Ρωτήσαμε τους φοιτητές πώς βγάζουν το μήνα στη Θεσσαλονίκη με τις τιμές των ενοικίων να είναι υψηλότερες από ποτέ.
γράφει η Έλλη Πελίτη
Το ζήτημα των εξωφρενικών ενοικίων είναι γεγονός, από το οποίο κανείς πλέον δεν μπορεί ξεφύγει, ειδικά οι φοιτητές. Υψηλά ενοίκια, παλιά διαμερίσματα που βρίσκονται στο όριο του διατηρητέου, ελάχιστα τετραγωνικά και βλάβες αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά των περιορισμένων αλλά μοναδικών επιλογών των φοιτητών, οι οποίοι από ανάγκη συμβιβάζονται με τη θεωρητικά καλύτερη επιλογή. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας που έχει διεξαχθεί από το δίκτυο RE/MAX Ελλάς, τα ενοίκια στη Θεσσαλονίκη αυξήθηκαν κατά 6,2%, ενώ προβλέπεται μεγαλύτερη αύξηση στο μέλλον.
Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της Θεσσαλονίκης έρχονται αντιμέτωποι κυρίως με διαμερίσματα – “τρύπες”, για τα οποία βέβαια οι ιδιοκτήτες τούς χρεώνουν υπερβολικά. Χαρακτηριστικά η Ρίνα, φοιτήτρια στο ΑΠΘ, αναφέρει ότι “για το σπίτι μου, το οποίο είναι 40 τ.μ., πληρώνω 420 ευρώ το μήνα. Δεν έψαξα πολύ καιρό συγκριτικά με άλλους, καθώς αναγκάστηκα να συμβιβαστώ και να διαλέξω το θεωρητικά καλύτερο σπίτι. Βέβαια, ούτε και το δικό μου είναι στην καλύτερη κατάσταση και θεωρώ ότι το ενοίκιο δε θα έπρεπε να είναι τόσο υψηλό για τα δεδομένα του”. Ανάλογη είναι η κατάστασης της Χρύσας, συμφοιτήτριας της Ρίνας, η οποία μένει στην πλατεία Ιπποδρομίου, σε ένα διαμέρισμα 60 τ.μ. με ενοίκιο 470 ευρώ τον μήνα: “Αναγκαστικά επέλεξα αυτό το σπίτι γιατί οι υπόλοιπες επιλογές ήταν είτε πολύ πιο ακριβές είτε τα σπίτια βρίσκονταν σε πολύ κακή κατάσταση”. Μάλιστα, αναφέρει ότι “Εκ πρώτης όψεως το σπίτι δεν παρουσίασε κάποιο πρόβλημα, ωστόσο στη συνέχεια παρουσιάστηκαν αρκετά, κυρίως στις ηλεκτρονικές συσκευές που παρέχονταν από τους ιδιοκτήτες. Επομένως, χρειάστηκε να γίνει επισκευή με δικά μας χρήματα, παρόλο που δε φέραμε ευθύνη”.
Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, δεν είναι λίγοι οι φοιτητές που προτιμούν να μείνουν σε κάποιο συγγενή που βρίσκεται εκτός Θεσσαλονίκης ή στις φοιτητικές εστίες από το να δώσουν τα λεφτά τους σε τέτοια διαμερίσματα. Η Μαίρη είναι ένα από τα παιδιά αυτά, η οποία “όταν έμαθα ότι πέρασα Θεσσαλονίκη, έψαξα για σπίτι στην πόλη, αλλά δε βρήκα κάτι που άξιζε. Τα περισσότερα σπίτια είχαν υψηλές τιμές ενοικίου, ενώ δύσκολα θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς κατοικήσιμα. Για αυτόν τον λόγο, αλλά και κάποιων προσωπικών, αποφάσισα να μείνω με τη γιαγιά μου στο χωριό μου, την Κριθιά που βρίσκεται έξω από τον Λαγκαδά. Αν και περνάω αρκετή ώρα κάθε μέρα μέσα στα αστικά λεωφορεία, πιστεύω ότι η επιλογή μου να μείνω με τη γιαγιά μου άξιζε και δε θα την άλλαζα. Παρά το γεγονός ότι βρίσκομαι μακριά από το σπίτι μου, δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει τίποτα, η γιαγιά μου φροντίζει για πράγματα που άλλοι φοιτητές θεωρούν πολυτέλεια. Τουλάχιστον έτσι έχω ένα ζεστό φαγητό κάθε μέρα, αλλά και κάποιον να με περιμένει όταν γυρίζω σπίτι. Αυτό δε θα το άλλαζα με τίποτα”.
Παράλληλα η Μελίνα, η οποία μένει στις φοιτητικές εστίες στο πρώην ξενοδοχείο «Εγνατία», δηλώνει ότι “Η αλήθεια είναι ότι δεν έψαξα για σπίτι, γιατί έκανα αίτηση για τις εστίες. Παρόλα αυτά έμεινα για λίγες μέρες σε ξενοδοχείο μέχρι να εγκριθεί η αίτηση. Δε θα συνέφερε να νοικιάσω σπίτι στη Θεσσαλονίκη, καθώς και η αδελφή μου είναι φοιτήτρια στην Κρήτη και τα έξοδα θα ήταν πάρα πολλά για την οικογένειά μου”.
Τα απρόσιτα αυτά ενοίκια φαίνονται να επιβαρύνουν ιδιαίτερα τις τσέπες των γονέων, οι οποίοι έχουν αναλάβει τα οικονομικά των παιδιών τους, μέχρι να είναι σε θέση να ανταποκριθούν στα έξοδά τους, δημιουργώντας προβλήματα στην καθημερινότητά τους. Η Εύη από τη Θεσσαλία δηλώνει ότι “Δεν μπορώ να πω πως δεν επηρέασε σημαντικά τα οικονομικά των γονιών μου, ωστόσο μετά τις ζημιές στις καλλιέργειες της Θεσσαλίας εξαιτίας των πλημμυρών, δεν έχουν υπάρξει αποζημιώσεις και επομένως οι επιπτώσεις θα αρχίσουν να φαίνονται περισσότερο στο μέλλον”.
Στον αντίποδα βρίσκονται και περιπτώσεις φοιτητών οι οποίοι δε φαίνονται να αντιμετωπίζουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, τόσο με το σπίτι και τη γενικότερη κατάστασή του, όσο και με το ενοίκιο. Ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών είναι αρκετά ικανοποιημένοι με το νέο τους σπίτι και μάλιστα δεν επιβαρύνονται ούτε αυτοί αλλά ούτε και οι γονείς τους από τα αυξημένα έξοδα που δημιουργεί. Περιπτώσεις, όπως αυτές του Χρήστου και της Ελένης, δείχνουν ότι αρκετές ήταν οι οικογένειες που αποταμίευσαν για τον συγκεκριμένο λόγο και τώρα είναι προετοιμασμένες, ενώ άλλοι απλά φαίνεται ότι δεν το θεωρούν σημαντικό πρόβλημα. Παρόλα αυτά ας μη ξεχνάμε ότι αρκετοί φοιτητές, όπως ο Παναγιώτης, φοιτητής δημοσιογραφίας στο ΑΠΘ, πρέπει να δουλεύουν παράλληλα για να συντηρήσουν τον εαυτό και το σπίτι τους.
Προφανώς, η μερίδα των φοιτητών που δεν πιέζονται οικονομικά είναι και η μειοψηφία. Η πλειονότητα των φοιτητών μετά βίας βγάζουν το μήνα, ενώ με την πρώτη ευκαιρία θα άλλαζαν το σπίτι στο οποίο ζουν, προκειμένου να βελτιώσουν έστω και λίγο την ποιότητα ζωής τους. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να βελτιωθεί η γενικότερη κατάσταση στην πόλη, με αποτέλεσμα το μέλλον των ενοικίων να προβλέπεται δυσοίωνο.
