“ΤΟ ΠΑΡΚΟ είναι μια τοποθεσία που ξεπερνάει την έννοια του δημόσιου χώρου”
Μια παράσταση χωρίς λόγια αλλά με βασικό στοιχείο την ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία παρουσιάζεται στη σκηνή του Θεάτρου Ακτίς Αελίου. Ο Σαρλό και ο Μαρσέλ Μαρσό συναντιούνται στο σανίδι μέσα από έναν εκκεντρικό αλλά ιδιαίτερα ευαίσθητο χαρακτήρα που υποδύεται ο Θωμάς Βελισσάρης. Μετά την πετυχημένη συμμετοχή της παράστασης στο 2ο Low Budget Festival, στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης και την υποψηφιότητα του στα βραβεία Κάρολος Κουν (για την ερμηνεία του στο Αχταρμίξ 4) ο Θωμάς Βελισσάρης παρακολουθεί τη θεα του Πάρκου από τον Εξώστη και περιγράφει στον Γιάννη Γκροσδάνη όσα βλέπει.
Πως γεννήθηκε η ιδέα του Πάρκου?
Ο αυτοσχεδιασμός (με στοιχεία παντομίμας) υπάρχει στην λογική του Θεάτρου Τέχνης Ακτίς Αελίου από την αρχή. Από την δραματική σχολή ακόμη με την διδασκαλία του καλλιτεχνικού διευθυντή του θεάτρου Νίκου Σακαλίδη, η άσκηση πάνω στο συγκεκριμένο είδος ήταν πολύ σημαντική για τα μέλη του θεάτρου. Μία παράσταση η οποία να βασίζεται σ’ αυτή τη λογική και την αισθητική ήταν πάντα μέσα στα σχέδιά μας. Λόγω κάποιον συγκυριών πέρυσι τον Ιούνιο ευδοκίμησε αυτή η ιδέα και τελικά αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματική και η διαδικασία εξαιρετικά δημιουργική.
Το έργο και ο ήρωας που ερμηνεύεται θα λέγαμε πως είναι μια αναφορα – θεατρικό παιχνίδι σε ήρωες του Μαρσέλ Μαρσό ή τους αντίστοιχους του βωβού κινηματογράφου (Σαρλό, κλπ)?
Όντως στο συγκεκριμένο είδος, ακούσια ή εκούσια, δεν γίνεται να μην υπάρχουν οι συγκεκριμένες αναφορές. Αναφορές που επί της ουσίας μπορεί να είναι και εντελώς ασυνείδητες ή και υποσυνείδητες ακόμη.
Πώς βιώνεις επί σκηνής τον σιωπηλό διάλογο με το κοινό?
Παραδόξως όσο πιο σιωπηλός είναι ο διάλογος με το κοινό τόσο πιο ευκρινής είναι η σχέση μαζί του. Υπ’ αυτή την έννοια η εμπειρία είναι πρωτόγνωρη.
Το Πάρκο ως χώρος πως βοηθάει τον ήρωα σας να εκφραστεί και να φανερώσει όσα θέλει (ανεκπλήρωτες επιθυμίες και σκέψεις)?
Το Πάρκο ως ένας δημόσιος χώρος στην πραγματικότητα μεταμορφώνει την σκηνή σε έναν επίσης δημόσιο χώρο, ελεύθερης έκφρασης και μετάδοσης ιδεών, καταστάσεων και αισθήσεων. Με άλλα λόγια ο ήρωας εκφράζεται σε έναν χώρο που ξεπερνάει την έννοια του δημόσιου κατά πολύ και συναντάει την έννοια του συλλογικού, δηλαδή την ουσία της θεατρικότητας, θέλω να πιστεύω.
Ο χρόνος έχει μια ουσιαστική παρουσία στο έργο. Πιστεύετε ότι είναι γιατρός ή βάσανο για τον ήρωα σας?
Το βάσανο και ταυτόχρονα ο γιατρός του ήρωα είναι ο σκηνικός χρόνος.
