Η ώρα είναι 17:51, βρίσκομαι στο Ύψιλον και θέλω να γράψω χωρίς αναβολή. Θέλω να πω αυτά που σκέφτηκα στη διαδρομή ως εδώ. Έχει ζέστη, είναι 17 Ιουλίου και όπως καταλαβαίνεις, δεν είμαι διακοπές σε κάποιο νησί. Η πόλη ακολουθεί τους ρυθμούς του καλοκαιριού, μια αδειάζει από κόσμο, μία ξαναγεμίζει με τουρίστες. Το συγκεκριμένο μαγαζί συνήθως το αποφεύγω, εκτός κι αν είναι Παρασκευή βράδυ που το τιμάμε συχνά-πυκνά, γιατί «βαράει» καλά και δεν επιβάλλει εντυπωσιακή αμφίεση (λυτρωτικό αν είσαι γυναίκα που θέλει να βγει με sneakers Παρασκευόβραδο). Για πρώτη φορά κάθομαι στον «ήρεμο» χώρο του Ύψιλον, που ενδείκνυται για δουλειά με laptop.
Έχει κι ωραία μουσική, πολύ χαλαρό playlist (θα το βρεις παρακάτω). Μόλις μπήκαν μέσα στο χώρο 2 γάτες, δεν είναι και κανένας να τις αναλάβει, μόνο ένας νεαρός τον οποίο μέχρι κι εγώ νομίζω πως ενοχλώ , γιατί είναι πολύ αφοσιωμένος στη δουλειά του. Έκατσα στο πιο μεγάλο τραπέζι, έχω να απλώσω πολλά πράγματα. Οι γάτες δε λένε να φύγουν. Τις μισώ, για να πω την αλήθεια, αλλά τις αγνοώ για τώρα. Παρήγγειλα μία σαλάτα με σιτάρι, πιπεριές και πορτοκάλι. Θεέ, τι μου συμβαίνει; Παλιά θα έτρωγα κάτι τέτοιο μόνο για να το φωτογραφήσω, τώρα χαίρομαι γιατί υποθέτω είναι υγιεινό. Όχι; Στις 7 έχω γιόγκα.
Το καλοκαίρι στην πόλη ήταν μία απόφαση που πήρα βεβιασμένα, όπως κάνω τις περισσότερες φορές όταν πρέπει να μετακινηθώ ή να μετακινήσω κάτι στη ζωή μου, με τη διαφορά ότι αυτήν την φορά δεν το μετάνιωσα. Είμαι το άτομο που κάνει ένα σενάριο & έχει κάποιο πλάνο, όταν το πλάνο αποτυγχάνει, φρικάρω, χάνομαι όπως οι περισσότεροι από εμάς & επιστρέφω σε όσα ξέρω ή έστω νιώθω πως κάνω καλά. Το φετινό μου καλοκαίρι δε συνοδεύεται από κάποιο μεγάλο έρωτα, ούτε από ατέλειωτες κι αδιάκοπες διακοπές σε νησιά, όπως πέρυσι, πρόπερσι, αλλά από υπαρξιακές αναζητήσεις, βραδιές με τις φίλες μου στο μπαλκόνι, πολύ θερινό σινεμά και κουνούπια, επαναλήψεις των s1ngles , ένα καλό βιβλίο και γιόγκα.
Τα πρωινά κουβαλάω εξάδες με νερά από το super market ως το σπίτι, νιώθω αφανής ήρωας.Τα μεσημέρια κάνουμε ραδιόφωνο. Περιφέρομαι στην πόλη που βράζει, με ακουστικά στα αυτιά πάντα. Φέτος το καλοκαίρι θέλω να διαβάσω βιβλία όσο περισσότερα μπορέσω. Ας πούμε, τα απογεύματα πάω στα Public, κάθομαι αρκετή ώρα διαβάζω τα οπισθόφυλλα από βιβλία που θέλω να αγοράσω, αν έχω όρεξη, κάθομαι και στα πουφ περισσότερη ώρα και ξεφυλλίζω. Εγώ, που υπό άλλες συνθήκες θα έμπαινα μόνο και μόνο, επειδή έχει αφόρητη ζέστη έξω, ενώ μέσα είναι ένας παράδεισος από κλιματιστικά. Ωστόσο, έχει πλάκα και για να είμαι ειλικρινής κάπως έτσι φανταζόμουν τη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη, όταν είχα πρωτομετακομίσει.
Κυκλοφορώ στη Βαλαωρίτου, με Dean Martin-Sway στα αυτιά λες και παίζω σε Παπακαλιατική σκηνή –εντωμεταξύ, καμία σχέση-, αλλά εγώ έτσι νιώθω. Νιώθω, έτσι, γιατί εγώ ακούω, ενώ οι άλλοι γύρω μου τρέχουν και δε φτάνουν. Σα να μην είμαστε στην ίδια συχνότητα αυτοί που ακούμε μουσική από τους άλλους που ακούνε τη ροή της πόλης. Κάποιες φορές γελάω και σαν ηλίθια με αυτήν την καλοκαιρινή παράνοια. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα βίαια, όταν τελειώνει το τραγούδι και σαν απλή θνητή πρέπει να βάλω το επόμενο.
Αυτό ίσως είναι το καλοκαίρι της ενηλικίωσης μου…
Γέμισε κόσμο ο χώρος που κάθομαι. Το playlist άρχισε από την αρχή. Άργησα στη γιόγκα. Κλείνω.
ON THE BACKGROUND OF THIS SEASON …
