Άλματα και flips στον αέρα, ρολαρίσματα και μετασχηματισμένα επίπεδα στο έδαφος, μονόζυγα και μπετοστρωμένα υψώματα, καταφέρνουν να εξισώνουν τον κίνδυνο με την αδρεναλίνη και στοχεύουν σε λίγο ακόμα on air time. Όλα γι' αυτό. Λίγα ακόμα δεύτερα στον αέρα και οι βαθμολογίες προθερμαίνουν τα βάθρα. Με παγκόσμιες προκρίσεις, πολυπόθητες πρωτιές, διακεκριμένος Red Bull athlete και ανάμεσα στους καλύτερους freerunners του κόσμου, ο Δημήτρης Κυρσανίδης μιλάει στον Εξώστη για την μετα-παρκούρ ζωή του και ανεβάζει τους παλμούς για το επόμενο Red Bull Art Of Motion στην Σαντορίνη,1 Οκτωβρίου.
Stay tuned, με τα στόματα κλειστά!
i m flying high you know how I feel | φωτογραφία @Κωστής Αργυριάδης
Πώς προέκυψε στην ζωή σου το παρκούρ; Πώς ήταν στα 12 και πώς είναι τώρα; Ήμουν ένα παιδί που είχε περάσει από όλα τα αθλήματα, από Tae Kwon Do και στίβο μέχρι κολύμβηση και ποδόσφαιρο. Δοκίμαζα πράγματα για να δω για τι είμαι φτιαγμένος. Σαν 12χρονο είχα κάνει καλό όνομα στο ποδόσφαιρο, στην περιοχή μου και μεταξύ μας πάντα, γιατί άλλος κόσμος δεν μας ήξερε. Όταν είδα κάποια παιδιά να κάνουν αυτό το διαφορετικό πράγμα, αναρωτήθηκα τι είναι, γιατί πηδάνε έτσι και πώς γίνεται. Έτυχε μια μέρα ένα παιδί να ξεχάσει την ζακέτα του και να του την βρω, οπότε μου είπε ότι μου χρωστάει χάρη. Εγώ για πλάκα του είπα ότι θέλω να μου μάθει παρκούρ. Πήγα τον βρήκα, παράτησα κατευθείαν το ποδόσφαιρο και ασχολήθηκα με το παρκούρ. Αυτό που άλλαξε κυρίως μέσα σε αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν είναι ο κόσμος. Ο κόσμος που πλέον μας βλέπει και δεν μας αντιμετωπίζει τόσο αρνητικά όσο κάποτε. Αυτό φαντάζομαι οφείλεται και στο Red Bull Art of Motion στη Σαντορίνη, γιατί άμα δεν ήταν αυτό, όλο το πράγμα θα έμενε μόνο στην νεολαία. Πλέον είναι πιο δύσκολο να προσεγγίσεις κόσμο μέσω αυτού, ωστόσο όμως το παρκούρ είναι πιο δημοφιλές, ενώ παλιότερα ήταν πιο εύκολο να έρθει κόσμος σε αυτό αλλά δεν ήταν καθόλου δημοφιλές. Αυτό που νιώθω και εκλαμβάνω σαν Δημήτρης, κάτι το οποίο προήρθε βέβαια μετά την νίκη δυστυχώς, είναι ότι με βλέπουν και υπάρχει αυτό το respect.
Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσεις με τρεις λέξεις ποιες θα ήταν αυτές; Πάθος, στόχος και διαφορετικότητα.
φωτογραφία @Κωστής Αργυριάδης
«Καλύτερος από το χθες, χειρότερος από το αύριο». Κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να στο προσφέρει αυτό; Μπορεί κάποιος να ασχοληθεί επαγγελματικά εδώ με το freerunning; Αρχικά αυτή η δήλωσή μου «στέκεται» γενικά στην ζωή μου και απευθύνεται σε ό,τι και αν κάνω και όχι μόνο στο freerunning. Με ότι και αν ασχοληθώ παθιάζομαι και προχωράω με μεγάλα βήματα. Η Ελλάδα θα μπορούσε να μου το προσφέρει αυτό, κάνοντας μάλιστα μικρά πράγματα, αλλά δεν το υποστηρίζει. Υπάρχουν χώροι ανεκμετάλλευτοι που δεν χρειάζεται να ρίξεις χρήματα και να φτιάξεις κάτι ωραίο που να μπορούμε να κάνουμε την προπόνησή μας. Δεν έχουμε κλειστό χώρο για παράδειγμα για να προπονούμαστε όταν βρέχει, δεν έχουμε γυμναστήρια ή οτιδήποτε. Εγώ είχα καταφέρει να πάρω κάποιες άδειες και να έχω μικρά προνόμια χάρη και πάλι της νίκης μου, οι υπόλοιποι ωστόσο δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση ούτε σε αυτό. Οπότε στην Ελλάδα αυτό είναι το θέμα, ότι δεν μας προσέχουν και απλά λένε πως είναι επικίνδυνο. Οτιδήποτε δεν προσέξεις είναι επικίνδυνο. Έχουμε ένα παρκούρ πάρκο σε όλη την Ελλάδα, που δημιούργησα σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης πριν τέσσερα χρόνια, το What's up park, το οποίο καταστράφηκε και αυτό. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να προσεγγίσω τον Δήμο Ηλιούπολης, όπου και μένω, ζήτησα τρία τοιχάκια, πέντε μονόζυγα και έναν τοίχο και ούτε αυτά μπορούμε να έχουμε τελικά. Οπότε αποφάσισα να φτιάξω κάτι μόνος μου, πίσω από το σπίτι μου. Όταν πήγα στην Αμερική είπα «κοίτα που είμαι και τι δεν πρόκειται ποτέ εμείς να αποκτήσουμε». Το μόνο που θέλουμε είναι ένα μέρος με άμμο, πέντε στηριγμένες ρόδες, ένα υψωματάκι και ένα μονόζυγο για να προπονούμαστε. Αν μπορούσαν να μας κάνουν αυτό, εμείς θα ήμασταν χαρούμενοι. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Πώς είναι να κερδίζεις το βάθρο για συνεχόμενες χρονιές σε κάτι τόσο μεγάλο σαν το Red Bull Art of Motion; Είναι θαύμα. Ένιωσα πολύ περήφανος και για τον εαυτό μου και που μπόρεσα να εκπροσωπήσω την χώρα μου, γιατί η Ελλάδα έχει πολλά καλά να προβάλει, η νοοτροπία των ανθρώπων της όμως καταστρέφει ό,τι υπάρχει (και το παρκούρ είναι το τελευταίο). Καθόμουν και σκεφτόμουν: «πώς έγινε αυτό από την στιγμή που δεν έχω ούτε γυμναστήρια ούτε τίποτα;» και «πώς γίνεται να κέρδισα εγώ που δεν είχα κανένα από τα προνόμια που είχαν οι άλλοι;». Παρόλα αυτά όμως κέρδισα και απορούσα με το τι θα μπορούσα να κάνω και που θα μπορούσα να φτάσω αν είχα και εγώ όλα αυτά. Αυτά ήταν τα κύρια συναισθήματά μου και γι' αυτό μου πήρε και πάρα πολύ χρόνο για να το συνειδητοποιήσω. Άμα είχα τους χώρους και είχα και άτομα από τα οποία θα μπορούσα να εμπνευστώ, γιατί στην Ελλάδα δεν είχα κάποιο πρότυπο που να αποτελεί έμπνευσή μου, (μεταξύ μας ανταγωνιζόμασταν και εξελισσόμασταν), δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πετύχω.
φωτογραφία @Κωστής Αργυριάδης
Βοήθησε ο διαγωνισμός της Red Bull στην ανάδειξή σου και στην μετέπειτα πορεία σου στον χώρο; Αν δεν γινόταν ο διαγωνισμός της Red Bull στην Σαντορίνη, μπορεί να είχα όλο το expose από τα media και θα είχα κάνει κάτι, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ακόμα και οι παππούδες και οι γιαγιάδες αν τους πεις για αυτό που είχε γίνει στην Σαντορίνη, θα σου πουν «α! ναι το έχω δει». Το έχει πάρει ο κόσμος το μήνυμα στην Ελλάδα. Δεν θα είχα όλα αυτά τα προνόμια χωρίς την Red Bull, δεν θα μπορούσα να ταξιδέψω τόσο και να κάνω όλα αυτά που έκανα και με τέτοια ευκολία.
Θεωρείς ότι η street κουλτούρα έχει παραμορφωθεί και ίσως μιλάμε και για εμπορευματοποίησή της; Το freerunning ανήκει όντως στην street κουλτούρα γιατί δεν έχουμε το «πρέπει». Δεν υπάρχουν κανόνες και πρέπει. Το κάνουμε έτσι γιατί έτσι θέλουμε και αυτό μας κάνει διαφορετικούς. Η αλήθεια είναι ότι παλιότερα το ένιωθαν πιο πολύ. Έβγαινες και έβλεπες παντού graffiti, ωραία και προσεγμένα πράγματα. Θα μιλήσω όμως για το freerunning. Έχει διαφοροποιηθεί σαφώς, ο κόσμος δεν είναι τόσος πολύς αλλά αυτοί που είναι μέσα είναι πιο παθιασμένοι και πιο συγκεντρωμένοι σε αυτό. Αυτός που ασχολείται με το freerunning θα το έχει και σαν τρόπο ζωής. Έχουμε λιγότερους αλλά πιο παθιασμένους αθλητές. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να «εμπορευματοποιηθεί». Δηλαδή να υπάρχει κόσμος ο οποίος θα το βλέπει και θα δοκιμάζει να το κάνει. Δεν θεωρώ ότι είμαστε τόσο underground φάση. Ο καθένας μπορεί να το κάνει για τον εαυτό του underground ή πιο «στα φώτα της δημοσιότητας», κάτι το οποίο δεν είναι καν επιλογή.
Όταν είσαι στον αέρα.. Εξαρτάται από το mood στο οποίο βρίσκομαι από πριν. Όταν είμαι ξενερωμένος και δεν έχω όρεξη, συγκεντρώνομαι σε αυτό που πρέπει να κάνω αλλά είναι μια απλή προσγείωση που πέτυχε. Όταν έχω όρεξη όμως τα συναισθήματα είναι πάρα πολλά. Όταν είμαι στον αέρα σκέφτομαι ότι «πρέπει να το προσγειώσεις αυτό το trick», «και αν το κάνεις θα είσαι ο πρώτος freerunner στον κόσμο που το έκανε» γιατί ασχολούμαι και με το tricking κάτι το οποίο δεν κάνουν οι freerunners. Εγώ ασχολούμαι με όλα τα είδη και το κάνω γιατί θέλω να έχω αυτήν την ποικιλία και την διαφορετικότητα ώστε να προχωρήσω περισσότερο. Θέλω για παράδειγμα να μπορώ να πηγαίνω σε ένα bboy party και να μην κάθομαι να κοιτάω, αλλά να χορεύω.
Τι πρέπει να διαθέτει κάποιος για να ασχοληθεί με το παρκούρ; Μπορεί οποιοσδήποτε θέλει να ασχοληθεί με αυτό; Η σωματική κατάσταση που θεωρούν πολλοί ότι είναι σημαντικό, δεν έπαιξε ποτέ ρόλο σε μένα. Υπάρχουν άτομα που είναι body builders και μπορούν να κάνουν τούμπες κτλ κτλ και είναι πολύ εντυπωσιακό και αναρωτιέσαι. Υπάρχουν επίσης πολλοί αδύνατοι και ψηλοί τύποι που επίσης το κάνουν πολύ καλά. Οπότε δεν είναι θέμα σωματοδομής. Σίγουρα είναι πιο δύσκολο για κάποιους αλλά όχι ακατόρθωτο. Αυτό που χρειάζεται σίγουρα είναι υπομονή, επιμονή, να πιστεύεις στον εαυτό σου και στους γύρω σου. Δεν υπάρχει ωστόσο υπομονή. Έρχονται και μου λένε: «DK μάθε μου να κάνω backflip» και όταν τους λέω «ρόλαρε στο πάτωμα» μου απαντάνε «που κολλάει αυτό με το backflip;». Mάθε roll, μάθε να πηδάς το εμπόδιο με κάθε τρόπο και σιγά σιγά θα έρθει και αυτό. Βιάζονται και οι βιασύνες επιφέρουν και τραυματισμούς.
Είναι χόμπι; Μπορείς να βιοποριστείς από αυτό; Για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Ξεκινάει σαν χόμπι και μετά μπαίνει η έννοια του «τρόπου ζωής» και το εννοείς από την άποψη ότι δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς αυτό. Στην Αμερική για παράδειγμα τρόπος ζωής είναι το skate. Εκεί ο κόσμος όλη μέρα απλά ρολάρει. Είναι αυτό που όταν βλέπεις τις σκάλες σκέφτεσαι από πού να σκαρφαλώσεις και νιώθεις ωραία όταν το κάνεις και δεν έχεις ανέβει απλά τις σκάλες. Μπορείς να βιοποριστείς από αυτό. Πολύ δύσκολα, αλλά μπορείς. Εγώ αυτήν την στιγμή έχω τρεις χορηγούς (Red Bull, Tempest, Vodafone) για να μπορέσω να το κάνω. Διαφορετικά μόνο μέσω της προπονητικής, κάτι το οποίο θα σκεφτόμουν μόνο την στιγμή που δεν θα μπορούσα να κάνω άλλο πια παρκούρ.
φωτογραφία @Κωστής Αργυριάδης
Εκτός από τον χρόνο σου, χρειάστηκε να επενδύσεις και χρηματικά σε αυτό για να φτάσεις να συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στους καλύτερους αθλητές του free running; Χρειάζεται αλλά δεν το έκανα. Τα πρώτα επτά χρόνια που έκανα freerunning, δεν είχα πάει ούτε ένα ταξίδι γιατί δεν υπήρχαν τα χρήματα. Οπότε μόλις ήρθε το Art of Motion στην Σαντορίνη, πήγα και έκανα ότι μπορούσα για να φανώ και να με προσέξουν. Έτσι με είδε κάποιος σπόνσορας από την Γερμανία, έκανα κάποια πράγματα με αυτόν, μετά με προσέγγισε η Red Bull, κέρδισα σε κάποιους διαγωνισμούς στο εξωτερικού και γενικά άλλαξα όλους τους «παρκούρ σπόνσορες». Άμα καταφέρεις να πάρεις κάποιον τοπ χορηγό, επενδύει αυτός για σένα. Και εγώ αυτό έκανα.
Τι μορφές μπορεί να πάρει ένα κτήριο στα μάτια κάποιου που ασχολείται με το παρκούρ; Μια σκάλα, αναλόγως βέβαια και το πώς είναι η σκάλα, μπορεί να την δω σαν επίπεδο. Ακόμα και ένα skate park εμείς που κάνουμε freerunning, θα το δούμε τελείως διαφορετικά από έναν skater. Το καλό με εμάς είναι ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα πάντα (μια καρέκλα για παράδειγμα), κάτι που δεν συμβαίνει σε όλες τις άλλες τέχνες.
Ποιο είναι το κατάλληλο έδαφος και υπάρχει κάποιο μέρος που θα ήθελες να κάνεις παρκούρ και δεν έχει συμβεί ακόμα; Η άμμος. Και το ιδανικό είναι το ύψος και ένα μονόζυγο σε άμμο. Αλλά άμα δεν είναι από κάτω η άμμος δεν με νοιάζει τόσο. Σου δίνει επιλογές, ασφάλεια, περισσότερο air time και μετράει. Θα ήθελα πολύ να πάω Ιαπωνία. Πιστεύω ότι αν πήγαινα, θα γύριζα πίσω σαν anime. Επίσης έχω και πολύ καλή προφορά!
Αν δεν ήταν αυτό, τι θα μπορούσε να ήταν; Το ποδόσφαιρο.
Πότε μπαίνει το αίσθημα του φόβου ή του κινδύνου; Όταν τελείωσα τα γυρίσματα ενός βίντεο που έκανα στην Red Bull Ελβετίας, είπα «Εντάξει, τώρα μπορώ να πω ότι είμαι τρελός». Στο βίντεο υπάρχουν σκηνές που έχω φωτιές στα πόδια μου, τρέχω, πηδάω και κάνω διάφορα από τεσσεράμισι μέτρα ύψος και προσγειώνομαι σε χαλίκια. Φοβήθηκα αλλά παράλληλα ένιωθα excited! To πρόβλημα είναι ότι ήταν δικιά μου ιδέα…
φωτογραφία @Κωστής Αργυριάδης
Υπάρχει συγκεκριμένη χρονική περίοδος που μπορείς να είσαι μέρος του; Μέχρι τώρα πίστευα ότι ως τα 30-35 μπορείς να το κάνεις και επαγγελματικά. Όταν όμως είδα την κοπέλα που έχουμε στους Tempest, η οποία είναι 37 χρονών και ακόμα το σώμα της είναι τόσο δυνατό είπα ότι ναι, μπορεί να συμβεί. Κάπως έτσι πήρα ελπίδες.
Μοιράζεται η σκηνή ισάξια ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες; Δεν θεωρώ ότι μοιράζεται ισάξια. Αν και αυτή η κοπέλα που προανέφερα κόντεψε να κερδίσει στο Art of Motion και μάλιστα όταν διαγωνιζόμουν και εγώ, είχε πάρει καλύτερη θέση από μένα. Παρόλα αυτά στο freerunning δεν μπορεί να αναδειχθεί τόσο καλά η κίνηση των γυναικών. Δεν είναι σαν την ενόργανη που βλέπεις και καλύτερη αντοχή. Στο freerunning σίγουρα είναι πιο δύσκολο καθώς βρίσκεσαι σε εξωτερικό χώρο και δεν σε τινάζει κάποιο έδαφος ή ταπί. Υπάρχουν κάποιες που είναι σε πάρα πολύ καλό επίπεδο αλλά δεν μπορούν να φτάσουν τους άντρες. Δεν ξέρω σε τι οφείλεται ακριβώς.
Μελλοντικά σχέδια; Θα ήθελα να φτιάξω έναν δικό μου χώρο ή ένα γυμναστήριο όχι όμως απαραίτητα και αποκλειστικά παρκούρ. Θα διαθέτει freerunning, tricking, break, street work out, αναρρίχηση, θα έχει τα πάντα και θα μπορώ να φέρνω τον κόσμο σε επαφή με αυτά. Αυτό θέλω να το κάνω στην Ελλάδα και αυτό είναι και το δύσκολο της υπόθεσης. Στο εξωτερικό έχω ήδη τις άκρες για να το ξεκινήσω, αλλά αυτή είναι η εύκολη λύση και δεν μου αρέσει να την ακολουθώ συχνά γιατί δεν είναι αυτή που οδηγεί συνήθως στην επιτυχία. Επίσης θα ήθελα να γίνω social media monster. Να έχω πολύ δυνατά social media γιατί εκτός του ότι μου αρέσει, θέλω να μπορώ να προσεγγίζω δυνατούς σπόνσορες. Και ίσως όταν δεν θα μπορώ να κάνω άλλο freerunning, καταφέρω δεν καταφέρω τον στόχο με το γυμναστήριο θα ήθελα να είμαι σε μια εταιρεία και να ασχολούμαι με το κομμάτι του marketing. Επίσης θα ήθελα να είμαι όσο πιο υγιής γίνεται, να μπορώ να έχω όσες περισσότερες επιτυχίες είναι εφικτό σε παγκόσμιους διαγωνισμούς και να μπορώ να εκπροσωπώ την χώρα μου και την οικογένειά μου. Θα ήθελα πολύ επίσης να μπορέσω να καθιερώσω δικές μου κινήσεις στον χώρο, να μπορέσω να κάνω το freerunning μεγαλύτερο από το skateboard που αυτήν την στιγμή είναι και ολυμπιακό άθλημα Ο μεγαλύτερος ωστόσο νομίζω είναι ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να γίνει το όνομά μου με κάποιον τρόπο τόσο διάσημο που να μπει στα Hollywood Stars. Θα ήθελα όταν πεθάνω να έχω αφήσει το στίγμα μου και ο κόσμος να θυμάται τον DK.
Θα σε βρούμε…; Στην Ηλιούπολη… χαχα! Γενικά δεν έχω συγκεκριμένο μέρος που μπορείς να με βρεις. Ψάξτε με στα social!
Καλή επιτυχία Δημήτρη!
*Η φωτογράφηση έγινε στο WE
