δελτία τύπου παντός καιρού
Αυτή είναι η πόλη που ζούμε, αυτή είναι η εποχή που ζούμε. Γεμάτη αντιφάσεις, σκόρπιες μνήμες με χάλκινα πνευστά και μια εκκωφαντική βουβαμάρα… Και όλα αυτά κάτω από έναν ανοιξιάτικο ουρανό κι έναν ήλιο με δόντια στο Θερμαϊκό και στην παλιά παραλία οι ποδηλάτες να ενοχλούν και να ενοχλούνται από τους πεζούς…
Από τη μια μεριά στα λαδάδικα, βαλκανική ορχήστρα με πνευστά να παίζει απνευστί παραδοσιακές μελωδίες και λόκαλ τζαζ θέματα αφιερωμένα αε Ρήγα Φεραίο, Κολοκοτρώνη, Μπουμπουλίνα, Μπότσαρη, Ναυαρίνο, κωνσταντινουπόλεως και αναλήψεως… και εικοστής πέμπτης Μαρτίου…
Από την άλλη ανώνυμες φεμινίστριες, εν είδει καρέτα-καρέτα, να καταγγέλουν σε ροζ αφίσα με ένα τεράστιο θήτα τους πάντες και τα πάντα ―πλην Λακεδαιμονίων…― μπάσταρδες με μνήμη, όπως υπογράφουν, μνήμη όμως αρκετά επιλεκτική, αφού από όλες τις γενοκτονίες, τα εγκλήματα, τις βαρβαρότητες που ευτυχώς είναι πιά πίσω μας, θυμούνται επιλεκτικά μόνον ορισμένες… επιλεκτικό αλτσχάιμερ… που να σου εξηγώ…
Και όλα αυτά συμβαίνουν ερήμην της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού που έρπει ως αλλότριο πλήθος στις λεωφόρους της πάλαι ποτέ πόλεως με τα έρημα καταστήματα, τα άδεια μπαράκια και τα εναπομείναντα εστιατόρια με μενού των δέκα ευρώ… πλήθος που δεν ενδιαφέρεται να πάρει μέρος σε συζητήσεις τι έγινε πριν εκατό χρόνια, αν απελευθερώθηκε ή υποδουλώθηκε η πόλη, ποιά πλήθη συνωστίστηκαν στην παραλία της Σμύρνης και από ποιούς… και που γεννήθηκε τελικά ο Κεμάλ Ατατούρκ…
Και όλα αυτά συμβαίνουν επίσης ενώ πλησιάζουμε πλησίστιοι προς τη μεγάλη εβδομάδα, τα πάθη και την Ανάσταση, αυτό είναι βέβαιο θρησκευτικώς, την ανάσταση της φύσης ―έστησε ο έρωτας χορό με τον τρελλό Απρίλη― και αυτό είναι βέβαιο και τις εκλογές του Μάη με ή χωρίς ανάσταση από την κρίση ―αυτό ειναι εξίσου α-βέβαιο…
Μνήμη, αμνησία, Μπούμπα-Μάρα και βουβαμάρα, όλα αυτά σε συσκευασία του ενός ―οικονομική―, πως να μην προσχωρήσει κανείς στον σουρρεαλισμό…
Πόσες φορές έχω πει να γράψω δυό γραμμές για τη γνωριμία μας στη δεξιά, εως ακροδεξιά αυτή σελίδα του ΕΞΩΣΤΗ, να πω ένα γειά σε διπλανές στήλες που εκτιμώ, να απαντήσω στα πολλά μέιλ που έρχονται στη στήλη με κριτικές ή με θετικά σχόλια ή με πληροφορίεςκαι υλικό… ακόμα και με παραγγελίες… γράψε κάτι και γι’ αυτό…
Αλλά να, είναι τόσο γρήγορη η εναλλαγή της πραγματικότητας, είναι τόσο πλούσια η πολιτιστική ζωή της πόλης μας, είναι τόσες οι εκδηλώσεις για τα εκατό χρόνια μοναξιάς… συγγνώμη… απελευθέρωσης ήθελα να πω, που λέω να πάω ένα ταξιδάκι στο Παρίσι να δω τους φίλους μου που μένουν στη στάση του μετρό… Μποτσαρί… τονισμός στη λήγουσα, εκεί τουλάχιστον δεν κινδυνεύει κανείς να χαρακτηριστεί εθνικιστής, αφού οι γάλλοι έχω ακούσει δεν είναι έτσι… Φούτου νίλιε μουάτα βα τζίτσι ανία κινούχιου ελλιν… όπως απάντησε και ένας βοσκός στον περιηγητή Φαλμεράγιερ…
Από τη μια μεριά στα λαδάδικα, βαλκανική ορχήστρα με πνευστά να παίζει απνευστί παραδοσιακές μελωδίες και λόκαλ τζαζ θέματα αφιερωμένα αε Ρήγα Φεραίο, Κολοκοτρώνη, Μπουμπουλίνα, Μπότσαρη, Ναυαρίνο, κωνσταντινουπόλεως και αναλήψεως… και εικοστής πέμπτης Μαρτίου…
Από την άλλη ανώνυμες φεμινίστριες, εν είδει καρέτα-καρέτα, να καταγγέλουν σε ροζ αφίσα με ένα τεράστιο θήτα τους πάντες και τα πάντα ―πλην Λακεδαιμονίων…― μπάσταρδες με μνήμη, όπως υπογράφουν, μνήμη όμως αρκετά επιλεκτική, αφού από όλες τις γενοκτονίες, τα εγκλήματα, τις βαρβαρότητες που ευτυχώς είναι πιά πίσω μας, θυμούνται επιλεκτικά μόνον ορισμένες… επιλεκτικό αλτσχάιμερ… που να σου εξηγώ…
Και όλα αυτά συμβαίνουν ερήμην της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού που έρπει ως αλλότριο πλήθος στις λεωφόρους της πάλαι ποτέ πόλεως με τα έρημα καταστήματα, τα άδεια μπαράκια και τα εναπομείναντα εστιατόρια με μενού των δέκα ευρώ… πλήθος που δεν ενδιαφέρεται να πάρει μέρος σε συζητήσεις τι έγινε πριν εκατό χρόνια, αν απελευθερώθηκε ή υποδουλώθηκε η πόλη, ποιά πλήθη συνωστίστηκαν στην παραλία της Σμύρνης και από ποιούς… και που γεννήθηκε τελικά ο Κεμάλ Ατατούρκ…
Και όλα αυτά συμβαίνουν επίσης ενώ πλησιάζουμε πλησίστιοι προς τη μεγάλη εβδομάδα, τα πάθη και την Ανάσταση, αυτό είναι βέβαιο θρησκευτικώς, την ανάσταση της φύσης ―έστησε ο έρωτας χορό με τον τρελλό Απρίλη― και αυτό είναι βέβαιο και τις εκλογές του Μάη με ή χωρίς ανάσταση από την κρίση ―αυτό ειναι εξίσου α-βέβαιο…
Μνήμη, αμνησία, Μπούμπα-Μάρα και βουβαμάρα, όλα αυτά σε συσκευασία του ενός ―οικονομική―, πως να μην προσχωρήσει κανείς στον σουρρεαλισμό…
Πόσες φορές έχω πει να γράψω δυό γραμμές για τη γνωριμία μας στη δεξιά, εως ακροδεξιά αυτή σελίδα του ΕΞΩΣΤΗ, να πω ένα γειά σε διπλανές στήλες που εκτιμώ, να απαντήσω στα πολλά μέιλ που έρχονται στη στήλη με κριτικές ή με θετικά σχόλια ή με πληροφορίεςκαι υλικό… ακόμα και με παραγγελίες… γράψε κάτι και γι’ αυτό…
Αλλά να, είναι τόσο γρήγορη η εναλλαγή της πραγματικότητας, είναι τόσο πλούσια η πολιτιστική ζωή της πόλης μας, είναι τόσες οι εκδηλώσεις για τα εκατό χρόνια μοναξιάς… συγγνώμη… απελευθέρωσης ήθελα να πω, που λέω να πάω ένα ταξιδάκι στο Παρίσι να δω τους φίλους μου που μένουν στη στάση του μετρό… Μποτσαρί… τονισμός στη λήγουσα, εκεί τουλάχιστον δεν κινδυνεύει κανείς να χαρακτηριστεί εθνικιστής, αφού οι γάλλοι έχω ακούσει δεν είναι έτσι… Φούτου νίλιε μουάτα βα τζίτσι ανία κινούχιου ελλιν… όπως απάντησε και ένας βοσκός στον περιηγητή Φαλμεράγιερ…
