Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται τις καλύτερες στιγμές που άφησε πίσω το 2011…
Josh T. Pearson- Last οf the Country Gentlemen Μυσταγωγία. Ο δίσκος των απανταχού ραγισμένων καρδιών. Τραγούδια στα οποία ο δημιουργός τους ζητά συγχώρεση από εκείνην που αγαπά. Ιστορίες για μια αγάπη που χάθηκε. Η κιθάρα συνοδεύει ιδανικά τα λόγια του Pearson: Cuz honestly, Honey you are the Queen Σ' έναν κόσμο που όλοι φωνασκούν, μελωδικοί ψίθυροι σαν κι αυτούς του Josh T. Pearson αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Δίσκος της χρονιάς. |
Kurt Vile- Smoke Ring for My Halo |
Fleet Foxes- Helplessness Blues |
Bon Iver- Bon Iver Ο Justin Vernon ξεπέρασε το χωρισμό του κι άφησε πίσω τη μελαγχολία του For Emma, Forever Ago. Το αγάπησα αυτό το βινύλιο. Είναι γεμάτο από εικόνες. Κι εκείνο το Holocene…It's partly named after the (geological) era, but it's also the name of a bar in Portland where I had a dark night of the soul. Also, the title is a metaphor for when you're not doing well. But it's also a song about redemption and realizing that you're worth something; that you're special and not special at the same time.– J.V. |
Feist – Metals |
Low – C'mon |
Magazine – No Thyself |
Baby Guru – Baby Guru |
Tom Waits – Bad As Me |
EMA – Past Life Martyred Saints |
Έχασε την πρωτιά στο παρά πέντε. Ένας δίσκος που μου θυμίζει ένα αγαπημένο πρόσωπο… Αλλά αυτό είναι υποκειμενικό. Η αξία του Smoke Ring For My Halo έγκειται στο γεγονός ότι είναι ένα LP που ακούγεται απ' την αρχή μέχρι το τέλος. Αλήθεια, πόσο καιρό είχες να τραγουδήσεις τους στίχους κομματιών; Αυτή δεν είναι η μαγεία της μουσικής άλλωστε; Ο Kurt Vile έχει όλο το μέλλον μπροστά του… 
Όσο και να το ακούω, δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι καλύτερο από το Fleet Foxes του 2008. Όπως με τον πρώτο και το δεύτερο δίσκο των Pearl Jam. Και οι δυο αγαπημένοι. Διαφορετικοί αλλά το ίδιο λατρεμένοι. Στο Helplessness Blues έχουμε αυτό που περιέγραψε ο Gram Parsons καλύτερα απ' όλους: Cosmic American Music. Στην καλύτερή της μορφή… 
Ταξιδιάρικος δίσκος. Η Feist λες και ψιθυρίζει τα στιχάκια της στ' αυτί σου. Αν η EMA είναι έτοιμη να σου χώσει μπουνιά, αυτή η τύπισσα θα σε πάρει αγκαλιά και θα σου τραγουδήσει ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος… 
9ο άλμπουμ για τους Low, το οποίο τους βρίσκει στην πιο ώριμη-συνθετικά-στιγμή τους. Δίσκος για εκείνα τα βράδια που δε σε πιάνει ύπνος, ψάχνοντας για εκείνες τις μαγικές μελωδίες που θα σε ταξιδέψουν μακριά. Το Nightingale το ακούς με σβηστά φώτα, τσιγάρα κι αλκοόλ, ξαπλωμένος στο πάτωμα… 
Τριάντα χρόνια μετά. Ο Howard Devoto σε έντεκα τραγούδια βγαλμένα λες από το ένδοξο παρελθόν. Συγκίνηση. Δίσκος- διαμάντι. Η έκπληξη της χρονιάς… 
Ανανέωσαν την πίστη μου στην ελληνική σκηνή, την οποία είχα εγκαταλείψει εδώ και χρόνια. Τους είδα live και παρασύρθηκα από τους post-punk/electro-pop ήχους τους. Το πιο πολυπαιγμένο βινύλιο της χρονιάς για το πικάπ μου… 
Αγαπημένος παραμυθάς. Μου λέει τις ιστορίες του μ' εκείνη τη γνώριμη, βραχνή φωνή. Μεγάλωσα με τους δίσκους του. Η δύναμη της συνήθειας… 
Μετά τη φετινή απογοήτευση της PJ Harvey (αφήστε τα αγγλάκια στα περιοδικά τους να την εξυμνούν), η Erika M. Anderson (EMA) αποτέλεσε την πιο αυθάδικη γυναικεία φωνή του rock 'n' roll για το 2011. Το California υψώνει το μεσαίο του δάχτυλο στον καθωσπρεπισμό και χλευάζει τα πάντα στο διάβα του… 