γράφει ο Νίκος Δασκαλάκης
“Πολλοί από τους στίχους των τραγουδιών του Χαρτ μετέφεραν μία σπαραξικάρδια θλίψη, η οποία αντανακλούσε την πεποίθησή του ότι η εξωτερική του εμφάνιση ήταν υπερβολικά απωθητική για να είναι ερωτεύσιμος. Στους στίχους του, όπως και στην ζωή του, ο Χαρτ παρουσιάζεται ως ένας ολότελα μοναχικός χαρακτήρας. Παρόλο που έγραψε δεκάδες παιχνιδιάρικα και αστεία τραγούδια, γεμάτα έξυπνα λογοπαίγνια, το κρίσιμο συστατικό, που τους προσδίδει μια ξεχωριστή δηκτικότητα, είναι εκείνη η αίσθηση του ευάλωτου που υποβόσκει κάτω από την χαρούμενη επιφάνειά τους. – Ο αρθρογράφος των New York Times, Thomas Hischak, για τον στιχουργό Lorenz Hart.
Η Nico (Christa Päffgen) με τον Alain Delon στα γυρίσματα της “La Dolce Vita του Federico Fellini το 1959.
Τα βράδια του Δεκεμβρίου του 1963, το νεοϋορκέζικο μπαρ “Γαλάζιος Άγγελος ( “Blue Angel) έσφυζε από κόσμο που καθισμένος σε καρέκλες, σκαμπό, ακόμα και στο πάτωμα, περίμενε να βγει στη σκηνή εκείνη η ψηλή ξανθιά Γερμανίδα με την ανδρόγυνη φωνή, για την οποία είχαν ακούσει τόσα πολλά. Πάνω σε ένα υποφωτισμένο πάλκο, εκείνη εμφανιζόταν αθόρυβα και ξεκινούσε πάντα να τραγουδά πρώτο το “My Funny Valentine, με έναν τόνο τόσο προσωπικό, που κανένας από τους εκατοντάδες ερμηνευτές του δεν είχε καταφέρει να επιτύχει.
Η Christa Päffgen έμεινε γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Nico, ονομασία που κράτησε ως ενθύμιο της ερωτικής της σχέσης με τον Έλληνα σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη. Μοντέλο, ηθοποιός και τραγουδίστρια, η Nico αποτέλεσε το αντικείμενο του πόθου πολλών διασήμων ανδρών της εποχής της, με πιο γνωστή περίπτωση την σχέση της με τον Γάλλο ηθοποιό Alain Delon, τον οποίο γνώρισε στα γυρίσματα της Dolce Vita του Φελίνι και απέκτησε μαζί του έναν γιο, που εκείνος όμως δεν αναγνώρισε ποτέ.
Παρόλο που ήταν κουφή από το ένα αυτί, η Nico επέλεξε να αφιερωθεί στην μουσική. Έγινε
αρχικά γνωστή από την συνεργασία της με τους Velvet Underground, μέχρι που ακολούθησε σόλο καριέρα χάρη στην ενθάρρυνση του Jim Morrison των Doors. Στο τελευταίο της προσωπικό άλμπουμ, το Camera Obscura του 1985, ηχογράφησε την προσωπική της ερμηνεία του “My Funny Valentine, ενός πασίγνωστου τραγουδιού που έγραψε ο στιχουργός Lorenz Hart το 1937.
Ζώντας όλη του την ζωή μαζί με την χήρα μητέρα του, ο Hart υπέφερε από κατάθλιψη και
αλκοολισμό, ο συνδυασμός των οποίων τον οδήγησε πρόωρα στον θάνατο, λίγο μετά την κηδεία της μητέρας του, σε ηλικία μόλις 48 ετών. Η καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του επέδρασε στον τρόπο που έγραφε τα αθάνατα τραγούδια του, με πιο γνωστό εκείνο το οποίο αφιερώνει σε έναν άγνωστο έρωτά του, εμπνευσμένο από τον θρύλο του Αγίου Βαλεντίνου.
Νεαρές γυναίκες αψηφούν την απαγόρευση του Αγίου Βαλεντίνου στην σύγχρονη Σαουδική Αραβία.
Στην Σαουδική Αραβία (και όχι μόνο), η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι απαγορευμένη. Μάλιστα, απαγορεύεται η πώληση και η αγορά οποιουδήποτε κόκκινου αντικειμένου, με αποτέλεσμα να ανθεί (κυριολεκτικά) η “μαύρη αγορά των κόκκινων τριαντάφυλλων, που με κίνδυνο της ζωής τους αναζητούν και προσφέρουν μεταξύ τους οι ερωτευμένοι κάθε 14η Φεβρουαρίου.
Παρά τον στιγματισμό της συγκεκριμένης παγκόσμιας γιορτής ως εμπορικής, η Valentine‘s Day δεν είναι παρά μια υπενθύμιση προς τους ερωτευμένους όλου του κόσμου να φροντίζουν περισσότερο το ταίρι τους. Είναι μια ευκαιρία έμπνευσης για αριστουργήματα όπως το “My Funny Valentine, το πιο όμορφα θλιμμένο ερωτικό κάλεσμα ενός μοναχικού στιχουργού, όπως το ερμήνευσε μία γυναίκα εγκαταλελειμμένη από τον δικό της Βαλεντίνο.
