(1966, Columbia)
Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Η επιστροφή στην πόλη είναι πάντα απότομη. Και σκληρή. Κοιτάς τους σάκους που έχουν ακόμα άμμο μέσα τους και μυρίζουν θάλασσα. Ή βουνό. Ή και τα δύο μαζί- δεν έχει σημασία. Won't you come with me baby? I'll take you where you wanna go…
Προσπαθείς να βάλεις το μυαλό σου σε τάξη. Περπατάς στην πόλη και παρατηρείς γύρω σου. Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια- δε σου προκαλεί καμία εντύπωση πια…- κατεβασμένα πρόσωπα, πτυχιούχοι ΑΕΙ που μοιράζουν φυλλάδια στους δρόμους για 5 ευρώ… Μερικές φορές αισθάνεσαι ότι αποτελείς μέρος των οραμάτων του Ιωνά. But these visions of Johanna, they make it all seem so cruel…
Γυρνάς στους τέσσερις τοίχους. Dylan απ’ τα παλιά. Από εκείνα τα βινύλια που διηγούνται άλλες εποχές, μακρινές. Κι αναπολείς. Πλατάνια, μονοπάτια αχαρτογράφητα που περπάτησες, τις πυρακτωμένες απ’ τον ήλιο πέτρες που καίγανε μόλις τις έπιανες στα χέρια, τις καταδύσεις, εκείνο το ταβερνάκι στη μέση του πουθενά με την κυρά-Κατερίνα να γκρινιάζει συνεχώς, τη σκηνή σου που έβραζε απ’ τη ζέστη το μεσημέρι, το ποτάμι από πίσω, τον Καφετούλη που γάβγιζε συνεχώς και δε σ’ άφηνε να κοιμηθείς, την μπέμπα που ήρθε στο κόσμο και δεν ξέρει ούτε από κρίση, ούτε από τίποτα, απλά αφήνεται στα χέρια σου- χαρίζοντάς σου το πιο όμορφο χαμόγελο- τους φίλους σου που παντρευτήκαν σ’ εκείνο το ξωκλήσι, ενώ σου φώναζαν «άντε τελείωνε, τελευταίος έμεινες!» κι εσύ χαμογελούσες κι έπινες ρακόμελα στο Σχολαρχείο, παρέα με τον Bob, τον Σωκράτη, τον Mick και τον Θανάση… Τόσα πολλά και τόσα λίγα. And here I sit so patiently/Waiting to find out what price/You have to pay to get out of/Going through all these things twice…
Κι εκείνο το τελευταίο βράδυ… Μέσα στο σκοτάδι, ψιθυρίζοντας λόγια έρωτα, αγκαλιάζοντας αυτό που ήθελες πάντα πιο πολύ απ’ όλα. Αγάπη. But it's not that way/I wasn't born to lose you…
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ενώ ο γερό-Μπομπ συνέχιζε να τραγουδάει τα στιχάκια του……………………………………………….
Καλώς σας βρήκα.
Προσπαθείς να βάλεις το μυαλό σου σε τάξη. Περπατάς στην πόλη και παρατηρείς γύρω σου. Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια- δε σου προκαλεί καμία εντύπωση πια…- κατεβασμένα πρόσωπα, πτυχιούχοι ΑΕΙ που μοιράζουν φυλλάδια στους δρόμους για 5 ευρώ… Μερικές φορές αισθάνεσαι ότι αποτελείς μέρος των οραμάτων του Ιωνά. But these visions of Johanna, they make it all seem so cruel…
Γυρνάς στους τέσσερις τοίχους. Dylan απ’ τα παλιά. Από εκείνα τα βινύλια που διηγούνται άλλες εποχές, μακρινές. Κι αναπολείς. Πλατάνια, μονοπάτια αχαρτογράφητα που περπάτησες, τις πυρακτωμένες απ’ τον ήλιο πέτρες που καίγανε μόλις τις έπιανες στα χέρια, τις καταδύσεις, εκείνο το ταβερνάκι στη μέση του πουθενά με την κυρά-Κατερίνα να γκρινιάζει συνεχώς, τη σκηνή σου που έβραζε απ’ τη ζέστη το μεσημέρι, το ποτάμι από πίσω, τον Καφετούλη που γάβγιζε συνεχώς και δε σ’ άφηνε να κοιμηθείς, την μπέμπα που ήρθε στο κόσμο και δεν ξέρει ούτε από κρίση, ούτε από τίποτα, απλά αφήνεται στα χέρια σου- χαρίζοντάς σου το πιο όμορφο χαμόγελο- τους φίλους σου που παντρευτήκαν σ’ εκείνο το ξωκλήσι, ενώ σου φώναζαν «άντε τελείωνε, τελευταίος έμεινες!» κι εσύ χαμογελούσες κι έπινες ρακόμελα στο Σχολαρχείο, παρέα με τον Bob, τον Σωκράτη, τον Mick και τον Θανάση… Τόσα πολλά και τόσα λίγα. And here I sit so patiently/Waiting to find out what price/You have to pay to get out of/Going through all these things twice…
Κι εκείνο το τελευταίο βράδυ… Μέσα στο σκοτάδι, ψιθυρίζοντας λόγια έρωτα, αγκαλιάζοντας αυτό που ήθελες πάντα πιο πολύ απ’ όλα. Αγάπη. But it's not that way/I wasn't born to lose you…
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ενώ ο γερό-Μπομπ συνέχιζε να τραγουδάει τα στιχάκια του……………………………………………….
Καλώς σας βρήκα.
