Από: Renegades of Youth • Προτάσεις Ταινιών
The Killing of a Sacred Deer
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Έτος: 2017
Διάρκεια: 121’
Μεταφρασμένος τίτλος: Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού
Τώρα ίσως είναι η καταλληλότερη συγκυρία να ανοίξει το θέμα «Γιώργος Λάνθιμος». Ο σπουδαιότερος Έλληνας δημιουργός ταινιών, μετά τον αείμνηστο Θεόδωρο Αγγελόπουλο, κατέκτησε τον φετινό Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας επισφραγίζοντας με τον καλύτερο τρόπο τις δάφνες και τους επαίνους που ακολουθούν το όνομα του τα τελευταία χρόνια. Μέχρι το βραβευμένο πλέον Poor Things να έρθει από τα μέρη μας και τις ελληνικές αίθουσες, δράττομαι της ευκαιρίας να πω δυο λόγια για μια προηγούμενη δημιουργία του, τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού. Μια ταινία που ενώ ζει στη σκιά των πιο πολυσυζητημένων Αστακού και Κυνόδοντα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε ποιότητα και αρτιότητα.
Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού θεωρείται όχι άδικα μια βραδύκαυστη ταινία που αποπνέει έναν αέρα μυστηρίου και μια συνεχή αίσθηση φόβου, καθιστώντας την μια ταιριαστή ενσάρκωση της ατμόσφαιρας του φθινοπώρου που ετοιμάζεται να μας υποδεχθεί. Στον πυρήνα του λογίζεται σαν ένα ψυχολογικό θρίλερ που περιστρέφεται γύρω από τη στενή σχέση που αναπτύσσει ένας καρδιοχειρουργός με ένα έφηβο αγόρι, στην οποία εκείνος επωμίζεται έναν ρόλο που λείπει από τη ζωή του μικρού. Ο δεσμός αυτός γεννιέται μέσω της μητέρας του αγοριού που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ τους, δημιουργώντας μια πολύπλοκη δυναμική. Ωστόσο, τα πράγματα παίρνουν διαφορετική τροπή όταν τα παιδιά του χειρουργού αρρωσταίνουν μυστηριωδώς και ο ίδιος αναλαμβάνει να προστατεύσει την οικογένειά του. Με αυτόν τον τρόπο, ομολογεί ένα στοιχειωμένο λάθος από το παρελθόν του και οδηγείται σε μια αναπόφευκτη και αναπάντεχη θυσία. Αν αυτή η αφήγηση σας έφερε στο νου ομοιότητες με την αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή, Ιφιγένεια, τότε είστε μέσα.
Μέσω της αινιγματικής αυτής ατμόσφαιρας, ο θεατής γοητεύεται και παρασύρεται σε έναν κόσμο όπου τα όρια της πραγματικότητας και του υπερφυσικού θολώνουν. Ο Λανθιμος πλάθει μαεστρικά μια αίσθηση ανησυχίας μέσω της χρήσης αργού ρυθμού, απόκοσμης μουσικής και μινιμαλιστικών διαλόγων. Τα αποστειρωμένα σκηνικά ενισχύουν ακόμα περισσότερο την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, με τους μεταβαλλόμενους ψυχρούς φωτισμούς και τα διαρκή πλάνα πίσω από γυαλιά και καθρέφτες να αντανακλούν στο θεατή τη διαρκή κατάβαση των χαρακτήρων στο σκοτάδι, την αδιάκοπη απώλεια της ζωντάνιας τους.
Η καρδιά της ταινίας χτυπά γύρω από τη σχέση του χειρούργου, τον οποίο υποδύεται ο Κόλιν Φάρελ και του αγοριού, το οποίο υποδύεται ο Μπάρι Κίογκαν. Αναπτύσσουν μια σχέση εξίσου ενδιαφέρουσα και ανησυχητική, καθώς ο χειρουργός εμπλέκεται στη ζωή του αγοριού, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία να παραστήσει την πατρική φιγούρα που λείπει από τη ζωή του μικρού. Μια απόφαση που το μόνο που καταφέρνει είναι να εγείρει ερωτήματα πίσω από τα κίνητρα του και τα όρια τα οποία είναι διατεθειμένος να υπερβεί. Καθώς τα ίδια του τα παιδιά όμως πέφτουν θύματα μιας μυστηριώδους ασθένειας αποκαλύπτονται οι ευθύνες, τα πολύπλοκα μυστικά και οι ενοχές που βαραίνουν τους τραγικούς ήρωες. Καθώς ο χειρουργός παλεύει με τις συνέπειες των πράξεων του καλείται ταυτόχρονα να πάρει μια ηθικά γκρίζα απόφαση, την εκτέλεση μιας αναπάντεχης θυσίας στο βωμό της προστασίας της οικογένειας του. Μια απόφαση η οποία δεν υπόκειται στους απλούς κανόνες του σωστού και του λάθους παρά προκαλεί το αίσθημα μοραλισμού τόσο των χαρακτήρων όσο και των θεατών.
Τα σεναριακά στοιχεία που μοιράζεται ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού με την αρχαία ελληνική τραγωδία της Ιφιγένειας είναι εξίσου εντυπωσιακά και εμφανή. Και στις δύο περιπτώσεις, μια πατρική φιγούρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φρικώδη απόφαση που περιλαμβάνει τη θυσία ενός αγαπημένου προσώπου. Αυτό καθιστά τον Λανθιμο, έναν δημιουργό οικουμενικό, που τολμά να εξερευνά τα βάθη της ανθρώπινης φύσης και τα δύσβατα μονοπάτια που είμαστε διατεθειμένοι να βαδίσουμε για αυτούς που αγαπάμε.
Τα άτομα που είναι γνώριμα με το σουρεαλιστικό σινεμά του Λάνθιμου σίγουρα θα βρεθούν απέναντι σε ακόμα ένα φιλμ της αρεσκείας τους. Λουσμένη στο ψυχρό φως της κάμερας του Θύμιου Μπακατάκη αποτελεί μια πανέμορφη οπτικά μα ταυτοχρόνα φρικτή πτώση στην παράνοια και αυτό δεν είναι καν το πιο τρομακτικό στοιχείο που θα βαρύνει την ατμόσφαιρα όσο το γεγονός πως ο Λάνθιμος την θεωρεί κωμωδία.
