Τα φώτα σβήνουν. Οι κουρτίνες ανοίγουν. Η Χάρις Αλεξίου ανεβαίνει στην σκηνή της μικρής αίθουσας του Μεγάρου κρατώντας ένα tablet το οποίο φωτίζει μόνο το πρόσωπό της. Γύρω σκοτάδι. Η παράσταση αρχίζει. «Σήμερα…». Ξεκινά να αφηγείται το παρελθόν της. Εν είδει ημερολογίου, με μικρές «κοφτές» και μισοτελειωμένες φράσεις, που έρχονται γρήγορα η μια μετά την άλλη, μιλά για τα παιδικά της χρόνια ενσταλάζοντας στο κοινό το συναίσθημα. Τα φώτα ανοίγουν. Η σκηνή αποκαλύπτεται και βλέπουμε πλέον την Χαρούλα καθαρά με φόντο μαύρο.
Ξεκινά να μιλά για τη ζωή της.
Η παράσταση είναι μια κατάθεση ψυχής. Η Χάρις Αλεξίου ταξιδεύει στους σταθμούς της ζωή της. Τραγουδά, μα περισσότερο μιλά. Με εξομολογητική και χαμηλόφωνη διάθεση αφηγείται στο κοινό και εύθραυστα ακουμπά επάνω του. Πιάνοντας το νήμα από την παιδική ηλικία, μιλά για τους γονείς της, τον έρωτα, τον γάμο, το τραγούδι, τα ψυχολογικά αδιέξοδα. Μας παρουσιάζει την μικρή Χαρίκλεια από την Θήβα που έγινε η Χαρούλα όλης της Ελλάδας. Η σκηνή μετατρέπεται σ' ένα καμαρίνι και η Χαρούλα μιλά για τον άνθρωπο που δούλεψε σκληρά για δεκαετίες παρά τις όποιες δυσκολίες. Για το πρώτο τραγούδι, τον πρώτο δίσκο, τους συνθέτες, τις συνθήκες στις περιοδείες, τους φίλους. Για τις επιθυμίες, τα όνειρα, τις ματαιοδοξίες μα και την ουσία. Κι έπειτα η σκηνή μετατρέπεται σε σκηνή συναυλίας και η Χαρούλα γίνεται αυτοστιγμεί η οικεία Χάρις Αλεξίου που γνωρίζουμε και έχουμε τραγουδήσει μαζί της τόσες και τόσες φορές.
«Τί θα κάνεις όταν δεν μπορείς πια ν' ανεβάσεις το σώμα σου πάνω στη σκηνή;», μονολογεί. Κι έπειτα τραγουδά «τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου / τα πλήρωσα με την φωνή μου». Κι αν η φωνή της έχει πλέον θαμπώσει, η ίδια το εξομολογείται, «μπορεί να μην είμαι πια η ομορφούλα των 30 χρόνων με την φωνή καμπάνα, όμως βρες μου έναν τρόπο ν' ανέβω πάνω στη σκηνή». Και συνεχίζει να ανεβαίνει γιατί έχει πολλά να μας πει. Σε αυτήν την παράσταση ανεβαίνει στη σκηνή και με ειλικρινή και άλλοτε σαρκαστικό τρόπο ξεδιπλώνει τη ζωή της χωρίς να αυτολογοκρίνεται.
Τα κείμενα τα έχει γράψει η ίδια η Χαρούλα και ο Γιώργος Νανούρης πετυχαίνει να τα ενσωματώσει αρμονικά και συνεκτικά σε μια ολοκληρωμένη παράσταση, στην οποία το γέλιο και το δάκρυ εναλλάσσονται. Όπως σημειώνει ο ίδιος, «Η Χαρούλα έχει γράψει πάρα πολλά κείμενα. Άλλα τώρα και άλλα στο παρελθόν. Κι έτσι μαζεύτηκε ένα υλικό πάνω στο οποίο κόψαμε, ράψαμε, επιλέξαμε, κρατήσαμε, αφαιρέσαμε και φτιάξαμε κάτι με λογική σειρά, όπου παρεμβάλλονται σκέψεις, οι εποχές πηγαινοέρχονται. Είναι πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό πράγμα». Το λιτό σκηνικό και οι λιτοί φωτισμοί δένουν ιδανικά με την χαμηλόφωνη αφήγηση. Έτσι, τα συναισθήματα μεταδίδονται αυτούσια στο κοινό. Στη σκηνή την Χαρούλα Αλεξίου συνοδεύουν τρεις μουσικοί, ο Παναγιώτης Τσεβάς (πιάνο και ακορντεόν), ο Γιώργος Λιμάκης (κιθάρες) και ο Αναστάσης Μισυρλής (βιολοντσέλο). Η παράσταση είναι διανθισμένη με τραγούδια, τα οποία σχεδόν όλα (με εξαίρεση το πρώτο που είναι του Πέτρου Μάλαμα) είναι της ίδιας της ερμηνεύτριας.
Οι αυτοβιογραφίες ενέχουν πάντα τον ίδιο κίνδυνο. Καθώς το αυτοβιογραφούμενο πρόσωπο επιλέγει τι θα πει και τι όχι. Και συνεπώς ο αναγνώστης / θεατής μπορεί να συγκινηθεί ή να αδιαφορήσει πλήρως. Το «Χειρόγραφο», όμως, είναι μια παράσταση ανεπιτήδευτη, ακριβή και αισθαντική. Η Χάρις Αλεξίου μοιάζει να κάθεται απέναντί μας, να ξαποστένει και να μας μιλά σαν να είμαστε μια μεγάλη και μικρή, ταυτόχρονα, παρέα. Σαν να μιλάμε για όσα έζησε / ζήσαμε μαζί τόσα χρόνια. Και μόλις ξεκινά η μουσική, μας βγαίνει ασυναίσθητα ένα «Ναι… Η Χαρούλα!».
Νέες Παραστάσεις
Τετάρτη 16/11 21.00
Πέμπτη 17/11 21.00
Παρασκευή 18/11 21.00
Σάββατο 19/11 21.00
Κυριακή 20/11 19.00
Εισιτήρια:
23€, 18€, 15 €, 10 € & 5 €
Διάρκεια παράστασης : 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Προπώληση
Μέγαρο Μουσικής τηλ. 2310 895 938-9
Εκδοτήρια Πλ. Αριστοτέλους
Online: www.ticketservices.gr
