Η πρώτη ποιητική συλλογή της Καλλιόπης Πασιά από τη LIBRON Εκδοτική φέρει τον τίτλο «πού πΑει το λευκό όταν το χιόνι λιΩνει» και αποτελείται από 24 ποιήματα που αντιστοιχούν στα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου.
Τα γράμματα συγκροτούν λέξεις και οι λέξεις με τη σειρά τους γίνονται «αφορμή» σημασιοδότησης των ονείρων. Παρόλα αυτά, η σχέση αυτή αντιστρέφεται από τη συγγραφέα: η πίστη στην πραγμάτωση των ονείρων καθορίζει τα λεκτικά σχήματα. Το βουλητικό Είναι δεν αποκόπτεται από τον ορθό Λόγο, αλλά αποκτά συνάμα το δικό του πεδίο αυτονόμησης:
Τα θέλω να ξεφεύγουν του ανεκπλήρωτου,
έντονες συγκρούσεις που επαναλαμβάνουν φαντασιώσεις,
ελαττώματα να τ' αγαπάς και αθεράπευτες ενοχές να γιάνεις,
όλα αυτά τα εκκωφαντικά πρέπει και τους ήχους να
απελευθερώνεις,
στα πιο μελαγχολικά και στις στιγμές που αλλάζουν τη
ροή των πραγμάτων
να γελάς,
όλες οι πληγές που ανοίξαν να λειαίνουνε, τα αταίριαστα να
προβάρεις.
(«Λόγος»)
Η επιθυμία δεν είναι παρά η πίστη στην ανατροπή της ανθρωπολογικής απαισιοδοξίας, όπως εισάγεται στην «Αγάπη» («Χρόνια τώρα οι άνθρωποι καταβροχθίζουν ο ένας τον άλλον,»/ «έτσι που να αναρωτιέσαι αν ο κόσμος γυρνά πίσω στην απαρχή του») και πιστοποιείται στο «Υστερόγραφο» («Σε καίει το σημάδι στον καρπό,»/ «μα πιότερο η ανθρώπινη φύση»). Η θέληση, ωστόσο, για αυτή τη στροφή του ανθρώπου καλείται να υιοθετήσει ηθικά προτάγματα που παρουσιάζονται στην παρούσα συλλογή, όπως την αγάπη, τη συγχώρεση («Γεννετική»), τη θετικότητα («Ηρωίδα») και την απώλεια του φόβου του θανάτου («Θάνατος»). Η ποιητική της Πασιά εκφράζει έναν διάχυτο και αισθησιακό βιταλισμό που αναγνωρίζει την αξία της ατομικότητας και την παντοτινότητα του παρόντος:
Γίνε ό,τι είσαι να τελειώνουμε, κάνε ό,τι νιώθεις για να ζήσεις.
Γιατί πάντα κάτι μέσα σου θα ζει, που κυνηγώντας το θα ζεις.
(«Ξοδέματα»)
Παρόλα αυτά, η συγγραφέας καταδεικνύει στο ποίημα «Φοβάμαι» ότι η αφοσίωση στη ζωή επισυμβαίνει μέσα στη σχέση με την ετερότητα και την ταυτόχρονη άρνηση στο αίτημα της αυτοκατάργησης («Μη»). Υπαρξιακά ζητήματα τίθενται με τη μορφή διαλογικότητας που καθιστούν τα έργα της αντανακλάσεις μιας αβέβαιης, ερωτηματικής κι ενδεχομένως, κατακερματισμένης πραγματικότητας που επιχειρεί την επανεύρεση με πανανθρώπινες αξίες. Η ενδεχομενικότητα αυτή κυριαρχεί διαρκώς και στην ίδια την ύπαρξη:
Πλάθω ιστορίες στο ξεκίνημα της μέρας,
Αλλάζω το τέλος τους τη νύχτα,
Βγαίνω απ' το σώμα και παρακολουθώ την εναλλαγή.
Η ψυχή που κανακεύει το σώμα
ή το σώμα κάνει χάδια στην καρδιά;
Ξημερώνει νέα μέρα,
Πονάω ακόμη.
Σε α' ενικό.
Η επίγεια πραγματικότητα λαμβάνει εδώ το χαρακτήρα της επίπονης διαδικασίας. Ο διαρκής αγώνας που προβάλλεται από την ποιήτρια συνιστά μια λανθάνουσα απάντηση στην ερώτηση: «πού πάει το λευκό όταν το χιόνι λειώνει;». Το «λευκό» μας αποτείνεται έστω και νοητά, αλλά εναπόκειται σε μας να το επανα-προσεγγίσουμε. Το βιβλίο αυτό, συνεπώς, επιχειρεί αρμονικά να εξισορροπήσει τις παγιωμένες αλήθειες με τις καθημερινές αμφιβολίες φωτίζοντας στο βάθος τον καζαντζακικό ηρωικό μηδενισμό.
Η Καλλιόπη Πασιά γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως δικηγόρος και Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια. Σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στο Τμήμα Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ με ειδίκευση στην Επικοινωνία και τον Πολιτισμό, ενώ είναι τελειόφοιτη του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας πάνω στη Δημιουργική Γραφή. Το διήγημά της «Μάνα Γη» διακρίθηκε στο διαγωνισμό «Hotel – Ένοικοι γραφής 2014-2015» από τις εκδόσεις Πατάκη, ενώ το διήγημά της «Μια στάλα ρακόμελο» συμπεριλήφθηκε σε συλλογή που φέρει τον τίτλο «Η πόλη αυτή τη νύχτα – Θεσσαλονίκη» των εκδόσεων (.poema..).
Tίτλος: Πού πΑει το λευκό όταν το χιόνι λειΩνει;
Συγγραφέας: Καλλιόπη Πασιά
Εκδόσεις: LIBRON Εκδοτική
Σελίδες: 45
