Συγκέντρωσαν τα λόγια, τους ήχους, τις εμπειρίες, τα συναισθήματα μιας πορείας 35 χρόνων και αποφάσισαν να τα παρουσιάσουν στο κοινό τους σε ένα rock ‘n’ roll πάρτι στο οποίο όλοι θα είναι εκεί… απ΄ αυτόν που “απ’ το πρωί βάζει στις τσέπες τις κροτίδες” και τον “Μπάμπη τον φλου” μέχρι “τα παιδιά που δεν ξέρουν από γκρίζο”. Οι Σπυριδούλα έρχονται τη Παρασκευή 9/11 στο club του Μύλου, για μια συναυλία – ταξίδι στην ιστορία του ελληνικού ροκ.
Πόσο άλλαξε το «Βλέμμα των ανθρώπων» γύρω σας από το 2006 που βγάλατε το συγκεκριμένο άλμπουμ μέχρι σήμερα;
Το βλέμμα των ανθρώπων δεν είναι δυνατόν να αλλάξει τόσο σύντομα γιατί αναφέρεται στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή στο πως διαχειριζόμαστε καταστάσεις όπως η απώλεια, η ματαίωση, η έλλειψη δικαιοσύνης και το κενό μέσα μας, κι αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν με τους ρυθμούς της μόδας. Το γεγονός οτι όλα τα παραπάνω διαδραματίζονται μέσα σ’ ένα ζοφερό περιβάλον κάνει αυτά τα τραγούδια να διατηρουν το νόημά τους μέχρι τις μέρες μας, όπου τα πράγματα είναι σκληρότερα από ποτέ.
Τα ντέφια σίγουρα παραμένουν νάυλον. Τα κέφια πιο ψόφια από ποτέ. Τελικά η Αμερική παραμένει μακριά ή υπάρχει ελπίδα;
Η Αμερική αναφέρεται στο συγκεκριμένο τραγούδι ως σύμβολο ενός μηχανισμού παγκόσμιας κυριαρχίας, οικονομικής και ιδεολογικής, το ανάλγητο πρόσωπο του ανελέητου σύγχρονου καπιταλισμού, που δεν αρκείται στο να κυριαρχεί δια της βίας στον κόσμο των αντικειμένων, αλλά διεκδικεί και τον κόσμο των ιδεών. Αυτό που κάποτε ονομαζόταν απελευθερωτικό κίνημα σήμερα ονομάζεται τρομοκρατική οργάνωση, επινοούνται νέοι εσωτερικοί κι εξωτερικοί εχθροί. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών και κατά της τρομοκρατίας που στην πραγματικότητα είναι πόλεμοι για τον έλεγχο των ναρκωτικών και τη διαχείριση του τρόμου ως εργαλείο κυριαρχίας. Μ’ αυτή την έννοια η Αμερική είναι απελπιστικά κοντά. Ελπίδα υπάρχει πάντα, όσο διατηρούμε τις θεμελιακές ανθρώπινες ιδιοτητές μας, δηλαδή όσο έννοιες όπως έρωτας, αγάπη, αλληλεγγύη κι αξιοπρέπεια εξακολουθούν να διατηρούν την σημασία τους, ενάντια στην μισαλλοδοξία, στον ρατσισμό και στην κοινωνική αδικία.
Φέτος συμπληρώνονται 35 χρόνια από εκείνη τη συναυλία στο Σπόρτιγκ το 1977. Τι φέρνετε μαζί σας σε αυτό το ταξίδι;
Η πρώτη μας συναυλία έγινε στις 6 Νοεμβρίου 1977 στον κιν/φο Κνωσσός στην Κυψέλη, το Σπόρτιγκ ήταν στις 26 Δεκέμβρη κι ήταν η τρίτη συναυλία μας. Μετά από 35 χρόνια δεν είμαστε ίσως οι ίδιοι, πολλά έχουν αλλάξει και μαζί μ’ αυτά κι εμείς. Ωστόσο κάποια πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα, όπως η αγάπη μας για τη μουσική και η προσήλωσή μας στο όραμα της συλλογικότητας, εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως το «εμείς» μας οδηγεί σε πιο ενδιαφέροντες προορισμούς απ’ ότι το «εγώ». Αυτή η πεποίθηση ήταν κι εξακολουθεί να είναι ο κινητήριος μοχλός του γκρουπ, η αναγκαία συνθήκη για να φτάσουμε μέχρι σήμερα, διανύοντας μια πορεία πλούσια σε εμπειρίες, απογοητεύσεις αλλά και ουσιαστικές κατακτήσεις. Σε μια τέτοια διαδρομή δεν μπορεί να λείπουν και οι λύπες, κι εδώ μιλάμε για τις απώλειες. Χάσαμε πολλούς φίλους και συνεργάτες που υπήρξαν ιδιαίτερα σημαντικοί για μας, το κενό που άφησαν δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Αυτό φαίνεται να είναι το μεγάλο τίμημα μιας μακριάς πορείας.
Αυτό που αποκομίσαμε από αυτό το ταξίδι είναι πως όσο κι αν αλλάζου τα πράγματα, στον βαθύτερο πυρήνα τους παραμένουν ίδια, κι ατά που ήταν σημαντικά το ’77 εξακολουθούν να είναι και σήμερα. Αν πρέπει να συνοψίσουμε σε τρεις λέξεις το συμπέρασμά μας θα λέγαμε πως άξιζε τον κόπο…
Πάνω από τρεις δεκαετίες έχετε συναντήσει από “ηχολέρες” και “ροκ παρωδούς” μέχρι “πρίγκιπες”. Τελικά τι μέρος του λόγου είναι το ελληνικό ροκ;
Ναι, για μας που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλον περισσότερο ακουστικά, παρά οπτικά, η «ηχορύπανση» είναι ένα θέμα!!! Επίσης ο ευτελισμός ενός μουσικού είδους που αγαπάς, από διάφορους άσχετους με το θέμα, για εμπορικούς λόγους είναι όντως τουλάχιστον ενοχλητικός, αλλά εμείς δεν είμαστε δικαστές και η δημιουργία μιας «αισθητικής αστυνομίας» ίσως να δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα έπρεπε να λύσει…Καλύτερα λοιπόν να ασχοληθούμε με αυτά που έχουν σημασία. Υπήρξαμε πολύ τυχεροί, αφού είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε με σπουδαίους ανθρώπους είτε όλοι μαζί είτε ατομικά. Συνεργαστήκαμε με τον Δ. Πουλικάκο, τον Π. Σιδηρόπουλο, την Φλέρυ Νταντωνάκη, το Νικόλα Άσιμο και πολλούς άλλους .Δεν χρειάζεται να πούμε πόσο σημαντικές ήταν αυτές οι εμπειρίες για μας και πόσο πολύτιμες οι αναμνήσεις μας…
Τελικά το ελληνικό ροκ είναι αυτό που λέει! Είναι το ροκ που γίνεται στην Ελλάδα, ελληνόφωνο ή αγγλόφωνο. Μπορεί η παραγωγή του να μην είναι μεγάλη, η ποιότητά του όμως είναι σημαντική.Ο Jello Biafra δήλωσε πως οι Deus X Machina είναι το καλύτερο γκρουπ που άκουσε στην πρόσφατη ευρωπαϊκή περιοδεία του και προσυπογράφουμε, τα παιδιά γαζώνουν. Και βέβαια δεν είναι οι μόνοι, έχουν περάσει από τον χώρο σπουδαία συγκροτήματα και εξακολουθούν να βγαίνουν καινούρια κι όσο οι πιτσιρικάδες θα μαζεύονται σε υπόγεια με πενιχρά μέσα, προσπαθώντας να δώσουν μια διέξοδο σε ότι τους «καίει και τους τρώει τη ψυχή», θα εξακολουθεί να υπάρχει ελληνικό ροκ.
