δελτία τύπου παντός καιρού
Έξω έχει χώμα, σπίτια παλιά και δέντρα, υπόλοιπα προπολεμικών κήπων κι ένα καινούργιο φεγγάρι φθινοπωρινό, πάνω από τις γραμμές των τραίνων. Διώροφο σπίτι με ένα – δυο φώτα έξω αναμμένα και πόρτα ξύλινη με μεταλλικό σχέδιο στη μέση, θυμίζουν όλα δεκαετία του πενήντα… Η κάμερα μπαίνει αθόρυβα μέσα, σπιτική ατμόσφαιρα, στους τοίχους φωτογραφίες, όργανα και ένα ηλεκτρικό σταφύλι … καμιά δεκαριά τραπέζια κι ένα μικρό πάλκο με τρεις καρέκλες, μπουζούκι, κιθάρα, ντέφια και φωνές μόνο, χωρίς άλλα μηχανήματα…
Η παρέα-καμιά δεκαριά άτομα- κάθεται σε ένα μεγάλο τραπέζι πλάγια λίγο, μάλλον γιορτάζει ένα γεγονός, μια επέτειο, κάτι…Πίνουν κρασί χύμα κόκκινο, τρώνε λιτά ωραίους χειροποίητους μεζέδες, τραγουδούν που και που, μιλάνε…κάπου ανοίγει και μια σαμπάνια από το σπίτι, και ένα σπιτικό γλυκό φερμένο μέσα σε τάπερ… όπως τότε που μας έβγαζαν έξω οι γονείς μας… Η ίδια παρέα, πάνω –κάτω, είκοσι χρόνια πριν, με στρωμένες δουλειές, όλοι τους, με τραγούδια και ακριβά ποτά, με φαγητά σπάνια, με λουλούδια και πετσετάκια -κάποτε- στον αέρα, με δεκαπλάσια κατανάλωση, με κεράσματα, με ξεχυλίζουσα και υπερφίαλη ευημερία… σε άλλα μαγαζιά, που δεν υπάρχουν πια…με τραγούδια και γέλια και ευτυχία ανέμελη…χωρίς συναίσθηση τι σημαίνει ΔΝΤ και δανεικά…και επερχόμενη παρακμή και κρίση…
Τότε και σήμερα, ομοιότητες και διαφορές, τι προτιμάει και τι διαλέγει κανείς από τα συν και τα πλην, τα παλιά και τα σημερινά…Πάντως σήμερα καπνίζουν λιγότεροι, πιάτα δεν διανοείται να σπάσει κανείς, λουλούδια και σιντί δεν μας τη σπάνε κάθε τόσο… το φεγγάρι έξω λάμπει το ίδιο, η νύχτα είναι ζεστή με λίγη ψύχρα που και που, έξω κάθονται τρεις φίλοι από τα παλιά, τους κερνάμε γλυκό σε πιατάκια που μας φέρνουν οι κυρίες του μαγαζιού ,κερνάμε και τις ίδιες… Ωραίο…λέει η μια, θυμίζει κέζε-τόρτε…μας λέει ότι γεννήθηκε στη Γερμανία, δεύτερη γενιά μεταναστών…
Ξαφνικά μια κυρία από την παρέα σηκώνεται…απλώνει τα χέρια της σα φτερούγες, σκύβει λίγο μπροστά, λικνίζεται πάνω στα βήματα της, σα να τα χαίρεται… και χορεύει στο πέρασμα μπροστά στα παιδιά που παίζουν…χωρίς ενισχύσεις με ελάχιστα μέσα, αθάνατα τραγούδια, που επέζησαν της Σμύρνης του εικοσιδυό, των 100 χρόνων Θεσσαλονίκης, των 40 χρόνων αυταπάτης και παρακμής, σπατάλης κι αφθονίας μέσα σε βραχυκύκλωμα…Η μουσική επέζησε, το τραγούδι επέζησε, ο χορός όταν υπάρχει λόγος, έκφρασης όχι κατανάλωσης, επέζησε… Και τα εννιά όγδοα…οκτώ φορές να πέφτεις κάτω και την ένατη να σηκώνεσαι, με λίγα η πολλά, με σκέψη κι ένα κάποιο χαμόγελο, χωρίς αδιέξοδες συζητήσεις και γκρίνιες…
Ξαφνικά, το φεγγάρι απ έξω αρχίζει να φωτίζει το χώρο μέσα, πενήντα κι εκατό και χίλιες φορές, σαν να έχει μια αθέατη κονσόλα φωτισμού ή ένα δικό του αι-πάντ… Η παρέα μας μοιάζει με μυστικό δείπνο, η ορχήστρα μοιάζει με μπουένα βίστα σόσιαλ κλάμπ κι εμείς όλοι πλέουμε σε ένα αερόστατο πάνω από τον Θερμαϊκό, σίγουροι πως δεν γίνεται…θα ξανάρθουν οι καλύτερες μέρες …δεν μπορεί παρά μια μέρα να ξανάρθουν…
Μόνο ο Δώρης μας λείπει, αλλά νομίζω τον είδα στην κονσόλα των φώτων…
