Ευχαριστούμε, κύριε Χριστιανόπουλε
την πόλη που-ας πούμε- γιορτάζει φέτος τα πρώτα εκατό της χρόνια από το 1912…τότε που οι αδελφοί Μανάκια , ο Γιάννης και ο Μίλτος, δίδασκαν με την πρώτη κάμερα στα χέρια τους στα Βαλκάνια για πρώτη φορά στην ιστορία…το μετέωρο βήμα του κινηματογραφιστή…Ήταν τα χρόνια που γεννιόταν μόλις στις αρχές του αιώνα, ο Χάρβει Καϊτέλ και ο Παύλος Ζάννας για να συνεχίσουν την ένδοξη εντοπιότητα και ιθαγένεια της Θεσσαλονίκης στο σινεμά…
-Σήμερα, αρχές Φλεβάρη του δίσεκτου ακόμα αυτού έτους, μένουν λίγες μέρες- λιγότερες από πενήντα-για την εαρινή ισημερία, για να σηκώσουμε λίγο το βλέμμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…
-Κείμενα ιθαγενή, για ελεύθερη χρήση έως κατάχρηση…γραμμένα από την πίσω μεριά του ρολογιού της Συγγρού, κείμενα εν είδει ΔΕΛΤΙΩΝ ΤΥΠΟΥ μιας πόλης σχεδόν δυο εκατομμυρίων που αρχίζει να συνέρχεται από τα πολλαπλά κατάγματα και την αφασία των πρώτων εκατό της χρόνων…με φαγούρα, μιζέρια, μοναξιά, σκουριά, παρακράτη και δολοφονίες πάσης φύσεως…αλλά και '' Ξυπόλητο τάγμα'' του Γρηγόρη Θαλασσινού, ''φωλιά των κατασκόπων'' του Πάμπστ , ''Ζ'' του Κώστα Γαβρά , ''ΟΥΡΑΝΟ'' του Τάκη Κανελλόπουλου και ΣΟΥΠΕΡ 8 του Μίλτου Αρβανιτάκη…
-Κείμενα που φιλοδοξούν να γίνουν ανάρπαστα, όπως παλιά, 40 χρόνια πριν στο Σύνταγμα και την Ομόνοια η παλαιά «Θεσσαλονίκη» με την τρίτη σελίδα, το ΦΑΝΖΕΙΝ του ΜΥΛΟΥ, ο ''τακτικός θαμών'', ο κύριος Ο, η ''οικοτοπία'', η ''πανσέληνος'' του Σκάμπυ, οι «ΝΕΦΕΛΕΣ» με τον Τζίμη Πανούση και ο εκκωφαντικά βωβός ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ του Σάκη Παπαδημητρίου…
-Κείμενα που προορίζονται μέσα από έναν απόλυτο ρεαλισμό να μιλήσουν για ιστορίες καθημερινής τρέλας και μπαγιάτικου σουρεαλισμού, λίγο πριν αφεθείτε στα χέρια της επόμενης ταινίας που θα δείτε, ξεχνώντας για λίγο την άθλια πραγματικότητα που μας περιβάλλει ακόμα…για να βγούμε με νέα δύναμη από την προβολή της ταινίας …π.χ.
του ''Δη άρτιστ'', ανανεωμένοι για να τα αλλάξουμε σχεδόν όλα…
-Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ…γι’ αυτό και με πενιές του Τσιτσάνη, σ’ ένα παλιό ΤΡΑΜ…δεν μπορεί παρά με στίχο του Σαββόπουλου να τελειώνει αυτό το πρώτο σημείωμα… «νέοι καιροί ξημερώνουνε πάλι…να η χαρά ,να η ζωή…» Την άλλη βδομάδα πάλι…
