Café Bleu (Polydor, 1984)
Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Αγαπημένο βινύλιο… Κι έχει τις εποχές του. Άνοιξη και φθινόπωρο. Προσμονή για το καινούριο που έρχεται- μελαγχολία γι’ αυτά που φεύγουν. Κυριακή απόγευμα. Βλέποντας απ’ το μπαλκόνι τη μέρα να χάνεται. Κι εκείνο το κομμάτι που το ακούς ξανά και ξανά, τοποθετώντας τη βελόνα στο ίδιο αυλάκι…The Paris Match. Με την υπέροχη φωνή της Tracey Thorn. Και δε σε νοιάζει που αντικρίζεις απέναντί σου άσχημες πολυκατοικίες… Φαντάζεσαι ότι τριγυρνάς στα καφέ του Παρισιού με την καλή σου αγκαζέ ή βολτάρετε αγκαλιά στο Σηκουάνα. Νύχτες χωρίς νόημα, κάθε σκέψη μου είναι για σένα… Βαριέμαι τόσο πολύ και βγαίνω έξω γι’ ακόμη ένα βράδυ… Νιώθω εγκλωβισμένος, νιώθω ότι χάνω το χρόνο μου… Ο καιρός φαίνεται ότι καλυτερεύει. Μπορεί και να είναι νωρίς ακόμη. Οι όμορφες δεν καταλαβαίνουν όμως απ’ αυτά και ήδη πλημμυρίζουν τα καφέ της πόλης μ’ ότι πιο ελαφρύ και σέξι έχουν να φορέσουν… Αυτή είναι η αποστολή των όμορφων γυναικών στον πλανήτη. Να τον ομορφαίνουν…Joie de vivre- η χαρά της ζωής. You’re the best thing, τραγουδάει ο Paul Weller απ’ τα ηχεία.
Απόλυτα ερωτικό και νυχτερινό κομμάτι. Σε κάνει να λικνίζεσαι άθελά σου… Μελαγχολικός δίσκος. Αλλιώς δε θα ήταν bleu… My ever changing moods. Σ’ αφήνει μ’ έναν κόμπο στο λαιμό. Ή στο στομάχι. Το απόλυτο ανοιξιάτικο σάουντρακ λοιπόν. Να μην ξεχάσω να περάσω τα τραγούδια στο mp3 player μου. Είπαμε…
Οι μέρες ομορφαίνουν κι οι μουσικές είναι πια απαραίτητες.
The whole point of no return (τώρα εγώ γιατί θυμάμαι να έχω ξαναγράψει και κάπου αλλού για το εν λόγω κομμάτι ;).
