ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ

Άλλη μια ταινία για τον ρατσισμό και το σκοτάδι στον αμερικάνικο Νότο τοποθετημένη χρονικά στη δεκαετία '60, εποχή κατά την οποία ξέσπασε το κίνημα των κοινωνικών δικαιωμάτων των Αφροαμερικάνων. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία ταινία αυτού του είδους. Προηγήθηκαν άλλωστε έργα όπως το Ο Μισσισιπής καίγεται και Ο Ατέλειωτος δρόμος του γυρισμού (όπου και εκεί εξετάζεται η σχέση μιας υπηρετριας με την αφεντικίνα της). Η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις Υπηρέτριες και σε αυτές τις ταινίες είναι πως η τωρινή περίπτωση είναι λιγότερο αιχμηρή και περισσότερο πολιτικά ορθή. Ωστόσο αυτό το στοιχείο δεν αφαιρεί πόντους στη διάθεση κοινωνικής καταγγελίας. Όμως όπως και στο Hairspray, άλλη μια ταινία που παρουσιάζει σαρκαστικά αυτό το κοινωνικό πλέγμα των '60ς, σκοπός δεν είναι τόσο η ίδια η καταγγελία αλλά η υπέρβαση και η κάθαρση των ηρώων από το αδιέξοδο με βάση την αυτογνωσία τους σε ένα θετικό επίπεδο για τους ίδιους άσχετα με ότι κι αν συμβεί.

Αν εξαιρέσει κανείς τον φλύαρο πρόλογο των 45 λεπτών και την… σκατολογική σαρκαστική διάθεση περί ίσων δικαιωμάτων στο κάθισμα της τουαλέτας (να υπενθυμίσω βέβαια πως η Ρόζα Παρκς πολέμησε για κάτι πιο δημόσιο, μια θέση στο λεωφορείο) οι Υπηρέτριες είναι μια ανθρώπινη ταινία. Ένα κοινωνικό δράμα εποχής που σίγουρα θα σε παρασύρει με την πλούσια ιστορία του στα χωράφια του Τζάκσον και τους γεμάτους ευθύτητα χαρακτήρες του. Στην Αμερική συνεπήρε τα πλήθη και έγινε η επιτυχία της χρονιάς. Σημειώνω στα συν την παρουσία του αγαπημένου μου συνθέτη Τόμας Νιούμαν, που χωρίς να γράψει κάποια σπουδαία σύνθεση προσφέρει τα μέγιστα στην ατμόσφιαρα και στην αφήγηση της ιστορίας.

Για τον Τεϊτ Τεϊλορ η ταινία σκηνοθετικά και σεναριακά είναι σαν να τον ανεβάζει επίπεδο. Ο ίδιος ποντάρει πολλά στο εξαιρετικό γυναικείο καστ και πραγματικά δικαιώνεται. Η Βαϊολα Ντεϊβις λ.χ. είναι μια σπουδαία πρωταγωνίστρια με σπουδαίο δραματικό βάθος. Το ίδιο και η Οκτάβια Σπένσερ που πάω στοιχημα πως θα ξαναδούμε την κωμική φατσούλα της αρκετές φορές από 'δω και πέρα. Όπως επίσης πάω στοίχημα πως η ταινία έχει κλείσει ήδη εισητήριο για τις επερχόμενες τελετές Χρυσών Σφαιρών και Όσκαρ για αυτές τις καταπληκτικές γυναικείες ερμηνείες. Σε μια χρονιά που η δαμόκλειος σπάθη της ύφεσης καραδοκεί τέτοιες politically correct χαρακτήρες έρχονται να σου θυμίσουν από που ξεκινάς και που καταλήγεις.