Είκοσι Έλληνες λογοτέχνες απαντούν σε είκοσι (κοινά) ερωτήματα.
Σήμερα, ο Αχιλλέας Κυριακίδης.
Πώς είστε;
Είμαι ψηλός, μυστακοφόρος και αθεράπευτα ανυπόμονος, Αθηναίος, μουσικόφιλος, βιβλιόφιλος, κινηματογραφόφιλος, καπνιστής και Ολυμπιακός. Αν ρωτάτε για την υγεία μου, πολύ καλά, ευχαριστώ.
Πώς αντιλαμβάνεστε την Κρίση και πώς σας επηρεάζει;
Σαν ένα πανύψηλο βουνό που πρέπει οπωσδήποτε να το ανέβω – κι αυτό ασφαλώς και με επηρεάζει, αφού σιχαίνομαι τα βουνά και την ορειβασία.
Ποιες είναι οι ρίζες της Κρίσης;
Δεν είμαι οικονομολόγος, αν και (ή, μάλλον, ακριβώς επειδή) σπούδασα οικονομικά στη Νομική Σχολή εν μέσω χούντας. Όθεν, ούτε ξέρω ούτε με απασχολεί να μάθω ποιες είναι οι ρίζες της Κρίσης — μου αρκεί η ξινίλα των καρπών της.
Η περίοδος που περνάμε θα ευνοήσει την παραγωγή «σοβαρών» βιβλίων;
Χαίρομαι που βάλατε εισαγωγικά στη λέξη «σοβαρών», γιατί θα έτρωγα όλο το χώρο που μου διατίθεται προσπαθώντας να καταρρίψω αυτόν τον γελοίο χαρακτηρισμό καλλιτεχνικών έργων (σοβαρή μουσική κλπ.) Πιστεύω, πάντως, πως η Κρίση (όπως κάθε πενία) θα κατεργαστεί εξόχως ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές και, γενικότερα, καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Ποια είναι η σχέση σας με τις νέες τεχνολογίες, το Web, τα Social Media;
Η αθεράπευτη ανυπομονησία μου (βλ. πιο πάνω) είναι η αιτία που αγκαλιάζω οτιδήποτε επιταχύνει τους ρυθμούς της ζωής ή/και πολλαπλασιάζει τα επίπεδά της: γράψιμο (αλλά και σβήσιμο), επικοινωνία (αλλά και ξεκόψιμο), κοινωνικές σχέσεις (αλλά και γρήγορο ξεσκαρτάρισμα), πληροφόρηση, ενημέρωση.
Δέκα βιβλία στα οποία «πρέπει» να ανατρέχει κανείς. Ή όσα θέλετε.
Αν «ερμηνεύω» σωστά το ρήμα στην ερώτησή σας (και το χρόνο του ρήματος), αναφέρεστε σε βιβλία τα οποία έχουμε ήδη διαβάσει και στα οποία επιστρέφουμε «όπου και να θολώνει ο νους μας». Επιτρέψτε μου, πάντως, να σας δώσω, εκτός από συγκεκριμένα βιβλία, και συγγραφείς στους οποίους ανατρέχω: Κάφκα, Μπόρχες, Μάρκες, Κορτάσαρ, Περέκ, Βιζυηνός, Σεφέρης, Σινόπουλος, Ελύτης (Το μονόγραμμα), Η αισθηματική αγωγή (Φλομπέρ), Κάτω από το ηφαίστειο (Λόουρι), Πέδρο Πάραμο (Ρούλφο), Η βουή και το πάθος (Φόκνερ), Εννέα ιστορίες (Σάλιντζερ), Μπάρτελμπι, ο γραφιάς (Μέλβιλ), Τζαστίν (Ντάρελ), Τέσσερα κουαρτέτα (Έλιοτ)…
Γενικώς: γιατί τα βιβλία;
«Το ρόδο δεν έχει γιατί — ανθίζει γιατί ανθίζει» (Άγγελος Σιλέσιος).
Αλλάζει η λογοτεχνία τον κόσμο;
Όσο και ο κόσμος τη λογοτεχνία.
Τι είναι η ανάγνωση, και πιο ειδικά η ανάγνωση των δικών σας βιβλίων;
Απαντώ με έναν (παλαιότερο) αφορισμό μου: «Όταν ο αναγνώστης δημιουργεί, ο συγγραφέας σωπαίνει». (Αυτό, πιστεύω, ισχύει και στην περίπτωση που οι δύο ιδιότητες ταυτίζονται.)
Ο «ιδανικός αναγνώστης» υπάρχει; Χρειάζεται να υπάρχει;
Όχι μόνο υπάρχει (και χρειάζεται να υπάρχει), αλλά είναι και ο πληρέστερος χαρακτήρας που μπορεί να πλάσει ένας συγγραφέας: είναι αυτός που τα καταλαβαίνει όλα και τα συγχωρεί όλα.
Ένας μέντοράς σας;
Ένας μόνο; Μπόρχες.
Πόσο εύκολα ή δύσκολα γράφετε;
Μάλλον δύσκολα. Το σίγουρο είναι πως σκέφτομαι πάντα αριστερά και γράφω πάντα με το δεξί.
Πώς επιλέγετε τους τίτλους των βιβλίων σας;
Γενικά, είμαι τιτλολάγνος. Αυτό σημαίνει ότι έχω επινοήσει πολλούς τίτλους για φανταστικά βιβλία, φανταστικές ταινίες, φανταστικές ραδιοφωνικές εκπομπές κλπ.
Τι χάνετε γράφοντας;
Δεν ξέρω. Ίσως γιατί ό,τι χάνω (αν χάνω κάτι), χάνεται μες στον ορυμαγδό αυτών που κερδίζω γράφοντας.
Πείτε μας λίγα πράγματα για το τελευταίο σας βιβλίο και για το επόμενο.
Τελευταίο μου βιβλίο είναι η νουβέλα Κωμωδία (εκδόσεις «Πόλις», 2010). Πραγματεύεται τρεις-τέσσερις ζωές απ’ αυτές που θα μπορούσε να έχει ζήσει ένας Έλληνας της γενιάς μου. Όσο για το επόμενο, θα είναι δύο νουβέλες που, όσο κι αν μπορεί να σας φανεί παράξενο, γράφονται ταυτόχρονα.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση σας στον «ελληνικό κανόνα» της λογοτεχνίας;
Καθιστή.
Μουσική, κινηματογράφος, τέχνες.
Μπαχ, Μότσαρτ, Χέντελ, Μπάρτοκ, Βέμπερν, Σοστακόβιτς, Μπιτλς, Ντίλαν, Μπρελ, Θεοδωράκης, Ουέλς, Ταρκόφσκι, Κιούμπρικ, Κιαροστάμι, Γκόγια, Βελάθκεθ, Μαγκρίτ, Χατζηκυριάκος-Γκίκας.
Νιώθετε να αλλάζετε;
Κάθε μέρα.
Ο θάνατος;
Θα το μάθετε.
Μια ερώτηση που δε θα θέλατε να απαντήσετε;
Αυτή.
