γράφει η Ισμήνη Δασκαρόλη
Καμπάνιες, εκστρατείες και σποτάκια υπερπαραγωγές, οι εκλογές είναι μία κατάσταση που δεν άφησε αδιάφορο τον κινηματογραφικό κόσμο βγάζοντας έργα συνήθως-απαντήσεις και απομυθοποίησης αυτών ακριβώς των μεγάλων υποσχέσεων. Από την παρουσίαση της ψυχολογίας του πολιτικού, μέχρι την αποκάλυψη της φαυλότητας του συστήματος και επιτέλους στην ελπίδα για αλλαγή, κινηματογραφιστές και ηθοποιοί, σεναριογράφοι και παραγωγοί έκαναν την δική τους προσωπική καμπάνια μέσω της 7ης Τέχνης. Συνήθως τα έργα βγάζουν μία απογοήτευση, που είναι τόσο αρχαία όσο είναι η πολιτική, αλλά και ελπίδα και όρεξη για γέλιο. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο που κάνει αυτόν τον κινηματογράφο
σημαντικό, είναι ότι εμπνέει κατανόηση για την συνθήκη, τους ανθρώπους και το χάος που λέγεται πολιτική. Πέντε ταινίες για εκλογές και τρεις σειρές για τα αποτελέσματα τους.
The Candidate (1972)
Από τις λιγότερο γνωστές του Robert Redford και πολύ άδικα. Η ταινία αποτελεί ένα κρυφό διαμάντι σκηνοθεσίας, ερμηνείας και σεναρίου που εκφράζει κάτι που είναι κοινώς γνωστό αλλά ελάχιστα κατανοητό: την μετάλλαξη του ιδεολόγου πολιτικού, από οραματιστή σε συστηματικό. Ο Bill Mckay είναι ο ανυπότακτος γιος ενός πρώην Κυβερνήτη που αποφασίζει να υποβάλει υποψηφιότητα για την Αμερικανική Γερουσία. Γνωρίζοντας ότι δεν θα πετύχει είναι αρκετά ικανοποιημένος με το να κλονίσει το υπάρχον σύστημα, όσο όμως κερδίζει έδαφος, τα δεδομένα αλλάζουν. Η ερμηνεία του Redford αγγίζει όλες τις φάσεις ενός νεαρού υποψηφίου με ειλικρίνεια και κατανόηση μεταδίδοντας μας αβίαστα την ψυχολογία του ρομαντικού που γίνεται κυνικός.
Σίγουρα από τις καλύτερες προτάσεις της λίστας.
Bulworth (1998)
Συμπαθητική ταινία που κυλάει εύκολα και με μάλλον περισσότερη δουλειά απ’όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Μιλάει κυρίως για την φαυλότητα της Αμερικανικής διακυβέρνησης, την πλουτοκρατία και τις φυλετικές ανισότητες σε ο,τι αφορά την Αφροαμερικανική κοινότητα. Γυρισμένη επί προεδρίας Clinton, ο Bulworth είναι ένας καταθλιπτικός πολιτικός με κρίση συνείδησης, ο οποίος αφότου προσλάβει κάποιον να τον δολοφονήσει περνάει τις μέρες του με δηλώσεις απόλυτης ειλικρίνειας, η οποία εκφράζεται μέσω της Rap. Παρά τον σουρεαλισμό της συνθήκης, τα στοιχεία που θα έπρεπε να παραμείνουν ρεαλιστικά είναι, δημιουργώντας ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα. Παρότι η ιδέα δεν ακούγεται ιδιαίτερα πετυχημένη στα χαρτιά και το γεγονός ότι ο Warren Beatty είναι αισχρός rapper, στην πράξη είναι μία ταινία αρκετά ευχάριστη, καλοφτιαγμένη και τολμηρή.
Υπάρχει και Φιλότιμο (1965)
Δεν γίνεται να μην προτείνουμε την πιο κλασσική ταινία της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Παρότι χιλιοπαιγμένη, το “Υπάρχει και Φιλότιμο” δεν χάνει ποτέ την μπογιά του διότι καταφέρνει να κρατάει έναν ακέραιο χαρακτήρα χωρίς να υποκύπτει στον λαϊκισμό-τουλάχιστον όχι στο σημείο να γίνεται κουραστική. Είναι μία ευχάριστη επαφή με την ελληνική πολιτική του 60 που μιλάει στην γλώσσα σου αλλά και για στην εποχή σου. Οι υποσχέσεις, τα παράπονα, τα μουντζώματα και οι αντιδράσεις παραμένουν ίδιες και ο Ελληνικός Κινηματογράφος σου επιτρέπει να γελάσεις με αυτό το γεγονός αβίαστα. Ο
Κωνσταντάρας βρίσκεται στην κορυφή της ερμηνευτικής του καριέρας και φαίνεται να το διασκεδάζει. Σακελάριος και Γιαννακόπουλος για άλλη μία φορά δεν μας απογοητεύουν και στις λεπτομέρειες φαίνεται η ποιότητα της δουλειάς τους που από την συνήθεια μας περνά
απαρατήρητη.
The Ides of March (2011)
Τι είναι σημαντικότερο, η καριέρα, η νίκη ή, η αρετή; Ο GeorgeClooney σε ρόλο σκηνοθέτη για άλλη μια φορά δεν μας απογοητεύει με το πολιτικό του δράμα. O Stephen (Reynolds) δουλεύει για την προεκλογική καμπάνια του Mike Morris (Clooney) όταν ο πολιτικός τους αντίπαλος τον καλεί να δουλέψει για αυτόν. Παρότι ο Stephen είναι εξαιρετικά πιστός στους σκοπούς του, η επαφή του με τους αντιπάλους ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές της Αμερικής. Μία διανομή αστέρων όπως οι Ryan Reynolds, Paul Giamatti και ο πρόσφατα συγχωρεμένος Philip Saymour Hoffman μας εισάγει στον κόσμο της δολοπλοκίας, του σκανδάλου και των χτυπημάτων κάτω από τη μέση εντός της πάλης για εξουσία. Οι μεγάλες προσδοκίες και η φιλοδοξία στέκονται απέναντι από την πίστη και την ηθική και ένας ακόμη ιδεολόγος πέφτει στα άδυτα του βρώμικου παιχνιδιού.
Mr Smith Goes to Washington (1939)
Και έπειτα από την απομυθοποίηση επιστροφή στην ελπίδα. Το “Mr Smith Goes to Washington” του περίφημου Frank Capra θεωρείται μία από τις κορυφαίες κλασσικές ταινίες του είδους της που φέρνει σε σύγκρουση την αμερικανική κυβερνητική διαφθορά με το Αμερικανικό Όνειρο, την αφέλεια του ιδεολόγου και την -προσωρινή έστω- νίκη πάνω σε ένα σύστημα παίζοντας με τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο συμπαθητικός James Stuart σε μία εξαιρετική ερμηνεία είναι ο αφελής πρόσκοπος που η εξουσία επιλέγει για κουρτίνα, για να καλύψει μία σειρά μιζών και δολοπλοκιών πίσω από ένα νομοσχέδιο και τον τοποθετεί στα έδρανα της Βουλής. Ύστερα από την αποκάλυψη έρχεται η απογοήτευση και ύστερα
από την απογοήτευση έρχεται η νίκη. Σίγουρα μία ταινία που αντέχει στον χρόνο και αξίζει προβολή.
Yes Minister (1980-1984)
Κλασσική Βρετανική σειρά που έχει μείνει στην ιστορία για την σάτιρα της προς τις πολιτικές της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και την πολιτική γενικώς. Ο James Hacker είναι ένας υπουργός με όραμα και ευαισθησίες που συνειδητοποιεί πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα όταν μπαίνει στο Αγγλικό Κοινοβούλιο. Σταδιακά τα σχέδια και όνειρα του καταρρέουν καθώς βρίσκεται αντιμέτωπος με αντιπάλους αλλά και μέλη του ίδιου του κόμματος του. Η σειρά σημείωσε τεράστια επιτυχία και την ακολούθησε το “Yes, Prime Minister” που κράτησε περίπου άλλα δύο χρόνια. Ευτράπελα, γελοιότητα και πολιτικός σχολιασμός, για όσους λατρεύουν την αγγλική κωμωδία, η σειρά είναι ιδανική.
The West Wing (1999-2006)
Ο κόσμος και η καθημερινότητα της Δυτικής Πτέρυγας ή αλλιώς η σειρά που έστρεψε τα βλέμματα στα εσωτερικά του Λευκού Οίκου. Θεωρητικά βασισμένη πάνω στα αληθινά πολιτικά γεγονότα που συνέβαιναν κατά την διάρκεια προβολής της, η σειρά ήταν αρκετή για να προκαλέσει αντιδράσεις από τον πολιτικό σύμβουλο του Clinton, Dick Morris για διάφορες ανακρίβειες στην αναπαράσταση και αφήγηση. Εν αντιθέσει με το “Yes Minister” που είναι για αγγλόφιλους, το “West Wing” έχει ξεκάθαρα αμερικάνικη χροιά της τηλεόρασης πριν την μεγάλη αναγέννηση του αμερικανικού σήριαλ.
House of Cards (2013-2018)
Πασίγνωστο πλέον σε όλους μας, το δραματικό remake της ομότιτλης τριλογίας του BBC αποτελεί μία από τις κορωνίδες του πολιτικού σήριαλ μέχρι στιγμής. Το House of Cards είναι ένας συνδυασμός Ιζνογκούντ και Ριχάρδου ΙΙΙ, με κεντρικό ήρωα έναν φιλόδοξο Γερουσιαστή που μηχανορραφεί εναντίων των ατόμων που τον πρόδωσαν και χρησιμοποιεί όποιον μπορεί για να ανέβει την πυραμίδα της εξουσίας. Kevin Spacey και Robin Write, ως ζευγάρι από ατσάλι,σε ρόλους που τους ταιριάζουν γάντι. Είναι δύσκολο να μην ακολουθήσεις με ενδιαφέρον την άνοδο του Francis Underwood αλλά και να μην προσδοκάς την αναπόφευκτη του πτώση. H σειρά έχει σημειώσει τεράστια παγκόσμια επιτυχία και αποτελεί από τις πρώτες παραγωγές του δικτύου Netflix.
