Ούτε ένα, ούτε δέκα. Πενήντα πέντε εκατομμύρια μίζες. Πολλά, θολώνεις και μόνο που το σκέφτεσαι. Ένοχος για όλες τις κατηγορίες και μαζί του, η κόρη, η σύζυγος και άλλα 14 άτομα. Θα φύγω από το θέμα- κάδρο Άκη και το κακό συναπάντημα. Αυτό το έκαναν φύλλο και φτερό οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, έγλειψαν μέχρι και τα κόκαλα. Αλλού θα πάω.
Ακούω δεξιά κι αριστερά και στο κέντρο φωνές. Είναι οι φωνές οίκτου και συμπάθειας
προς τα πρόσωπα της κόρης και μητέρας, Αρετής, και της συζύγου- μητέρας, Βίκυ. Συμπόνια, επειδή φέρουν τον τίτλο της μάνας. Αυτό, από μόνο του στο μυαλό κάποιων είναι ελαφρυντικό, αν όχι αθωωτικό. Αντιπαρέρχομαι την παιδικότητα του επιχειρήματος.
Η μεγαλοκοπέλα Αρετή, γνώριζε, και γνωρίζει. Μεγαλωμένη με τους πράσινους ήλιους
και τα σοσιαλιστικά χάδια, ήξερε και ξέρει. Τα περί προστασίας του πατρός μου και λοιπές σπαραξικάρδιες εκκλήσεις που αφορούν την οικογένειά της και τα παιδιά της είναι κοινοτοπίες. Από την άλλη, η μαυροφορούσα Βίκυ, μακριά από τις αγαπημένες της πολυτέλειες και τα περιττά της λούσα, διεκδικεί την αθωότητά της παίζοντας τάβλι σε μια εξ’ ορισμού χαμένη παρτίδα, αναζητώντας το παιδί της. Και αυτή ήξερε και ξέρει, και όλα τα έκανε με το θράσος και τη χυδαιότητα που χαρακτηρίζει έναν άπληστο.
Έχω κουραστεί να βλέπω τις ζωές των ενηλίκων να μπουρδουκλώνονται με ένα μαγικό, αλλά συνάμα συνειδητό τρόπο και στο τέλος να σέρνεται η φράση «…τα παιδιά μου…». Για τη δικαστική απόφαση εις βάρος της, η Αρετή είπε ότι τιμωρούνται τα παιδιά
της. Τώρα τα θυμήθηκε; Και η σύζυγος Βίκυ, με αναφιλητά, ζητά το παιδί της που τόσο καιρό το έχει αποχωριστεί. Πώς είναι δυνατόν να μιλάει για αποχωρισμό, αφού και πριν ήταν πλήρως απασχολημένη με τον κορεσμό του εγώ της;
Είναι λυπηρό να ακούς τέτοια πράγματα και είναι αξιοθρήνητο, όταν για τα προβλήματα
των μεγάλων η λύση είναι το παιδί. Τα φέρνουμε στον κόσμο χωρίς να τα ρωτήσουμε. Και μεγαλώνουν, πολλές φορές κι αυτά μαζί με μας, ή με την άγνοιά μας. Όμως τα βασικά έχουμε την υποχρέωση να τα γνωρίζουμε. Και ένα από αυτά είναι, ότι το εγώ μας θα γίνει μισό, ότι η ζωή μου δεν είναι «μου», αλλά έχει και άλλα πρόσωπα μέσα που οφείλω να συνυπολογίζω. Ο άμεσος χώρος που τα περιβάλλει με τη μητρική/ πατρική φιγούρα είναι αυτά που θα καθορίσουν ως ένα σημαντικό βαθμό την προσωπικότητα και τη ζωή των παιδιών. Είναι οι οδηγοί, αλλά και το πηγάδι από το οποίο μοιραία τα παιδιά θα αντλήσουν
το δικό τους νερό. Γι’ αυτό και η ευθύνη μας είναι μεγάλη, δεν είναι ένα καπρίτσιο,
είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι αυτή η προσπάθεια να διατηρείς αυτό το πηγάδι
ανανεωμένο και φρέσκο, έστω και με τα όποια λάθη, αλλά λυτρωμένο από νοσηρές
καταστάσεις. Είναι η δική μας μάχη για το καλύτερο, ώστε αυτοί που θα πάρουν
το νήμα να έχουν μια κάπως υγιή βάση. Εάν αυτό που θα τους προσφερθεί είναι
χαλασμένο, θα τα δηλητηριάσει και θα τα ταλαιπωρήσει μέχρι να βρουν τη γιατρειά
τους, αν ποτέ τη βρουν. Και πριν ξεφύγουμε και πάμε παρακάτω, να μας προλάβω. Ναι,
υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Ευτυχώς.
