“Ma sì, è la vita che finisce
Μα ναι, είν’ η ζωή που τελειώνει
Ma lui non ci pensò poi tanto
Μα την σκέψη δεν συνεχίζει
Anzi, sisentivagià felice
Ένιωσε μάλλον ευτυχισμένος
Ericominciò ilsuocanto
Και το τραγούδι ξαναρχίζει.
Ο Σάκης Μπουλάς αγαπήθηκε από όλους, διαπερνώντας την κοινωνική διαστρωμάτωση, ως ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ή της διπλανής μπάρας.
Από τον Σάκη Μπουλά, έχω συγκρατήσει μια ατάκα του από κάποια συνέντευξή του που με
είχε συγκινήσει και την μεταφέρω εδώ καθαρά από μνήμης. Μιλώντας για την αγάπη του προς τις γυναίκες είχε πει: “Όταν περνάω μπροστά από μια βιτρίνα με δωράκια που λατρεύουν οι γυναίκες, κοντοστέκομαι, και αν δω κάτι που μου αρέσει πολύ, όπως π.χ. ένα ζευγάρι όμορφα σκουλαρίκια, τότε μπαίνω μέσα και τα αγοράζω. Δεν έχει σημασία αν εκείνη την περίοδο είμαι μαζί με κάποια ή είμαι μόνος μου, φυλάω αυτά τα δώρα σε ένα μικρό κουτάκι και όταν γνωρίσω την γυναίκα που αξίζει αυτά τα σκουλαρίκια, τότε θα της τα χαρίσω όλα.
Χωρίς να δείχνει ότι παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του, ο Σάκης Μπουλάς, που αποχαιρετήσαμε την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014, κατάφερε να είναι ένας πολύ σοβαρός καλλιτέχνης που αφιέρωσε όλη του την ζωή στον κόσμο του θεάματος χωρίς όμως ο ίδιος να αφήσει την προσωπική του ζωή να γίνει θέαμα.
Σε αντίθεση με πολλούς διάσημους ομότεχνούς του, ο Μπουλάς δεν υπέπεσε στην ευκολία του λαϊκισμού, δεν χρησιμοποίησε την δημοφιλία του προς όφελός του αλλά κατάφερε να ισορροπήσει, με αξιοπρέπεια, μεταξύ της κωμικής τηλεοπτικής περσόνας του και της εμπνευσμένης μουσικής πλευράς του. Ήταν από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις δημιουργών που κατάφεραν να εκλαϊκεύσουν την τεχνοτροπία τους δίχως να προβούν σε καμία καλλιτεχνική έκπτωση.
Ο Ιταλός τενόρος Enrico Caruso (αριστερά) ενέπνευσε τον επίσης Ιταλό τραγουδοποιό Lucio Dalla (δεξιά) να συνθέσει το ομώνυμο άσμα “Caruso.
Στις 25 Φεβρουαρίου του 1873, ερχόταν στον κόσμο ένα αγοράκι του οποίου οι φωνές,
κατά τη γέννα, ξεσήκωσαν τις φτωχογειτονιές της Νάπολης. Ο μικρός Errico, όπως τον βάφτισαν την επομένη της γέννησής του, προοριζόταν να γίνει μάστορας-μεταλλουργός σαν τον μπαμπά του αλλά η ουράνια φωνή του τον οδήγησε στην Όπερα, την οποία υπηρέτησε καθ’όλη την σύντομη ζωή του με το όνομα που διάλεξε εκείνος, ως Enrico, Enrico Caruso.
Το 1986, ο μουσικοσυνθέτης Lucio Dalla θέλησε να τιμήσει τον μεγάλο τενόρο της Όπερας και έγραψε ένα τραγούδι αφιερωμένο σε εκείνον τον Errico που έγινε Enrico, βαφτίζοντάς το με το αναλλοίωτο επίθετο του Ναπολιτάνου “Caruso. Στο τραγούδι περιγράφονται οι τελευταίες στιγμές του Caruso και ο πόνος που τον οδηγεί αργά αλλά αναπόφευκτα στον θάνατο, πόνος που καταλαγιάζει μόνο όταν εκείνος κοιτάζει στα μάτια την αγαπημένη του κοπέλα (κόρη ή ερωμένη παραμένει ασαφές) και για χάρη της συνεχίζει να τραγουδάει.
Λίγο μετά τον θάνατο του ίδιου του Dalla, τον Μάρτιο του 2012, το “Caruso αποτέλεσε τον μουσικό αποχαιρετισμό του, από όλα τα ραδιόφωνα της Ιταλίας και όλων των χωρών που τον άκουγαν. Το ίδιο ακριβώς πολυερμηνευμένο τραγούδι που γράφτηκε για τον καλλιτέχνη ο οποίος, ενώ πεθαίνει, συνεχίζει να δημιουργεί και αφιερώθηκε στον δημιουργό του, κατά το δικό του τέλος, είναι ίσως το πιο κατάλληλο αποχαιρετιστήριο άσμα προς τον Σάκη Μπουλά, μέσα από την δική του ξεχωριστή ερμηνεία.
