro, δεν είναι ακριβώς εστιατόριο και σίγουρα δεν είναι μόνο μπαρ. Είναι λίγο απ’ όλα και ίσως αυτό να μπερδεύει και τους θαμώνες. Αναρωτήθηκα μήπως οι τιμές προσδιορίζουν ελαφρώς και το κοινό αλλά παρασύρθηκα ξανά με αυτό που λέμε μουσική γαλήνη.
Το ερωτικό παραλήρημα της κυρίας με το καρέ μαλλί συνέχιζε. Φαίνεται πως έχει πονέσει πολύ στη ζωή της ή απλά ενσάρκωνε κάποιες μεγάλες ντίβες που την μύησαν στον έρωτα. Ο σερβιτόρος πρόσφερε γλυκό, όλα τα κορίτσια στην παρέα αρνήθηκαν ευγενικά, προφανώς έπρεπε να επιστρέψουν στο σπίτι νωρίς πριν το ρολόι κτυπήσει μεσάνυχτα και οι κολοκύθες τους αλλάξουν πάλι. Έξω η παχνιά στους δρόμους είχε πλέον στολίσει το δρόμο, σκέφτηκα πως έπρεπε να γυρίσω και εγώ σπίτι νωρίς. Μπορεί το παραμύθι μας να συνεχιστεί.
Till next week
Ζήσε ένα παραμύθι.