Η ταινία
Love (2015) του Γάλλου σκηνοθέτη και σεναριογράφου Gaspar Noe μάς έχει προετοιμάσει ήδη από την αφίσα της για μια έντονη σεξουαλική ιστορία με εκτενείς τολμηρές σκηνές. Ο τίτλος, ωστόσο, υπόσχεται πως δεν πρόκειται για αμιγώς πορνογραφική ταινία και πως ο δημιουργός της επιχειρεί να διερευνήσει την ουσία της αγάπης και μάλιστα σε 3D τεχνολογία. Αδιαμφισβήτητα, το σεξ και η αγάπη αποτελούν δύο θέματα που έχουν παρουσιαστεί στη μεγάλη οθόνη άπειρες φορές, αλλά η ανεξάντλητη φύση τους δίνει την ευκαιρία σε κάθε καλλιτέχνη να εκφράσει μια διαφορετική πτυχή τους. Άραγε το Love θα κατορθώσει να κάνει τις γυναίκες να δακρύσουν και τους άνδρες να καυλώσουν, όπως υποσχέθηκε ο δημιουργός του;
Ο Murphy (Karl Glusman) είναι Αμερικάνος φοιτητής κινηματογράφου στο Παρίσι, όπου γνωρίζει την παρορμητική και ασταθή Ηλέκτρα (Aomi Muyock). Οι δυο τους εμπλέκονται σε μια συναισθηματική και σεξουαλική σχέση που περιπλέκεται από την εμφάνιση της Omi (Klara Kristin). Η Omi, αν και αρχικά αποτελεί ένα ακόμα σεξουαλικό παιχνίδι του ζευγαριού, σύντομα θα μεταβάλλει δραματικά τη σχέση τους.
Το πιο σημαντικό πρόβλημα της ταινίας έγκειται στο ότι το σενάριο σταματάει να εξελίσσεται πολύ πρόωρα, αφού περιορίζεται ασφυκτικά στο πόσο δυστυχισμένος είναι ο Murphy χωρίς την Electra. Η μη γραμμική αφήγηση εναλλάσσει το αποπνικτικό και ανιαρό παρόν του ήρωα με το συγκρουσιακό και παθιασμένο παρελθόν του. Η πλοκή, επιεικώς ανεπαρκής αναλώνεται σχεδόν αποκλειστικά στο πώς στο παρελθόν ο ήρωας πειραματιζόταν σεξουαλικά με τη σύντροφό του και πόσο αδύναμος και εγκλωβισμένος είναι στο παρόν του. Από αυτή την άποψη, το φιλμικό κείμενο κρίνεται ανίκανο να ερευνήσει σε βάθος την ουσία της αγάπης, όπως υπόσχεται με τον τίτλο του και μάλλον με δυσκολία προκαλεί τα δάκρυα είτε του ανδρικού είτε του γυναικείου κοινού. Σε αρκετά σημεία μάλιστα χαρακτηρίζεται από άνευ λόγου υπερβολικά αργή αφήγηση που δίνει επαναληπτικά τις ίδιες πληροφορίες για τους χαρακτήρες και τις επιλογές τους.
Από την άλλη, η ταινία συγκεντρώνει αρετές που αφορούν κυρίως τα φορμαλιστικά χαρακτηριστικά της και την εικονογραφία της. Ειδικότερα, αποτελεί μια ωδή ή ακόμα κι ένα έπος στο συναισθηματικό σεξ χωρίς ταμπού που αναμφίβολα στηρίζεται στις σκηνοθετικές και φωτογραφικές επιλογές. Οι σκηνές σεξ έχουν επενδυθεί με ιδιαίτερες γωνίες λήψης, όπως τα πλάνα από πάνω που δείχνουν το ζευγάρι ή και τους τρεις ήρωες ταυτόχρονα στο κρεβάτι, τα θερμά χρώματα που τροφοδοτούν τα κάδρα με αισθησιασμό, ενώ η απουσία συγκεκριμένης χορογραφίας κινήσεων αφήνει τον αυθορμητισμό να ολοκληρώσει ένα πολύ ενδιαφέρον και καλαίσθητο οπτικό αποτέλεσμα. Το μουσικό θέμα της ταινίας είναι επίσης ένα σημαντικό προσόν της, καθώς υπογραμμίζει τις αισθησιακές σκηνές, χωρίς να τις υπερκαλύπτει.
Η ταινία, σεναριακά επιφανειακή και σεξουαλικά ουσιαστική αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα του πόσο απενοχοποιημένο, παθιασμένο, λεπτομερές και συναισθηματικό μπορεί να είναι το σεξ στη μεγάλη οθόνη και αξίζει την προσοχή όσων ενδιαφέρονται για το στιλ και τη φόρμα περισσότερο από το σενάριο και την πλούσια πλοκή.
