HomeCinemaSpecial screeningSpecial Screening | Εις το Όνομα του...

Special Screening | Εις το Όνομα του Πατρός

Ιρλανδία/ ΗΠΑ/ Μεγάλη Βρετανία 1993, του Τζιμ Σέρινταν, με τους
Ντάνιελ Ντέι Λιούς, Έμμα Τόμσον, Πιτ Ποστλθγουέιτ


Η υποψήφια για επτά Όσκαρ ταινία παρουσιάζει την πραγματική ιστορία τεσσάρων Ιρλανδών από το Μπέλφαστ που έμειναν γνωστοί ως Guildford Four, όταν καταδικάστηκαν με εμφανώς ανεπαρκή στοιχεία και ομολογίες που αποσπάστηκαν με τη βία για τη τρομοκρατική επίθεση του IRA σε μια παμπ του Λονδίνου. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Τζέρι, που αναγκάζεται να ομολογήσει υπό την απειλή ότι θα σκοτώσουν τον πατέρα του, ο οποίος καταλήγει επίσης στην φυλακή μαζί του ως συνένοχος. Ο πραγματικός Τζέρι Κόνλον τον οποίο ενσαρκώνει επάξια ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, έχει γράψει το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία.

Η ιστορία ξεκινά αθώα, με τις περιπέτειες ενός αλητάκου από το Μπέλφαστ, μικροαπατεώνα, ούτε επαναστάτη ούτε ιδιαίτερα πατριώτη, που από μια κακιά στιγμή μπλέκει πολύ άσχημα. Ο πολύ πειστικός Ντάνιελ Ντέι Λιούις στον παραπάνω ρόλο, γίνεται σπαρακτικός όταν αναπόφευκτα σπάει και παραδίνεται στην άδικη μοίρα του. Η σκηνή της ανάκρισης του, με το παράλληλο μοντάζ της, εκθέτει τις μεθόδους του αντιτρομοκρατικού νόμου που έχει γίνει πια ρουτίνα, τη τρομακτική ευκολία με τη οποία οι εφαρμοστές του δέχονται ότι θα βλάψουν ίσως και αθώους στην προσπάθεια τους, την άνεση με την οποία πίνουν το τσάι τους στο
ενδιάμεσο. Παράλληλα όμως κλείνει το μάτι στη τυφλή εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος και στο δικανικό του σύστημα, εμπιστοσύνη που έχουν ίσως δικαίως αφού όπως
φαίνεται πρόκειται για ένα σύστημα λειτουργικό και αποτελεσματικό που τους προσέφερε
αίσθηση σιγουριάς, ασφάλειας αλλά και δικαίωσης σε μια περίοδο που την είχαν ανάγκη. Η αίσθηση όμως αυτή γρήγορα φαίνεται ότι χτίστηκε πάνω σε θεμέλια σαθρά και ανήθικες μεθόδους και κομμάτι κομμάτι γκρεμίζεται κατά τη διάρκεια της ταινίας, ώσπου να γίνει κατανοητό ότι το μόνο που ζητούσαν οι υπεύθυνοι ήταν ένα εξιλαστήριο θύμα έστω και αν ήταν αθώο, έστω και αν πολύ καλά γνώριζαν την αθωότητα του.

Αναπόφευκτα λοιπόν έρχεται η αναμενόμενη καταδίκη των ηρώων που μας εισάγει στη δεύτερη πράξη του δράματος και ανάγει διακριτικά και ομαλά την απλή πολιτική καταγγελία, σε ένα στιβαρό δράμα χαρακτήρων. Αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη ταινία να ξεχωρίζει από άλλες του είδους, είναι το ότι δε χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες μόνο σαν αθώα θύματα του συστήματος, απλά οχήματα για να καταγγείλει και να αποδώσει ευθύνες, παρόλο που ίσως η αφέλεια και η τρανταχτή αθωότητα τους θα το ευνοούσαν. Αντίθετα μπαίνει στον κόπο να δημιουργήσει μια πολύ ισχυρή δυναμική στη σχέση πατέρα και γιού, που φαίνεται τελικά να αποτελεί αίτιο κάθε συμπεριφοράς και αντίληψής τους. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και χαρακτήρα, αν και σύμμαχοι βρίσκονται σε συνεχή πάλη.

Έτσι, στο πλαίσιο μιας σχετικά στατικής δράσης, έρχονται στο επίκεντρο όχι μόνο η σχέση των δύο πρωταγωνιστών αλλά και η σύγκρουση των κόσμων τους. Από τη μία ο γιός, ο οργισμένος και παραιτημένος, που έχει αγανακτήσει με την παθητική στάση του πατέρα του και έχει δει το σύστημα να τον καταβροχθίζει αυτόν και την οικογένεια του από την αρχή, δεν περιμένει τίποτα από κανέναν. Από την άλλη ο πατέρας, ένας άνθρωπος που φαίνεται να ενδιαφέρεται για ένα πράγμα, τη τιμιότητα και την άμεμπτη ηθική του, που τον κρατά αλέκιαστο από την αρχή ως το τέλος. Όταν ο νεαρός Τζέρι ομολογεί μία φορά το έγκλημα που δεν έκανε για να του σώσει τη ζωή και εύχεται μια δεύτερη να το είχε κάνει ώστε
τουλάχιστον να είχε το σεβασμό ενός τρομοκράτη στη φυλακή, αυτός διακηρύσσει πάντα την αθωότητα του, όχι γιατί έχει κάποια ελπίδα πραγματικά να αθωωθεί αλλά επειδή μόνο αυτό του επιτρέπει η τιμή του να κάνει. Αυτή ακριβώς η στάση που πολύ συχνά δικαίως ίσως φαντάζει ντροπιαστική ή υπερβολικά σκληρή στα μάτια του γιού του, είναι που θα επιβιώσει και μετά το θάνατο του και θα αποτελέσει κινητήρια δύναμη του αγώνα του. Δικαίως λοιπόν το « Εις το όνομα του πατρός» είναι πάνω απ’ όλα ένα δράμα χαρακτήρων, αφού μέσα από τα ψέματα, την αδικία και την πολιτική σκληρότητα, αναδεικνύεται και θριαμβεύει η πατρική φιγούρα, με όποιον τρόπο αυτή ξέρει και μπορεί, αξιοπρεπής και αθάνατη, μέσα στην ταπείνωση της.

Related stories

Κλείνει ένα από τα πιο αγαπημένα μεζεδοπωλεία του κέντρου

Λατρεύτηκε από τις παρέες νέων κι όχι μόνο! Τα...

Οι ταινίες της εβδομάδας 28.03-03.04.2024

Γράφει ο Λάζαρος Γεροφώτης Μεγάλη αύξηση στα εισιτήρια την εβδομάδα...

Στην οδό Αρμενοπούλου, ο Gaetano μας ταξιδεύει στην σιτσιλιάνικη επαρχία

Κείμενο: Δέσποινα Λαμπρίδου / Φωτογραφίες: Μαρία Ευσταθιάδου Αρμενοπούλου 27,στην καρδιά...

Ο Εξώστης ρωτά, οι συγγραφείς απαντούν | Λάζαρος Αλεξάκης

    επιμέλεια στήλης: Φανή Χατζή Κάθε εβδομάδα ένας/μία συγγραφέας απαντά σε...

Μητροπολιτικό πάρκο Παύλου Μελά: Μία ανάπλαση που… άργησε πολύ

Ήταν Νοέμβριος του 2021, στη δεύτερη δύσκολη χρονιά της...