Με αφορμή το ποίημα του Αργύρη Χιόνη- Τα Χέρια:
Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.
Και πόσα άλλα ακόμα που δεν γίνονται.
Και η αλήθεια είναι πως, όπως έχω παρατηρήσει, έχω τελικά την τάση να κολλάω στις φωτογραφίες που εστιάζουν στα χέρια. Μου βγάζουν ένα ιδιαίτερο συναίσθημα προσέγγισης ή έστω την απόπειρα της προσέγγισης.
Θέλει ο άλλος να πλησιάσει, δεν τον αφήνεις. Ή όπως πολύ συχνά συμβαίνει στη δική μου τη ζωή, θες να αγγίξεις τον άλλο και δεν μπορείς γιατί είναι μακριά. Τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα μου λύπουν γιατί μας χωρίζει η απόσταση- χιλιομετρική και μη. Μάλλον, τελικά, το μακριά μου είναι τόσο οικείο. Δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση πια.
Και ναι, εντάξει. Αφήνουμε τις σιωπές να μιλάνε. Και ναι, εντάξει. Αν δεν υπάρχει απόσταση πως να σε πλησιάσω που τραγουδάει και ο Στόκας. Αλλά είναι που τα χέρια θέλουν να ακουμπήσουν το ένα το άλλο. Να μπλεχτούν και να γίνουν αγκαλιά. Να ακουμπήσουν και να χαιδέψουν. Να γράψουν μια κάρτα ή ένα γράμμα, που δεν το στέλνουν ποτέ.
Πίσω από την επιθυμία, ο δισταγμός. Πίσω από την πρόθεση, ο φόβος.
Και το μακριά γίνεται όλο και πιο μακρινό.
Και έτσι τα χέρια καταλήγουν ανήμπορα και ο χρόνος σπαταλιέται χαμένος.
