Είκοσι Έλληνες λογοτέχνες απαντούν σε είκοσι (κοινά) ερωτήματα.
Σήμερα, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος.
1. Πώς είστε;
Ως συνήθως. Άλλοτε καλά κι άλλοτε χάλια.
2. Πώς αντιλαμβάνεστε την Κρίση και πώς σας επηρεάζει;
Ως βία και ως κάθαρση. Την υφίσταμαι και μακάρι να με αλλάξει προς το καλύτερο.
3. Ποιες είναι οι ρίζες της Κρίσης;
Όσοι και όσα εξακολουθούν να κατέχουν την εξουσία, απέναντί μας και μέσα μας.
4. Η περίοδος που περνάμε θα ευνοήσει την παραγωγή «σοβαρών» βιβλίων;
Αναπόφευκτα. Έχουν σοβαρέψει ήδη τα πράγματα.
5. Ποια είναι η σχέση σας με τις νέες τεχνολογίες, το Web, τα Social Media;
Είναι ο Παράδεισος και η Κόλασή μου. Σχέση αγάπης-μίσους, σίγουρα.
6. Δέκα βιβλία στα οποία «πρέπει» να ανατρέχει κανείς. Ή όσα θέλετε.
Τα κάθε είδους τοπ-τεν, μαζί και οι λίστες των μπεστ-σέλερ, μου φαίνεται ότι είναι η ίδια η Κρίση αυτοπροσώπως!
7. Γενικώς: γιατί τα βιβλία;
Στην κατάστασή μου, που θυμίζει διαστροφή, το ερώτημα είναι: τι θα γινόμουν χωρίς βιβλία;
8. Αλλάζει η λογοτεχνία τον κόσμο;
Αυτό δεν εξαρτάται από τη λογοτεχνία, αλλά από τον κόσμο.
9. Τι είναι η ανάγνωση, και πιο ειδικά η ανάγνωση των δικών σας βιβλίων;
Για μένα, πάθος. Κάτι που φαντάζομαι ότι ισχύει και για τους φανατικούς μου αναγνώστες.
10. Ο «ιδανικός αναγνώστης» υπάρχει; Χρειάζεται να υπάρχει;
Όσο και όλα τα ιδανικά.
11. Ένας μέντορας σας;
Οι αποτυχίες μου, όχι μόνο στο γράψιμο, αλλά προπαντός στη ζωή.
12. Πόσο εύκολα ή δύσκολα γράφετε;
Τόσο πιο εύκολα, όσο πιο απελπισμένος είμαι.
13. Πώς επιλέγετε τους τίτλους των βιβλίων σας;
Βασανίζοντάς τους.
14. Τι χάνετε γράφοντας;
Μια ολόκληρη ζωή άμεσης δράσης.
15. Πείτε μας λίγα πράγματα για το τελευταίο σας βιβλίο, και για το επόμενο.
Το τελευταίο, η «Η υψηλή τέχνη της Αποτυχίας», από τις εκδόσεις «Ίκαρος» (βγήκε μόλις πριν από πέντε μέρες!), είναι κάτι ανάμεσα σε αυτοβιογραφία και χρονικό της δεκαετίας του 2000, κάτι ανάμεσα σε ημερολόγιο και ντοκιμαντέρ, αυτοβιογραφία και χρονικό, εξομολογητικό δοκίμιο και οδοιπορικό. Μιλάει για την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τα διαβάσματά μου, για τη γνωριμία μου με τον Ταχτσή, τον Σαμαράκη, τον Κουμανταρέα ή τον Νίκο Νικολαΐδη, αλλά και για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου, για το Μπουρνάζι, το Μετρό, το Mall, το ΟΑΚΑ, το Big Brother και την καπναπαγόρευση, για την άνοδο των γυναικών και την πτώση των αντρών, για το Ίντερνετ, την οικολογία, την παγκοσμιοποίηση και τον πατριωτισμό, για τα Δεκεμβριανά του 2008, την τρομοκρατία, τις ταραχές στην Κερατέα, το κόμμα του Λαζόπουλου και τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα: για μια δεκαετία που ξεκίνησε ως ο ορισμός της επιτυχίας —με την ακλόνητη πεποίθηση ότι γίναμε Ευρώπη, μέσα από την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004— για να καταλήξει, πριν καν εκπνεύσει το 2010, στο γκρέμισμα της νεοπλουτίστικης βιτρίνας και αυταπάτης, και στο βούλιαγμά μας σε μια οικονομική κρίση τόσο βαθιά, ώστε να καλούμαστε τώρα να μάθουμε την υψηλή τέχνη της αποτυχίας. Το επόμενο είναι μυθιστόρημα, το πιο πολιτικοποιημένο μου μέχρι σήμερα.
16. Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση σας στον «ελληνικό κανόνα» της λογοτεχνίας;
Το θέμα δεν είναι τι πιστεύω εγώ, αλλά… ο «ελληνικός κανόνας» της λογοτεχνίας.
[. . .]
18. Νιώθετε να αλλάζετε;
Και ναι, και όχι.
19. Ο θάνατος;
Το αντίθετο του σεξ.
20. Μια ερώτηση που δε θα θέλατε να απαντήσετε;
Ούτως ή άλλως, στο βάθος, οι ερωτήσεις που έχουν σημασία παραμένουν αναπάντητες.
