δελτία τύπου παντός καιρού
Να που έφτασε και το τέταρτο φετινό σημείωμα και αποκαλύφθηκε η αλληλουχία των μυστικών νοημάτων…προσχεδιασμένη μέχρι τέλους στην παρτιτούρα του μυαλού μας…στην παρτιτούρα της στήλης μας …
…ο σώζων εαυτόν σωθήτω…
…ο τελευταίος χειμώνας…
…η άνοιξη έρχεται, το χορτάρι μεγαλώνει…
…να τολμάμε να νοσταλγούμε , Στέφανε…
και αφιερώνεται εξαιρετικά στην Ελένη Θεό για τις μπαντ-ντεσινέ της, στον Φώτη από το Άθενς Βόις για τα εντιτό του, στον Στάθη του Λάιφο για τη νεαρή ποιήτρια που μας σύστησε, στη μπάντα των 40 μουσικών στο μπαρ ΟΤΟ, στο Λονδίνο που έπαιξαν εν μέσω πυκνού κοινού στο πρώτο Μουρμουρέισιον… στη μπάντα των 30 μουσικών που έπαιξαν στο Μπλοκ 33 διασκευές και ενορχηστρώσεις πάνω σε θέματα του Σάκη Παπαδημητρίου, στη ζωγραφική σε τοίχο ζωντανά και επιτόπου του ζωγράφου Αλαβέρα στη Γερμανία για την κατάσταση στην Ελλάδα, στα σκηνικά που ετοιμάζει η Φωτεινή για θέατρο, στη νέα ταινία που γυρίζει ο Μίλτος με σούπερ οκτώ, στην έκθεση φωτογραφίας στην Ύδρα του Βέργα, στις προτάσεις και τις πρόβες που γίνονται σε διάφορα μέρη, στις νέες παραγωγές της ‘’άλλης πόλης’’…
Το ξέρω ότι μέσα στη νέκρα των καιρών και τη βαριά αναμονή, μέσα στις διαρκείς καταρρεύσεις με θόρυβο ή και με εκκωφαντική σιωπή γίνονται πράγματα σημαντικά, ανθίζουν και σκάνε μύτη μικρές εκρήξεις δημιουργίας και θετικής αντίστασης στην παρακμή, και όλοι και όλες οφείλουμε να έχουμε ένα ανοιχτό μάτι σε όλα αυτά και ένα χώρο στην καρδιά και το μυαλό μας να τα καταλάβουμε, να τα δεχτούμε και να τα συνεχίσουμε όπως μπορούμε…
Πριν από 35 χρόνια ο Δημήτρης Χατζής με ελπίδες της τότε μεταπολίτευσης ακόμα και καθαρή ματιά έγραφε…ο παλιός κόσμος φεύγει, ένας νέος δεν έχει δείξει ακόμα το πραγματικό του πρόσωπο…μετά έγινε ότι έγινε…
Ε λοιπόν, σήμερα είμαστε καλύτερα από τότε…το καινούργιο… μικρό, σποραδικό αδύναμο ακόμα, κατά περίπτωση, εκρηκτικό, ελπιδοφόρο, ράντικαλ, διαφορετικό, ασυμβίβαστο… τολμάει και σκάει μύτη μέσα στη μαυρίλα…Ας το ανακαλύψουμε, ας το μιμηθούμε, ας το προφυλάξουμε από κακοτοπιές, ας το χαρούμε…
Κι ας ενωθούμε ακόμα περισσότερο μεταξύ μας γύρω από τα κοινά, καινούργια, δημιουργικά πράγματα…
Δεν είναι η νοσταλγία του παρελθόντος, είναι η νοσταλγία του μέλλοντος…
Να τολμάμε να νοσταλγούμε το μέλλον μας, το κοινό μας μέλλον, των σαρβάιβαλς, Στέφανε που με την καρτ ποστάλ σου στη γωνία Βενιζέλου και παραλία …εκεί που τώρα υπάρχει ένα άθλιο λαμαρινοκατασκεύασμα …έδωσες ένα κίνητρο επιβίωσης σε όλους μας…όχι για να προμηθευτούμε δολώματα…ούτε καρτ ποστάλ, αλλά για να φανταστούμε την επόμενη φάση μετά τα δύο εκπληκτικά οκταγωνικά περίπτερα της προηγούμενης αυτοκρατορίας…
Σ ευχαριστώ Στέφανε…
