Γράφει η Κωνσταντίνα Μανίκα
Η πλατφόρμα του Cinobo έχει επεκτείνει την συλλογή της και στο πεδίο των long form οπτικοακουστικών αφηγήσεων με καταξιωμένες σειρές, μία από αυτές είναι και το The Little Drummer Girl, μια παραγωγή του 2018* που όμως -δυστυχώς- οι τρέχουσες συγκυρίες αναδεικνύουν την επικαιρότητά της στο τώρα.
Η Charlie (Florence Pugh) είναι μία ανερχόμενη αγγλίδα ηθοποιός, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, που καταλήγει πιόνι-κλειδί στην σκακιέρα μιας περίπλοκης διεθνούς πολιτικής διαμάχης όταν επιστρατεύεται από έναν Ισραηλινό κατάσκοπο της Mossad για να διεισδύσει στο Παλαιστινιακό δίκτυο τρομοκρατίας. Αυτό το κατασκοπικό δράμα επενδυμένο με ένα star-crossed lovers επίχρισμα είναι βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του John le Carré, ενός από τους σημαντικότερους αγγλόφωνους λογοτέχνες του 20ου αιώνα και σκηνοθετημένο από τον καταξιωμένο νοτιοκορεάτη Park Chan-wook (Oldboy, Decision to Leave, The Handmaiden).
Η λεπτοδουλεμένη οπτική αισθητική του σκηνοθέτη υπηρετεί άρτια την δραματουργία που -πιστή στο ύφος του le Carré- χρησιμοποιεί την κατασκοπική πλοκή ως όχημα για την διερεύνηση και τον αναστοχασμό θεματικών που εστιάζουν στον πυρήνα της ανθρώπινης συνθήκης. Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών με τους Pugh, Alexander Skasgård και Micahel Shannon να ξεχωρίζουν αποδίδοντας το υποδόριο δράμα και τις εσωτερικές συγκρούσεις που διαπνέουν την αφήγηση καθώς οι χαρακτήρες μας έρχονται αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα και γκρίζες ζώνες τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Η πρωτότυπη μουσική συνοδεύει και αναδεικνύει τις συναισθηματικές κορυφώσεις της αφήγησης, με μια υποσημείωση ως προς την μουσική επένδυση στα ελληνικά κομμάτια που επενδύουν τα πρώτα επεισόδια της σειράς που ίσως κλωτσάνε λιγάκι -τουλάχιστον στο ελληνόφωνο κοινό- καθώς μοιάζουν υποσκάπτουν τον τόνο των σκηνών και να λειτουργούν κάπως αποπροσανατολιστικά.
Η πλόκη εστιάζει στην διαδρομή της πρωταγωνίστριας καθώς βυθίζεται σε ένα σκοτεινό παιχνίδι που θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Πρόκειται για μια αρκετά αυτοαναφορική προσέγγιση πάνω σε ένα πολιτικό ζήτημα που επανέρχεται στην διεθνή επικαιρότητα με τις πολεμικές συγκρούσεις που κλιμακώνονται τους τελευταίους μήνες στην περιοχή της Παλαιστίνης και την γενοκτονία που εξελίσσεται να αποσιωπείται από τον δυτικό κόσμο και τις δυτικές κυβερνήσεις να ποινικοποιούν κάθε προσπάθεια στήριξης στον παλαιστινιακό λαό. Η βρετανίδα Charlie βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διαμάχης που μένεται εδώ και χρόνια και αφετηρία της οποίας ήταν οι παρεμβάσεις της χώρας της. Το πολιτικό σχόλιο του le Carré είναι ξεκάθαρο τοποθετώντας την Charlie στο επίκεντρο (τουλάχιστον ως προς το POV: την οπτική του χαρακτήρα μέσω του οποίου βιώνουμε τα γεγονότα της αφήγησης) της αφηγηματικής σύγκρουσης και φέρνοντας την κατά κάποιο τρόπο αντιμέτωπη με τις ευθύνες του έθνους της στην εμπλοκή ενός πολέμου που μαίνεται χιλιόμετρα μακριά και στον οποίο τα όρια του δίκαιου και του άδικου, του θύματος και του θύτη θολώνουν. Η ίδια η προσέγγιση του θέματος βαζοντας σε πρωταγωνιστικό ρόλο μια άλλη, μη άμεσα εμπλεκόμενη να παρεμβαίνει και να διαμορφώνει με την εμπλοκή της τις πολιτικές εξελίξεις, τις επιπτώσεις των οποίων δεν θα βιώσει η ίδια αλλά δύο λαοί και χιλιάδες κόσμου ξένοι και μακριά από εκείνη, εγείρει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να εγείρει- προβληματισμούς στον θεατή πάνω σε ζητήματα ηθικής και ευθύνης.
Η αφηγηματική επιλογή της εστίασης στο ερωτικό δράμα που διαπνέει όλη την έκταση της αφήγησης και κλιμακώνεται σαν ένα αισθησιακό θρίλερ με στοιχεία άρλεκιν, αυτά του μυστηριώδη άντρα και του απαγορευμένου έρωτα, ίσως αποδυναμώνουν σε έναν βαθμό τους πολιτικούς προβληματισμούς, από την άλλη καταφέρνουν να ζωντανέψουν την αφήγηση χτίζοντας πάνω σε διαπροσωπικές συγκρούσεις και αρχετυπικά συναισθήματα. Άλλωστε όπως αναφέρει και η ίδια η πρωταγωνίστρια έρωτας και θάνατος πάνε μαζί. Ο Park Chan-wook πιστός στα δικά του αφηγηματικά μοτίβα, δημιουργεί χαρακτήρες ζωντανούς και πειστικούς αλλά πάντα τραγικούς και οι αναφορές του στην αρχαία ελληνική τραγωδία φαίνονται και στην διαχείριση της πληροφορίας. Οι χαρακτήρες μας είναι κυρίως απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα της αληθινής ωμής βίας ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο ποσοστό της διαδραματίζεται εκτός κάδρου και κυρίως πληροφορούμαστε για αυτή μέσω διηγήσεων. Ο πραγματικός πόνος, η αληθινή βία και ο θάνατος είναι πάντα διαμεσολαβημένα. Σπάνια οπτικοποιούνται και όταν αυτό γίνεται, δεν γίνεται με έμφαση στο gore στοιχείο, αλλά στις συναισθηματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της βίας σε αυτούς που την βιώνουν είτε ως μάρτυρες είτε ως υποκινητές και αυτουργοί της.
Εν κατακλείδι πρόκειται για μια λεπτοδουλεμένη σειρά, φτιαγμένη από ταλαντούχους συντελεστές και με πολυεπίπεδες αναγνώσεις που δεν βαραίνουν την εμπειρία της θέασης, αντίθετα την εμπλουτίζουν δίνοντας την δυνατότητα στο θεατή να σταθεί και να στοχαστεί στα σημεία που τον αφορούν και τον αγγίζουν ανάλογα την διάθεση και τις ανησυχίες του.
*Η σειρά του BBC με γυρίσματα στην Ελλάδα, είχε δημιουργήσει διεθνή αναταραχή λόγω της περιπετειώδους διαμάχης με το ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο), το οποίο είχε αρχικά αρνηθεί την παραχώρηση του αρχαιολογικού χώρου του Σουνίου για τις ανάγκες των γυρισμάτων, σε μια περίοδο που οι σχετικοί με την οπτικοακουστική βιομηχανία κρατικοί φορείς ευαγγελίζονταν ένα άνοιγμα σε ξένες παραγωγές για γυρίσματα στην χώρα μας. Παρά τα παρατράγουδα της ελληνικής γραφειοκρατίας και μετά από έναν δημόσιο διάλογο μεταξύ φορέων και πολιτικών η παραγωγή κατάφερε να ολοκληρώσει τα γυρίσματα επιτυχώς.
