Την αυλαία του 2ου Διεθνούς Φεστιβάλ Δάσους έριξαν δύο περφόρμανς του Λιβανέζου καλλιτέχνη Rabih Mroué. Πόση αντίστιξη μπορεί να κρύβεται στην προηγούμενη φράση. Καμία αυλαία για τις περφόρμανς
Riding on a Cloud και The Pixelated Revolution δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα είναι ανοιχτά, φανερά, πραγματικά, απτά. Καμία ανάγκη ψευδαίσθησης, αντίθετα συνεχείς υπενθυμίσεις και ξυπνητήρια στο εδώ και το τώρα της επιτέλεσης.
Στο
Riding on a Cloud ο Rabih Mroué ενθαρρύνει τον αδερφό του τον Yasser να ανέβει στη σκηνή και να μας μιλήσει για την ιστορία κάποιου άλλου Yasser, μέσα από την προστασία ενός φανταστικού προσωπείου. Είναι πιο εύκολο να εκτεθείς και να μιλήσεις για τον εαυτό σου μέσω κάποιου άλλου, ακόμη κι αν αυτός ο άλλος είναι η απεικόνισή σου στον καθρέφτη, τη φωτογραφία ή το βίντεο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το βίντεο είναι εκείνο που βοηθά τον Yasser να ανασυστήσει την πραγματικότητα, να ενώσει το παρελθόν με το παρόν του. Το προσωπικό στοιχείο εμπλέκεται με το πολιτικό και το δημόσιο (δημόσιο και γιατί εμείς τώρα ως θεατές παρακολουθούμε αυτήν την θεατροποιημένη ιδιωτικότητα). Είναι μυθοπλασία; Δεν είναι; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά κρίνοντας μόνο από αυτό που βλέπει επί σκηνής.
Στο
Pixelated Revolution από την άλλη, έχουμε μια λιγότερο θεατρική εκδοχή της περφόρμανς. Αντι-ακαδημαϊκή διάλεξη ονομάζει ο ίδιος ο Mroué αυτήν του την παράσταση. Καθισμένος μπροστά σε ένα λάπτοπ και διαβάζοντας μέσα από μερικές σελίδες χαρτί, με προμετωπίδα ο λαός της Συρίας βιντεοσκοπεί τον ίδιο τον θάνατό του, παρουσιάζει και μελετά το κίνημα της ερασιτεχνικής βιντεοσκόπησης των αντικαθεστωτικών στη Συρία. Ο καλλιτέχνης αναπτύσσει το θέμα του σε ενότητες που ακροβατούν ανάμεσα στην επιστημονική και την καλλιτεχνική διάσταση. Το θέμα είναι τόσο κοντινό, τόσο ζωντανό, τα βίντεο που παρουσιάζονται τόσο σοκαριστικά, οπότε το μόνο που μένει – μοιάζει να λέει ο Mroué – είναι το άγγιγμα της ποίησης και της επιστημονικής σκέψης για να απαλύνουμε τον παράλογο πόνο της πραγματικότητας. Ακόμη κι αυτά όμως (δηλ.η ποίηση και η επιστημονική σκέψη) είναι φιλτραρισμένα μέσα από την πραγματικότητα. Ο Mroué επί σκηνής δεν είναι ένας ηθοποιός, δεν είναι ένα προσωπείο. Είναι ένας αγγελιαφόρος, ένας άνθρωπος υπαρκτός, που ήρθε να μας μεταφέρει ένα μήνυμα, μια σκέψη, μια ιστορία.
Κρίνοντας από τις δύο αυτές παραστάσεις το έργο του Λιβανέζου καλλιτέχνη πατά γερά στην πραγματικότητα και διαποτίζεται από την πολιτική, χωρίς όμως επ' ουδενί να χάνει την καλλιτεχνική του διάσταση και αξία. Το κείμενο και των δύο αυτών περφόρμανς έβριθε από φράσεις – διαμάντια πραγματικά ερεθιστικές, ενώ ταυτόχρονα δεν έλειπε και το χιούμορ και μια αίσθηση ηρεμίας. Μιλώντας για θέματα όπως ο πόλεμος, οι ελεύθεροι σκοπευτές, η τρομοκρατία ο Mroué απέφυγε κάθε έννοια μελοδραματισμού ή διεκτραγώδησης. Άλλωστε τι μπορεί να είναι πιο τραγικό από την ουσία των γεγονότων της αφήγησης;
Εν κατακλείδι, δεν μπορώ να μην κρύψω την ανησυχία μου και την ειλικρινή μου λύπη όταν βλέπω τέτοιες παραστάσεις να είναι δυστυχώς εσωτερικής κατανάλωσης, κρίνοντας από την έλευση και τη σύσταση του κοινού. Ανησυχία και λύπη γιατί θεωρώ πως πρόκειται για δύο παραστάσεις / περφόρμανς που δείχνουν τον δρόμο προς το μέλλον. Ο Rabih Mroué μας αποδεικνύει πως η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που έχουμε είναι η ίδια η πραγματικότητα που ζούμε.
