Από παιδί έψαχνα ένα δωμάτιο με θέα. Καθόμουνα στον κήπο στο πατρικό μου, και παρόλο που η θέα ήταν ένα άδειο χωράφι με χόρτα φανταζόμουν πεδιάδες και καταγάλανους ουρανούς που έσβηναν στις κορυφές των βουνών.
Σε όσα δωμάτια ξενοδοχείου έχω μείνει ζητάω να έχουν θέα, να κοιτάω τον κόσμο που πάει στη δουλειά του όσο εγώ κάνω διακοπές, να καπνίζω το τσιγάρο μου στο μπαλκόνι αφηρημένος μπροστά στη θάλασσα, ακόμα και να μυρίζω τις μπουγάδες αντίκρυ όπως πριν μερικά χρόνια στη Μαδρίτη. Όταν μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη και αφότου ενοικίασα το πρώτο μου διαμέρισμα, αγόρασα τις κουρτίνες μου και έβαλα τροφή στο ψυγείο μου, άρχισα τις βόλτες και τους καφέδες. Ένα από τα πρώτα μαγαζιά που με πήγαν τότε ήταν ένα «Δωμάτιο με Θέα» στην Πλατεία Αριστοτέλους.
Η πρώτη μου εμπειρία ήταν αυτή του μικρού παιδιού που πετάει πρώτη φορά με αεροπλάνο. Κάθισα κάπως στριμωγμένος στη γωνιά και περίμενα να μας σερβίρουν το καφεδάκι μας ενώ πέρα από το τζάμι έβλεπες αφ’ υψηλού τη θάλασσα, τους περαστικούς σε σμίκρυνση και στο βάθος τα βουνά. Μύριζε χαρμάνι ανατολής, κρουασάν βουτύρου από το μικρό μαγαζάκι στη St. Germain και λίγο πιο αργά μεθούσες (κυριολεκτικά) με άφθονη αλκοόλη.
Στην έξοδο μας το ασανσέρ είχε κόσμο και έτσι πήραμε τα πόδια για εξερεύνηση του χώρου – είδα φωτογραφίες από μεγάλες σταρ, χαμογέλασα με πορτραίτα διασήμων που κάνουν γκριμάτσες και αναζήτησα τις φεστιβαλικές επιτυχίες των ημερών.
Ήταν βλέπεις ημέρες πανικού κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και όλοι έτρεχαν με ένα πρόγραμμα στο χέρι. Χρόνια μετά, έχω χωρίσει σ’αυτό το Δωμάτιο, έχω ρουφήξει βιαστικά καφέδες πριν από ταξίδι μακρινό, έχω γιορτάσει γενέθλια φίλων και έχω διαβάσει εφημερίδες στο τραπέζι που είναι μόνο του στη γωνία. Κάποιες φορές θυμώνω που είμαι εκεί μόνος, άλλες σκέφτομαι να πω στους δίπλα να κάνουν ησυχία – γεράματα βλέπεις – αλλά όσες φορές πάω εκεί μυρίζω εκείνο το πρώτο χαρμάνι που ήπια τότε με τα παιδιά. Θυμάμαι τις ταινίες που έχω παρακολουθήσει στο Ολύμπιον – την τελευταία φορά μάλιστα με δύο φίλους βούρκωσα στην ταινία που μιλάει για έναν άνθρωπο μονάχο.
Κάθε τόσο που περνάω από εκεί, ρίχνω ένα γρήγορο βλέμμα προς τα πάνω για να πετύχω κάποιον που αγναντεύει, κάποιον που πετάει χάρτινο αεροπλανάκι με ένα μήνυμα, ίσως κάποιον που να φωνάζει δυνατά το «σ’αγαπώ». Ίσως μία μέρα τα κάνω εγώ όλα αυτά…
