Psychocandy
(1985, Blanco Y Negro)
Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Χαμένοι στη μετάφραση. Μοναξιά. Φώτα από νέον, ξενόγλωσσες ταμπέλες που σφυροκοπούν το μυαλό σου. Βιτρίνες με άψυχες κούκλες να σε κοιτούν ειρωνικά. Πολύβουοι δρόμοι που σε παρασέρνουν εκεί όπου δεν υπάρχει γυρισμός. Ουρανοξύστες να υψώνουν το ανάστημά τους στο γαλάζιο τ’ ουρανού. Ή σ’ αυτό που ονομαζόταν κάποτε ουρανός. Χιλιάδες ομιλίες, λόγια χωρίς σημασία. Πρόσωπα άγνωστα, άσχημα, αδιάφορα. Άστεγοι που κοιμούνται σε χαρτόκουτα, έχοντας ως φόντο ένα γκρίζο αστικό τοπίο. Ο Θεός φτύνει στην ψυχή μου, υπάρχει κάτι νεκρό μέσα μου…
Η τηλεόραση παίζει στη διαπασών. Όλη η υφήλιος είναι καθηλωμένη μπροστά της. Η καλύτερη ώρα είναι αργά το βράδυ, όταν τα προγράμματα τελειώνουν κι έχουν «χιόνι». Τότε βάζεις τη μουσική δυνατά στ’ ακουστικά κι αφήνεσαι στο προσωπικό σου σάουντρακ. Η πόλη έξω κοιμάται κι ονειρεύεται λόττο, στοίχημα, γκόμενες με πλαστικά βυζιά, γρήγορα αμάξια. Walk away you empty head, your razor’s edge is blunt…
Αλλιώς σου τα ’χαν μάθει. Οι κιθάρες γίνονται πιο γρήγορες, οι στίχοι ακούγονται βιομηχανοποιημένοι, φτύνουν αίμα κι απομόνωση. Και τι έγινε που σου τα ’παν αλλιώς; The wind is screaming around the trees for my psychocandy…Πονάει το στομάχι σου. Αρχίζει και σε κόβει κρύος ιδρώτας. I feel quick in my leather boots, my jacket’s on and I’m in love with myself…
Και είναι πάντα εκείνη η αγκαλιά που σε ηρεμεί, όσο δύσκολη κι αν είναι η βόλτα που κάνεις. Της ψιθυρίζεις στ’ αυτί. Χαμογελάει γλυκά. Just like honey…Τίτλοι τέλους.
