Είμαστε λίγο πριν τη
μέση του φεστιβαλικού 10ήμερου και πάμε
να δούμε τι έγινε απο το Σάββατο μέχρι
σήμερα
-
* Η επίσκεψη του Τζιμ
Τζάρμους περνάει πλέον στη φεστιβαλική
ιστορία και απο 'δω και πέρα περνάμε σε
πιο χαλαρές καταστάσεις. Η ικανοποιήση
πάντως των στελεχών του Φεστιβάλ είναι
μεγάλη γιατί κατάφεραν να φέρουν στη
φετινή διοργάνωση ένα μεγάλο όνομα και
αυτό το γεγονός έδωσε δυναμική και
προβολή στην φετινή τους προσπάθεια. -
* Για την οποία
προσπάθεια βέβαια ακούω διάφορες
πληροφορίες που μου κάνουν όπως και να
έχει εντύπωση: Αλήθευει ότι το Φεστιβάλ
αποφάσισε – την τελευταία στιγμή και
ενώ ήδη είχε προχωρήσει σε συνεννόηση
με αρκετούς τοπικούς φορείς διαφόρων
πόλεων – ότι οι φετινές περιφερειακές
εκδηλώσεις θα αφορούν μόνο περιφερειακές
πόλεις της Μακεδονίας;
-
* Απο 'δω και πέρα στο
πρόγραμμα μπορείτε να απολαύσετε λίγο
Γκιροντί, λίγο θάλασσα (στην προβλήτα)
και το αγόρι σας (στις προβολές ή στα
πάρτι της Αποθήκης Γ!
-
* Τελικά υπάρχει Greek
Weird Cinema? Σε καμία περίπτωση, μας απάντησε
στην χτεσινή συνέντευξη τύπου της Miss
Violence, ο σκηνοθέτης της ταινίας Αλέξανδρος
Αβρανάς. Για την ταινία αναμένουμε να πούμε περισσότερα όταν θα βγει στις αίθουσες. Ο Αβρανάς πάντως δείχνει πως εκνευρίζεται πολύ εύκολα σε αναμενόμενες ερωτήσεις και σχολια για το ελληνικό σινεμά. Έτσι σε μια ανάλογη ερώτηση του κοινού στην δεύτερη προβολή της ταινίας του η αντίδραση του μάλλον ξένισε. Η ερώτηση αφορούσε για το αν οι σοκαριστικές σκηνές κρύβουν μια σκοπιμότητα , αν θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική επιλογή αφήγησης, αν θεωρεί ότι αυτή είναι όντως η ελληνική οικογένεια. Ο σκηνοθέτης απάντησε πως όποιος αντιλαμβάνεται κάποιες απο τις σκηνές ως σοκαριστικές μάλλον είναι αρκετά ευαίσθητος και δεν δέχεται την πραγματικότητα. Ξεκαθάρισε πάντως πως η ταινία είναι απόλυτα ρεαλιστική αλλά και μια πολιτική αλληγορία για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Τώρα πως μπορείς να κάνεις αλληγορικό σινεμά ενώ είσαι ρεαλιστής μη με ρωτάτε.
-
* Κι όμως όλοι μιλάνε
για αυτό το… παράξενο σινεμά των νέων
ελλήνων σκηνοθετών. Παραδείγματος χάρη
η κριτική επιτροπή του διεθνούς
διαγωνιστικού, η οποία ερωτήθηκε για
το θέμα και η οποία έκανε λόγο για μόδες,
φεστιβαλικά trends, για συγκυρία με την
πολιτική και οικονομική επικαιρότητα,
για τις ειδικές συνθήκες μέσα στις
οποίες διαμορφώνεται αυτή τη νέα γενιά
σκηνοθετών. -
-
* Η Άντα Σόλομον,
μέλος της επιτροπής και παραγωγός
αρκετών ρουμάνικων ταινιών που ταξίδεψαν
στο εξωτερικό έχοντας αντίστοιχη
εμπειρία απο το romanian new wave ξεκάθαρισε
ότι όταν έχεις τη συγκυρία με το μέρος
σου την εκμεταλλέυεσαι για να
κεφαλαιοποίησεις τα αποτελέσματα για
το σύνολο. Με αυτή την σκέψη σαν εφαλτήριο
ο Χρυσός Φοίνικας που κέρδισε ο Μουτζίου
το 2007 σήμερα δίνει την δυνατότητα σε
22 ρουμάνικες παραγωγές να καταθέσουν
συμμετοχή για το Φεστιβάλ Καννών του
2014.
* Πάντως απο το αμεϊζινγκ μέχρι το αμένσιοτο γκρικ σίνεμα δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Σημειώστε το αυτό.
-
* Πολύς κόσμος στις
αίθουσες της Προβλήτας απο την αρχή
του Φεστιβάλ. Βέβαια το κοινό δεν μπαίνει
ακόμα χύμα με τη λογική
ταινία-να-'ναι-κι-ότι-ναναι. Έτσι σε δύο
αρκετά φευγάτες επιλογές μου υπήρχε
μεν κόσμος αλλά η προβολή δεν γέμισε.
-
* Ο λόγος για την
αυστριακή Στρατιωτίνα Ζανέτ του Ντάνιελ
Χεσλ. Με avant garde και υπαρξιακή διάθεση
αλλά και κάποιες extravaganza σκηνές ο
σκηνοθέτης εξετάζει τις δυνατότητες
της ελευθερίας που μπορούν να έχουν
δύο γυναικες με φαινομενικά διαφορετικές
διαδρομές. Η ταινία είναι ένα έμμεσο
σχόλιο φυσικά και για άλλα θέματα όπως
πχ η περίφημη οικονομική κρίση στην
Ευρωζώνη. Σε μια σκηνή μάλιστα η ηρωίδα
της ταινίας καταφέρνει να πάρει ένα
μεγάλο οικονομικό ποσό με δανεισμό απο
τράπεζα χάρη σε μια καλοστημένη απάτη
που στηνει. Στην συνέχεια ανεβαίνει σε
μια βουνοκορφή και ανάβει μια φωτιά
καίγοντας τις δεσμίδες μετα 500ευρα. Και
μετά αναρωτιέστε γιατί τα πεντοχίλιαρα
δεν είναι πετσετάκια! -
* Ανάλογη πειραματική
και φορμαλιστική διάθεση διέθετε και
η Ιστορία του Θανάτου μου του Καταλανού
Αλμπερτ Σερά. Η ταινία δεν είναι τίποτα
άλλο απο μια δοκιμιακή αναζήτηση ανάμεσα
σε δύο κλασικούς ήρωες όπως είναι ο
μπονβιβέρ Καζανόβας και ο ενστικτώδης
Δράκουλας. Η ταινία κινείται σε ένα
χαλαρό πλαίσιο στο οποίο ο σκηνοθέτης
παρουσιάζει αναλογικά σε δύο μέρη τους
ήρωες τους για να καταλήξει στην
αναζήτηση του τι είναι δυνατό να
επικρατήσει σε μια τέτοια κινηματογραφική
“συμβίωση”. Η απάντηση είναι μάλλον
αυτονόητη: το ένστικτο, αγαπητέ Αλμπέρτ
Σερά, άρα ο Δράκουλας τους πίνει το αίμα
με το καλαμάκι και απο εκεί και πέρα
que sera, sera! -
* Να προσθέσω πάντως
πως και οι δύο ταινίες έχουν ξεχωρίσει
σε σημαντικά φεστιβάλ όπως του Ρόττερνταμ
και του Λοκάρνο με θετικές κριτικές
στο βιογραφικό τους.
-
* Βραβείο και μάλιστα
στις Κάννες έχει πάρει και η τελευταία
ταινία του Χιροκάζου Κορε Έντα με τίτλο
Πατέρας και γιος. Δυο ζευγάρια σε
μια γιαπωνέζικη μεγαλούπολη ανακαλύπτουν
ότι το νοσοκομείο, όπου γέννησαν έκανε
το μοιραίο λάθος να τους δώσει λάθος
παιδί. Η ανατροπή τεράστια, τα υπαρξιακά
διλλήματα μεγάλα. Ποιο παιδί τελικά
είναι δικό σου: το βιολογικό ή αυτό που
μεγαλώνουν; Η ματιά του Κορε Έντα στους
ήρωες του πολύ τρυφερή και η ταινία
αρκετά γλυκιά σε γεμίζει στο τέλος με
την αγάπη που τρέφουν οι 2 οικογένειες
για τα παιδάκια τους. Εξαιρετικά
ανθρώπινη, υπέροχη ταινία που ολοκλήρωσε
χτες τις προβολές της και αναμένεται
σύντομα και στις κινηματογραφικές
αίθουσες.
-
* Τρυφερό αλλά πιο
ανάλαφρο το μεξικάνικο Κλαμπ Σάντουιτς του Φερνάντο Ειμπκε που αφηγείται τα
βάσανα ενός 16άρη που κάνει τις καλοκαιρινές
του διακοπές με την υπερπροστατευτική
μητέρα του. Κάποια στιγμή ο νεαρός, που
αισθάνεται πως ήρθε η ώρα για να
εξερευνήσει τις ομορφιές του άλλου
φύλου, γνωρίζει στο ξενοδοχείο μια
κοπελίτσα και εκεί έρχονται τα πάνω
κάτω με την μαμά να πανικοβάλλεται και
να ακολουθούν μια σειρά απο ξεκαρδιστικές
αλλά απόλυτα ανθρώπινες καταστάσεις.* Έχω να πω κι άλλα όμως τα αφήνω για την επόμενη φορά. ¨Ηδη έχω πει αρκετά για ένα post!
Γιάννης Γκροσδάνης
