(EMI, 1978)
Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Υπήρχε ένας δίσκος, όπου κατά τη διάρκεια της εφηβείας μας, έπαιζε συνεχώς στο πικάπ του σπιτιού, αλλά και σ’ αυτό του μυαλού… Ο «Φλου». Ασπρόμαυρος, ερωτικός, πολιτικοποιημένος, ηλεκτρικός, με στίχους ποιητικούς και κιθάρες που ζωγράφιζαν τα μπλουζ όνειρά μας…
Ένας δίσκος που ξεπήδησε απ’ το πουθενά, παράξενος, αφού με το ένα χέρι αγκάλιαζε την ελληνική κουλτούρα («..Γυμνοί από αγάπη και μίσος…»- Αναγνωστάκης), ενώ με τ’ άλλο χτυπούσε φιλικά την πλάτη της ξένης («…Πεθαίνοντας μέσα στον τρόμο ότι πεθαίνουν…»- Γκίνσμπεργκ).
Και ήταν εκεί, σε κάθε περίσταση… Mουρμούριζες τις μελωδίες του κι ας μην το καταλάβαινες, σου έκλεινε το μάτι περιπαικτικά, καθώς σε παρακολουθούσε να «μεγαλώνεις» και να συμβιβάζεσαι, ασυμβίβαστος ο ίδιος, γαρ…
Στις ταβέρνες και στα κουτούκια, όπου οι γερoμπεκρήδες, σ’ ότι κι αν τους ρωτούσες, απαντούσαν: «Φίλε, τα πάντα είναι φλου». Ή σ’ εκείνον τον πρώτο σου έρωτα- ή μήπως ήταν ο τελευταίος- δε θυμάμαι… «Μου πες θα φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά, απλώς κουράστηκα, δε φταίω για όλα αυτά…». Και τριγυρνούσες στην πόλη, με μάτια βουρκωμένα, όπως βουρκωμένος ήταν κι ο καιρός… «…Λέω να πάω σινεμά, μια βόλτα απ’ του Γιώργου το μπαρ, πού να γυρίζεις… Στην πόλη τα φώτα σβηστά, οι φίλοι μου λεν’ γεια χαρά, πού να γυρίζεις…».
Και ξεσπούσες όπου έβρισκες, σ’ αυτούς τους σοβαρούς κλόουν που σε περιτριγύριζαν και όλο μπέρδευες τις ημερομηνίες, τότε που ήσουν ξέγνοιαστος κι ελεύθερος, τι σημασία έχει αν ήταν το ’69 ή το ’85 ή το ’99 ή το 2010;
Κι αναρωτιέσαι φωναχτά… «Πες μας τι θα γίνει, αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου και το ’βρεις τσακισμένο απ’ τις πληγές;». Και η απάντηση έρχεται από μόνη της… «Μη φοβάσαι, σβήσ’ το φως. Δεν υπάρχει τι, πότε και πως…».
